Art. 1.
W myśl postanowień Traktatu Pokojowego, zawartego pomiędzy Państwami sprzymierzonemi
i stowarzyszonemi a Niemcami dnia 28 czerwca 1919 r., znajdujące się na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej majątki, prawa i interesy, należące dnia 10 stycznia 1920 r. do obywateli
Rzeszy Niemieckiej lub do osób prawnych, zarządzanych lub kontrolowanych przez tychże
obywateli, niezależnie od miejsca znajdowania się siedziby tych osób prawnych, winny
być zgłoszone w terminach i miejscach, które okre śli rozporządzenie wykonawcze do
ustawy niniejszej.
Art. 2.
Prezes Głównego Urzędu Likwidacyjnego w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych
oraz z właściwym ministrem fart. 11) może rozciągać obowiązek zgłoszenia i na te majątki,
prawa i interesy lub ich poszczególne kategorje, które, należąc do obywateli lub osób,
wymienionych w art. 1 w czasie między 1 lipca 1919 r. a 10 stycznia 1920 r., przeszły
przed tą ostatnią datą do właścicieli z inną przynależnością państwową.
Art. 3.
Zgłoszeniu nie podlegają:
a)
majątki, prawa i interesy, należące do takich obywateli Rzeszy Niemieckiej, którym
przysługuje prawo obywatelstwa polskiego na zasadzie ustawy o obywatelstwie Państwa
Polskiego (Dz. Ust. 1920 r. № 7, poz. 44), lub na mocy traktatów międzynarodowych,
przez Polskę zawartych;
b)
majątki, zwolnione od zatrzymania i likwidacji w myśl konwencji urzędniczej, zawartej
między Rządem Polskim a Niemieckim w Berlinie 9 listopada 1919 r., oraz
c)
przedmioty, które na mocy praw, obowiązujących w poszczególnych okręgach sądowych,
wolne są od egzekucji.
Art. 4.
Ponadto Prezes Głównego Urzędu Likwidacyjnego w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych,
oraz właściwym ministrem (art. 11) władny będzie zwalniać od obowiązku zgłoszenia
poszczególne grupy i kategorje majątków, praw i interesów, wymienionych w art. 1 niniejszej
ustawy.
Art. 5.
Do zgłoszenia tych majątków, praw i interesów są obowiązani: ich właściciele, dzierżawcy
użytkownicy, posiadacze depozytarjusze, dłużnicy, wierzyciele, zarządcy pełnomocnicy
oraz zarządy spółek, towarzystw i stowarzyszeń.
Art. 6.
Podlegające zgłoszeniu majątki, prawa i interesy nie mogą być aljenowane, obciążane,
wydzierżawiane ani wywożone poza granice Państwa Polskiego, a wierzytelności - spłacane
bez zezwolenia Prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego, udzielonego w porozumieniu
z Ministrem Spraw Zagranicznych i z właściwym ministrem (art. 11).
Art. 7.
Dokonanie czynności prawnych wymienionych w art. 6, bez takiego zezwolenia lub niezgodnie
z niem powoduje nieważność tych czynności niezależnie od kar, przewidzianych w art.
12 niniejszej ustawy. Prawo żądania nieważnienia takich czynności służy Głównemu Urzędowi
Likwidacyjnemu. Unieważnienie następuje w drodze sądowej.
Art. 8.
Decyzja Prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego w wypadkach, przewidzianych w art.
6, nie podlega żadnemu zaskarżeniu.
Art. 9.
Właściciel, względnie posiadacz majątku, prawa lub interesu, podlegającego zgłoszeniu,
winien nim zarządzać i zeń korzystać według zasad, ogólnie przyjętych w danej dziedzinie
gospodarczej.
Art. 10.
Majątki i prawa, podlegające zqłoszeniu, mogą być objęte pod przymusowy zarząd państwowy
na skutek decyzji Prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego, powziętej w porozumieniu
z Ministrem Spraw Zagranicznych i z właściwym ministrem (art. 11). Wykonanie tej decyzji
i mianowanie zarządcy należy do właściwego ministra (art. 11).
Art. 11.
Za właściwe ministerstwa uważa się:
1)
w stosunku do majątków rolnych i leśnych - Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych,
2)
w stosunku do majątków przemysłowych i handlowych - Ministerstwo Przemysłu i Handlu,
3)
w stosunku do kapitałów, walorów i wierzytelności oraz instytucji finansowych - Ministerstwo
Skarbu,
4)
w stosunku do kolei żelaznych - Ministerstwo Kolei Żelaznych,
5)
w stosunku do zakładów i urządzeń użyteczności publicznej, oraz innych nieprzewidzianych
wyżej przedmiotów i praw majątkowych - Ministerstwo Spraw Wewnętrznych,
6)
w stosunku do wszystkich, z wyjątkiem kolei żelaznych, majątków, praw i interesów
na terenie byłej dzielnicy pruskiej - Ministerstwo b. Dzielnicy Pruskiej.
Art. 12.
Kto, będąc zobowiązanym do zgłoszenia majątku, prawa lub interesu, wymienionego w
art. 1, takiego zgłoszenia rozmyślnie lub przez niedbalstwo nie uskuteczni, albo złoży
zgłoszenie niezgodne z rzeczywistością, oraz każdy, kto taki majątek, prawo lub interes
rozmyślnie uszkadza, ukrywa, niszczy lub w jakikolwiek sposób usuwa, podlega - o ile
obowiązujące w danym okręgu sądowym ustawodawstwo wyższej kary nie stanowi - karze
aresztu od dni 7 do 6 miesięcy lub grzywnie od 100 marek do 1.000.000 marek, bądź
też obu tym karom łącznie.
W byłej dzielnicy pruskiej wymierzać należy karę aresztu do 6 tygodni lub więzienia
do 6 miesięcy i grzywny do 1.000.000 marek lub jedną z tych kar.
Usiłowanie jest karane.
Niezgłoszenie majątku lub prawa, przewidzianego w art. 2 niniejszej ustawy, karane
będzie grzywną do 10.000 mk.
Sprawy te podlegają sądom zwyczajnym, a w b. dzielnicy austrjackiej jako przekroczenia,
sądom powiatowym.
Art. 13.
Majątki, prawa i interesy, objęte obowiązkiem zgłoszenia w myśl niniejszej ustawy,
mogą być zatrzymane lub zlikwidowane w drodze, którą określi ogólna ustawa o likwidacji.
Art. 14.
Ustawa niniejsza obowiązuje od dnia jej ogłoszenia. Wykonanie jej poleca się Prezesowi
Głównego Urzędu Likwidacyjnego i Ministrom Spraw Zagranicznych i Sprawiedliwości oraz
właściwym ministrom (art. 11), każdemu z tych ostatnich w zakresie jego działania.