Art. 1.
Jedynym prawnym środkiem płatniczym na terytorjum byłej dzielnicy pruskiej jest marka
polska. Marka niemiecka przestaje być prawnym środkiem płatniczym.
Art. 2.
Wszelkie zobowiązania w markach niemieckich winny być uiszczone markami polskiemi
w równej nominalnej sumie.
Art. 3.
Zaciąganie zobowiązań i dokonywanie tranzakcji w markach niemieckich jest wzbronione.
Art. 4.
Dłużnikom, mającym płacić swoje zobowiązania poza granicami Państwa Polskiego, udziela
się zwłoki, aż do późniejszego uregulowania tej sprawy, o ile w poszczególnych wypadkach
władze, czuwające nad obrotem zagranicznym, inaczej nie postanowią. Wstrzymuje się
więc zastosowanie skutków prawnych, powstających lub powstałych na mocy ustawy lub
umowy z powodu nieuiszczenia się na czas z określonych w tym artykule zobowiązań.
Art. 5.
Dłużnik, przeciw któremu wierzyciel, mieszkający poza granicami Państwa Polskiego,
uzyskał już tytuł do egzekucji, ma prawo zażądać w drodze sprzeciwu przeciw dopuszczalności
klauzuli egzekucyjnej (par. 732 Proc. Cyw.) od sądu właściwego lub sądu okręgowego,
w którego obwodzie zamieszkuje, by skutki prawne, powstałe z powodu nieuiszczenia
się na czas, zostały uchylone.
Art. 6.
Przekroczenie lub usiłowanie przekroczenia niniejszej ustawy podlega karze więzienia
do 1 roku i grzywny do 1.000.000 marek lub jednej z powyższych kar.
Do rozpatrywania przekroczeń powołane są sądy doraźne.
Art. 7.
Ustawa niniejsza obowiązuje w b. dzielnicy pruskiej z dniem jej ogłoszenia. Na terytorjach,
które nie znajdują się jeszcze pod władzą Państwa Polskiego, wchodzi w życie w chwili
objęcia tych terytorjów przez polskie władze.
Art. 8.
Wykonanie tej ustawy poleca się Ministrowi b. dzielnicy pruskiej.