Ustawaz dnia 2 sierpnia 1919 r.o powołaniu pracowników kolei, poczty, żeglugi parowej, telegrafu i telefonu do służby w armji

W czasie wojny każdy pracownik kolei, żeglugi parowej, poczty, telegrafu i telefonu, aż do 50 r. życia, - o ile w myśl obowiązujących ustaw nie podlega obowiązkowi czynnej służby wojskowej, może być odpowiednio do swych kwalifikacji i specjalności powołany za wynagrodzeniem do obsługi komunikacji wojskowych i łączności armji.

Ilość i rodzaje pracowników, powołać się mających na mocy tej ustawy, ustalone będą przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi Ministrami. Powołani pracownicy na mocy niniejszej ustawy otrzymują wynagrodzenie, przewidziane w ustawie z dn. 11 lipca 1919 r. Dz. Pr. № 59, normującej stosunki służbowe funkcjonarjuszów państwowych podczas pełnienia służby wojskowej.

Pracownicy, w art. 1 wymienieni, z chwilą ich powołania składają przysięgę dla nich przepisaną, stają się osobami, należącemi do pocztu wojennego, i jako takie podlegają mocy ustaw, przepisów i rozkazów wojskowych.

Winni uchylenia się od obowiązków, ustawą niniejszą nałożonych, podlegają karom, przepisanym za uchylenie się od powszechnego obowiązku służby wojskowej.

Wykonanie ustawy niniejszej należy do Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi Ministrami.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.