Postanowienia § 8a i § 16 ustawy z 15 sierpnia 1866 dz. u. kr. Nr. 28 (w brzmieniu
noweli z dnia 16 kwietnia 1896 dz. u. kr. Nr. 25) o pokrywaniu kosztów stawiania i
utrzymywania budynków kościelnych i plebańskich w parafjach wyznania katolickiego,
tudzież dostarczania przyrządów i sprzętów kościelnych, przestają w dotychczasowem
brzmieniu obowiązywać, a natomiast obowiązywać będą następujące postanowienia.
§ 8a. Rozkład wydatków, przypadających na należących do parafji członków gminy, wymienionych
w § 8 pod l. 1 nastąpić ma według postanowień działu V ustawy gminnej w ten sam sposób,
jak rozkład innych wydatków gminnych.
Jeżeli parafja składa się z kilku gmin lub części tychże, natenczas należy, jeśli
niema innej umowy, nałożyć koszta na każdą gminę w stosunku do podatków bezpośrednich,
uiszczanych przez należących do dotyczącego obrządku członków gmin lub części gmin
wcielonych do parafji.
Gminie wolno z funduszów własnych pokryć w całości lub w części wydatki przypadające
na jej członków.
§ 16. Do pertraktacji konkurencyjnej wezwane będą wszystkie do konkurencji obowiązane
strony z równoczesnem ostrzeżeniem, iż na wypadek niestawienia się uznane będą za
przyzwalające na zamierzoną budowę, tudzież do dodatków na nie wypadających pociągnięte
zostaną.
Patron ma prawo użycia w miejsce swoje umocowanego do tej czynności zastępcy.
Przy rozprawie konkurencyjnej ma jeden głos każda w moc fundacji, umowy lub ustawy
do konkurencji obowiązana strona, a mianowicie ordynarjat, paroch, patron, z każdej
gminy pełnomocnik, obrany bezwzględną większością głosów przez parafjan tegoż samego
obrządku, prawo wyboru w gminie mających. Każdej z tych stron należy się głos bez
względu na to, czy w danym razie przyczynią się do pokrycia kosztów.
Do powzięcia uchwały potrzebna jest bezwzględna większość glosujących.