Do chwili wydania ustawy o prawie do pracy i o ubezpieczeniu na wypadek bezrobocia
stosowana będzie ustawa poniższa:
Art. 1.
Każdy robotnik, bez różnicy płci i wieku, utrzymujący się jedynie z pracy najemnej
w przemyśle, handlu i komunikacji, jeżeli pozostanie bez pracy nie na skutek choroby,
inwalidztwa, służby wojskowej, trwania strajku lub okoliczności, powodujących w myśl
obowiązujących ustaw natychmiastowe wydalenie z pracy - i nie posiada własnego majątku
lub innych stałych lub niestałych dochodów, pozwalających mu utrzymać siebie i rodzinę
ma w miejscu swego stałego zamieszkania lub w miejscu utraty pracy prawo do zasiłku
ze strony Państwa wedle norm ustalonych niniejszą ustawą.
Art. 2.
Kierownictwo akcją pomocy dla bezrobotnych należy do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 3.
Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej organizuje Powiatowe Komisje pomocy dla bezrobotnych,
które, podlegając we wszystkich swych czynnościach rozporządzeniom i kontroli Ministerstwa
Pracy i Opieki Społecznej, kierują w przydzielonym sobie terenie działania całą akcją
pomocy dla bezrobotnych. Działalność swą rozciąga Komisja na powiat, jego część lub
kilka powiatów, i rozstrzyga co do uprawnienia do pobierania zasiłków, jak również
co do sposobu wypłaty zasiłków samodzielnie, jednakże w ramach instrukcji ogólnych,
ustanowionych przez Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 4.
Powiatowa Komisja pomocy dla bezrobotnych składa się z delegata, mianowanego przez
Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej, delegatów, mianowanych po jednym przez Ministerstwo
Robót Publicznych i Ministerstwo Przemysłu i Handlu, dwóch przedstawicieli Samorządu,
wybranych po jednym na wezwanie delegata Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej przez
Radę miejską i Sejmik powiatowy w siedzibie Powiatowej Komisji pomocy dla bezrobotnych,
oraz przedstawicie robotników i rzemieślników w liczbie, wynoszącej połowę członków
całej Komisji.
Przedstawiciele robotników i rzemieślników wyznaczeni zostają przez miejscowe związki
zawodowe parytetycznie i stowarzyszenia robotnicze oraz cechy na wezwanie delegata
Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej stosownie do liczby ich członków.
Art. 5.
Przewodniczącym Powiatowej Komisji jest delegat Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej.
W razie powzięcia przez Komisję Powiatową uchwały sprzecznej z postanowieniami niniejszej
ustawy lub rozporządzeń i instrukcji ministerjalnych, przewodniczący Komisji może
wykonanie uchwały zawiesić i wówczas rozstrzyga Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej.
O ile do czterech tygodni od dnia powzięcia uchwały rozstrzygnięcie Ministerstwa nie
nastąpi, zawieszona uchwała zyskuje moc obowiązującą.
Art. 6.
Każdy bezrobotny, ubiegający się o zasiłek państwowy, obowiązany jest zarejestrować
się w państwowym lub innym przez Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej za równorzędny
uznanym urzędzie pośrednictwa pracy oraz poddać się wszystkim zarządzeniom, wydanym
przez Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej oraz Powiatową Komisję pomocy dla bezrobotnych.
Art. 7.
Wysokość zasiłku wynosi dziennie: w miejscowościach do 50.000 mieszkańców - dla robotnika
lub robotnicy 4 marki, dla żony, o ile osobno nie zarobkuje - 2 mk., na każde dziecko
niezaopatrzone 1 mk., razem jednak zasiłek nie może przekraczać 10 mk. dziennie; w
miejscowościach ponad 50.000 mieszkańców i w centrach przemysłowych bez względu na
ilość mieszkańców - dla robotnika lub robotnicy 5 mk., dla żony,
O ile ta osobno nie zarobkuje, 3 mk., na każde dziecko niezaopatrzone 1 mk., razem
najwyżej 12 mk. Dla terytorjum b. zaboru austrjackiego zasiłki powyższe wypłacane
będą do czasu ujednostajnienia waluty w tej samej ilości koron.
Art. 8.
Powiatowa Komisja pomocy dla bezrobotnych może uchwalić zasiłek w całości lub częściowo
wyplacać w naturaljach. Wówczas Komisje Powiatowe wchodzą w porozumienie z miejskim
lub powiatowym Wydziałem zaopatrzenia i takiemiż urzędami aprowizacyjnemi celem zorganizowania
zaopatrywania bezrobotnych w przedmioty pierwszej potrzeby.
Art. 9.
Czas trwania zasiłku rozpoczyna się w 14 dni po zarejestrowaniu się bezrobotnego w
przepisanym urzędzie pośrednictwa pracy i wynosi w ciągu jednego roku, licząc od dnia
otrzymania pierwszego zasiłku, najwyżej 13 tygodni.
Rząd ma prawo w wyjątkowych wypadkach dla pewnych miejscowości lub dla poszczególnych
osób i rodzin przedłużyć prawo pobierania zapomóg na czas do jednego miesiąca ponad
termin powyżej określony.
Wszystkie zasiłki, wypłacone na podstawie rozporządzenia ministerjalnego przed wejściem
w życie tej ustawy, nie zostają wliczone do określonego w tym artykule okresu 13 tygodniowego.
Art. 10.
Robotnik traci prawo do pobierania przewidzianego w art. 9 zasiłku:
a)
jeżeli zasiłek przez 13 tygodni wyczerpał;
b)
jeżeli porzucił pracę dobrowolnie z powodów, których Powiatowa Komisja pomocy dla
bezrobotnych, po zasiągnięciu opinji odnośnego związku zawodowego - nie uznała za
wystarczające;
c)
jeżeli otrzymał pracę conajmniej na przeciąg dwóch tygodni;
d)
jeżeli udowodniono, że w urzędzie pośrednictwa pracy lub powiatowej komisji dla bezrobotnych
podał nieprawdziwe dane co do warunków, uprawniających do pobierania zasiłków;
e)
jeżeli nie stosuje się do postanowień i przepisów wydanych przez Ministerstwo Pracy
i Opieki Społecznej, odnośny Urzęd pośrednictwa pracy lub Powiatową Komisję pomocy
dla bezrobotnych;
f)
jeżeli nie przyjmie pracy, zaofiarowanej mu przez Urząd pośrednictwa pracy w przedsiębiorstwach
strajkiem lub bojkotem nie objętych, na warunkach przez odnośne związki zawodowe uznanych
lub w danej miejscowości ogólnie przyjętych.
Art. 11.
O czasie wykluczenia od prawa do zasiłku, jak również o potrąceniach za dni, przez
które robotnik częściowo pracował - rozstrzyga Powiatowa Komisja dla bezrobotnych.
Art. 13.
Przepisy niniejsze obowiązują od chwili ich opublikowania. Od tej chwili tracą moc
przepisy obowiązujące dotąd, o ile nie są zgodne z niniejszemi postanowieniami.
Art. 14.
Szczegółowe przepisy wykonawcze i instrukcje, dotyczące etatu, rachunkowości, kontroli,
rejestracji bezrobotnych, sposobu rozdawnictwa i t. p., zostaną wydane przez Ministerstwo
Pracy i Opieki Społecznej.