Art. 1.
Weteranom powstania 1831 i 1863 r., jak również pozostałym po nich wdowom przyznaje
się prawo, począwszy od 1 lipca 1919 r. do dożywotniej pensji ze Skarbu Państwa na
poniżej wymienionych zasadach, o ile nie mają zabezpieczonej starości.
Art. 2.
Wysokość pensji dożywotniej dla weteranów wynosi:
a) nieposiadającym stopnia oficerskiego miesięcznie
|
|
|
|
|
|
|
b) posiadającym stopień oficerski miesięcznie
|
|
|
|
|
|
|
|
Art. 3.
Wdowy po weteranach, które weszły w związki małżeńskie, przed wejściem w życie niniejszej
ustawy, mają na czas wdowieństwa prawo do pensji dożywotniej ze Skarbu Państwa w wysokości
połowy pensji, do jakiej miałby prawo mąż pozostający przy życiu. O ile weteran, względnie
wdowa, pobiera już z innego tytułu zaopatrzenie ze Skarbu Państwa, pensja dożywotnia
należy się tylko w wysokości różnicy między ustalonym niniejszą ustawą wymiarem, a
wspomnianem zaopatrzeniem.
Art. 4.
Dla uzyskania prawa do pensji dożywotniej, oraz dla ustalenia stopnia oficerskiego,
uczestnik powstania winien wylegitymować się z czynnego udziału w szeregach, lub w
organizacji powstania przed specjalną Komisją kwalifikacyjną przy Centralnym Zarządzie
uczestników powstania 1863 r. w Warszawie, który przedstawia Ministerstwu Spraw Wojskowych
imienny wykaz weteranów dla wciągnięcia kandydatów na listę uczestników powstania
1831 i 1863 r.
Art. 5.
Wzmiankowana w art. 4 Komisja Kwalifikacyjna składa się z 3 uczestników powstania
1863 r., delegowanych po jednemu przez Stowarzyszenia weteranów we Lwowie, Warszawie
i Krakowie, 3 weteranów zaproszonych przez Rząd i 2 przedstawicieli Rządu, t. j. Ministerstwa
Spraw Wojskowych i Ministerstwa Skarbu.
Art. 6.
Kredyty potrzebne na wypłacenie pensji dożywotniej weteranom i ich wdowom są wnoszone
do budżetu Ministerstwa Skarbu po porozumieniu z Ministerstwem Spraw Wojskowych.
Art. 7.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.
Art. 8.
Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Spraw Wojskowych w porozumieniu
z Ministrem Skarbu.