Art. 1.
Na konieczne potrzeby Państwa obowiązani są rolnicy dostarczyć w terminach przez Ministerstwo
Aprowizacji w porozumieniu z Państwową Radą Aprowizacyjną wskazanych, następujące
ilości zboża (żyta, pszenicy, jęczmienia, owsa):
1)
w powiatach, które ze względu na wydajność gleby i inne korzystne warunki wytwórczości
rolnej zaliczone będą do pierwszej kategorji:
a)
z gospodarstw, obejmujących od 7 do 30 morgów, do 30 kg. z morga ziemi ornej,
b)
z gospodarstw, obejmujących od 31 do 100 morgów, do 75 kg. z morga ziemi ornej,
c)
z gospodarstw, obejmujących ponad 100 morgów, do 120 kg. z morga ziemi ornej,
2)
w powiatach, zaliczonych z powyższych przyczyn do drugiej kategorji:
a)
z gospodarstw, obejmujących od 11 do 30 morgów, do 20 kg. z morga ziemi ornej,
b)
z gospodarstw, obejmujących od 31 do 100 morgów, do 40 kg. z morga ziemi ornej,
c)
z gospodarstw, obejmujących ponad 100 morgów, do 70 kg. z morga ziemi ornej;
3)
w powiatach zaliczonych z powyższych przyczyn do trzeciej kategorji:
a)
z gospodarstw, obejmujących od 16 do 30 morgów, do 15 kg. z morga ziemi ornej.
b)
z gospodarstw, obejmujących od 31 do 100 morgów, do 30 kg. z morga ziemi ornej,
c)
z gospodarstw, obejmujących ponad 100 morgów, do 40 kg. z morga ziemi ornej.
W powiatach pierwszej kategorji gospodarstwa do 6 morgów włącznie, w drugiej do 10
morgów włącznie, a w trzeciej do 15 morgów włącznie, nie mogą być obłożone przymusowym
kontyngentem.
Przydziału poszczególnych powiatów lub części powiatów do każdej z powyższych kategorji
dokona Ministerstwo Aprowizacji w porozumieniu z Ministerstwem Rolnictwa i Państwową
Radą Aprowizacyjną.
Art. 2.
Ministerstwo Aprowizacji po wysłuchaniu Państwowej Rady Aprowizacyjnej oznaczy drogą
rozporządzenia, jakie ilości w granicach stawek, oznaczonych w art. 1, mają być nałożone
w poszczególnych powiatach lub częściach powiatów.
Podziałów kontyngentów na poszczególnych wytwórców rolnych dokona po wysłuchaniu powiatowej
Komisji Aprowizacyjnej władza powiatowa, która w wypadkach, zasługujących na szczególne
uwzględnienie, może wyznaczony kontyngent obniżyć.
Art. 3.
Zboża, dostarczone w wykonaniu ustawy z 29 lipca 1919 r. poz. 381 № 64 Dz. Praw o
obrocie ziemiopłodami, muszą być zaliczone na poczet kontyngentów, nałożonych w myśl
niniejszej ustawy.
Zwrot nadwyżki, któraby się z porównania obu kontyngentów okazać miała, w żadnym wypadku
nie może mieć miejsca.
Pozbywanie, nabywanie, posiadanie, przetwarzanie i przewożenie wszelkiemi środkami
komunikacyjnemi płodów rolnych, pozostających u wytwórcy po odstawieniu kontyngentu,
jest w granicach Rzerzypospolitej Polskiej dozwolone wszystkim mieszkańcom z ograniczeniami
w niniejszej ustawie zawartemi.
Wytwórcy rolni, zamieszkali w poszczególnych miejscowościach (wsiach, osadach, przysiółkach,
miasteczkach), mogą pozostałe po oddaniu kontyngentu ilości zboża pozbywać w wolnym
handlu dopiero wtedy, gdy wszyscy inni zobowiązani w tejże miejscowości do odstawienia
kontyngentu, obowiązkowi temu zadosyć uczynią.
Powiatowa władza administracyjna oznaczy i w sposób zwyczajem przyjęty ogłosi ten
termin dla każdej miejscowości, a nadto posiadaczom gospodarstw, obejmujących powyżej
100 morgów, którzy swój kontyngent odstawili, udziela indywidualnego zezwolenia na
prowadzenie wolnego handlu płodami rolnerni, kontyngentowaniu podlegającemu
Art. 4.
Prawo gromadzenia i przechowywania zboża i przetworów zbożowych w celach handlowych
przysługuje wyłącznie Rządowi, instytucjom samorządowym i społecznym oraz kooperatywom
wytwórczym i spożywczym, tudzież firmom, którym Rząd takiego upoważnienia udzieli.
Nadzór nad temi magazynami sprawować będzie przez swe organa Ministerstwo Aprowizacji.
Art. 5.
Ministerstwu Aprowizacji w porozumieniu z Ministerstwem Rolnictwa i Dóbr Państwowych
tudzież z Państwową Radą Aprowizacyjną przysługuje prawo podwyższenia dla niektórych
powiatów, dotkniętych klęskami wojny lub nieurodzaju, lub w których koszta wytwórcze
były niestosunkowo wysokie, cen na zboże, ustalonych wedle ustawy z 29 lipca 1919 r.
poz. 381 № 64 Dz. Praw.
