Ustawaz dnia 5 marca 1920 r.w sprawie zmiany ustawy z dnia 31 lipca 1919 r., a także ustawy z dnia 8 stycznia 1920 r. o przyznaniu dla cywilnych emerytowanych funkcjonarjuszów państwowych, kolejowych, dla nauczycieli szkół powszechnych, średnich i wyższych, jak też dla wdów i sierot po nich oraz księży emerytów nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego

Art. 1.

Artykuł 2 ustawy z dnia 31 lipca 1919 roku (Dz. Pr. Nr 65 poz. 392) otrzymuje brzmienie następujące:
Nadzwyczajny dodatek drożyźniany będzie wypłacany miesięcznie i wynosi od dotychczas pobieranych emerytur, pensji wdowich i sierocych, jakoteż darów z łaski, bez dodatków drożyźnianych i kwartalnych:

a)

dla emerytów, wdów i sierot z zaopatrzeniem, wymierzonem wedle ustaw austrjackich w rocznych kwotach:
do 400 kor. włącznie
  
400%
„ 600 „ „
  
200%
„ 1000 „ „
  
150%
„ 2000 „ „
  
100%
wyżej 2000 „ „
  
40%

b)

dla emerytów, wdów i sierot z zaopatrzeniem, wymierzonem wedle ustaw rosyjskich w rocznych kwotach:
do 200 mar. włącznie
  
500%
„ 300 „ „
  
400%
„ 600 „ „
  
300%
„ 1000 „ „
  
200%
„ 2000 „ „
  
140%
wyżej 2000 „ „
  
60%
Inne artykuły powołanej ustawy z dnia 31 lipca 1919 roku pozostają bez zmiany.

Art. 2.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1920 roku i z dniem tym traci moc obowiązującą ustawa z dnia 8 stycznia 1920 roku (Dz. Ust. Nr 4 poz. 18).

Art. 3.

Dodatki drożyźniane do emerytur winny być wypłacane jednocześnie z zasadniczemi poborami emerytalnemu t. j. zgóry, zaczynając od dnia 2 każdego miesiąca za miesiąc bieżący.

Art. 4.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Skarbu.