Postanowienie takie obowiązywać będzie także wstecz odnośnie do tych rolników, którzy
po dawnej cenie zboża na kontyngent lub do handlu monopolowego odstawili.
Art. 6.
Ministerstwo Aprowizacji w porozumieniu z Państwową Radą Aprowizacyjną wydaje pozwolenie
na przeróbkę ziemniaków w zakładach przemysłowych, określając ilości ziemniaków, jakie
mogą uledz przeróbce w każdym zakładzie przemysłowym. Produkcja fabryk przetworów
ziemniaczanych, z wyjątkiem gorzelni, jest zajęta na rzecz Ministerstwa Aprowizacji.
Ministerstwo Aprowizacji może ograniczyć zużytkowanie ziemniaków, kupowanych na opas.
Ministerstwo Aprowizacji ma prawo wydać rozporządzenie, normujące przewóz ziemniaków
kolejami.
Art. 7.
Wywóz zboża, ziemniaków i wszystkich ziemiopłodów, tudzież przetworów żywnościowych
z nich uzyskanych poza granice państwa jest zakazany.
Zezwolenia w wyjątkowych wypadkach udzielają właściwe organa państwowe, po wysłuchaniu
zdania Ministerstwa Aprowizacji i Państwowej Rady Aprowizacyjnej.
W razie zgodnego sprzeciwu obu tych czynników, zezwolenie na wywóz nie może być udzielone.
Art. 8.
Przewóz zboża w powiatach nadgranicznych i do powiatów nadgranicznych odbywa się w
myśl przepisów, wydanych przez Ministerstwo Aprowizacji.
Art. 9.
Minister Aprowizacji ma prawo wydawania po wysłuchaniu zdania Państwowej Rady Aprowizacyjnej
i w granicach, postanowieniami niniejszej ustawy zakreślonych, wszelkich rozporządzeń,
zapewniających ludności możliwie najlepsze wyżywienie i zaopatrzenie w artykuły koniecznej
potrzeby i środki potrzebne dla produkcji rolniczej.
Art. 10.
Karze aresztu od dni 14 do miesięcy 6 (sześciu) lub grzywnie od 100 mk. do 100.000
mk., względnie od 150 k. do 150.000 k. ulegnie, kto wbrew przepisom tej ustawy lub
rozporządzeń, wydanych przez Ministra Aprowizacji w jej wykonaniu:
1)
nie odstawi w przepisanym terminie, a bez uzasadnionej przyczyny, ilości zboża, nałożonych
w myśl art. 1 i 2 niniejszej ustawy;
2)
nie mając zezwolenia (art. 4) zboże lub jego przetwory dla handlu magazynuje lub gromadzi;
3)
w inny sposób naruszy obowiązki, nałożone rozporządzeniami, wydanemi na zasadzie art.
9 tej ustawy.
Tej samej karze podlega każdy, kto pośrednio lub bezpośrednio do popełnienia czynu
przestępnego pomaga, w nim współdziała, do jego spełnienia doradza.
Usiłowanie będzie karane.
Obie powyższe kary można nałożyć łącznie.
W wypadku nielegalnego magazynowania i gromadzenia (art. 4) musi być prócz powyższych
kar orzeczona konfiskata towaru.
Ustawa ta nie zmienia w niczem przepisów ustaw i rozporządzeń, wydanych przeciw lichwie
i spekulacji, a ukaranie wedle tej ustawy nie przesądza ukarania za ten sam czyn,
o ile mieści on w sobie znamiona czynu w innych ustawach surowszą karę zagrożonego.
Do przeprowadzenia postępowania karnego i wydania orzeczeń powołane są w prawidłowym
toku instancji organa Ministerstwa Aprowizacji, które przed rozstrzygnięciem muszą
wysłuchać opinji właściwej komisji aprowizacyjnej.
Art. 11.
Niezawiśle od kar, nałożonych wedle art. 10, przysługuje Ministerstwu Aprowizacji
w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych prawo ściągnięcia od opornych nałożonych
kontyngentów przy pomocy siły zbrojnej.
Przed wydaniem takiego zarządzenia należy wysłuchać opinji Państwowej Rady Aprowizacyjnej.
Art. 12.
Ustanowione w myśl ustawy z 29 lipca 1919 r., poz. 381 № 64 Dz. Praw, Rady i Komisje
Aprowizacyjne utrzymuje się w mocy z zakresem działania, który określi osobna instrukcja
Ministerstwa Aprowizacji.
Art. 13.
Ustawa ta wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 1919 r.
Z dniem tym tracą, moc postanowienia ustawy z 29 lipca 1919 r. poz. 381 № 64 Dz. Praw.
Ustawa ta obowiązuje na całym obszarze ziem Rzeczypospolitej Polskiej z wyjątkiem
obszaru b. dzielnicy pruskiej, dla której potwierdza się sekwestr na pszenicę, żyto,
jęczmień, owies, mieszanki oraz groch.
Szczegółowe przepisy wykonawcze wyda Minister dzielnicy tej po porozumieniu z organizacjami
wytwórców i spożywców.
Art. 14.
Wykonanie tej ustawy porucza się Ministrowi Aprowizacji w porozumieniu z właściwymi
ministrami.