Art. 1.
W czasie wojny wszystkie koleje żelazne podporządkowują się interesom obrony Państwa.
Art. 2.
Władze kolei państwowych i prywatnych zobowiązane są do ścisłego współdziałania w
czasie pokoju z władzami wojskowemi w pracach przygotowawczych, dotyczących wojennej
sprawności sieci kolejowej.
Z chwilą ogłoszenia mobilizacji prywatne przedsiębiorstwa kolei żelaznych przechodzą
pod zarząd Ministerstwa Kolei i ich władze kolejowe stają się organami wykonawczemi
Ministerstwa.
Art. 3.
Władze kolei państwowych i prywatnych, tudzież przedsiębiorstwa, pracujące w zakresie
kolejnictwa, są w czasie wojny zobowiązane: 1) do bezwzględnego wykonywania związanych
z celami wojennemi żądań powołanej do tego władzy wojskowej, 2) do dostarczania na
żądanie Ministerstwa Spraw Wojskowych potrzebnego taboru, parowozów, materjałów i
narzędzi kolejowych dla potrzeb kolejnictwa wojskowego.
Art. 4.
Pomimo podporządkowania kolei żelaznych interesom obrony Państwa władze kolei państwowych,
prywatnych, tudzież przedsiębiorstw, pracujących w zakresie kolejnictwa - zatrzymują
pełną odpowiedzialność za fachowo-techniczne kierownictwo i sprawność podległej im
sieci kolejowej i przedsiębiorstw.
Art. 5.
W wypadkach, w których sprawność władz kolejowych nie zaspakaja wymagań wojennych,
służy Ministrowi Spraw Wojskowych prawo wkroczenia w zakres ich działania i wydawania
zarządzeń obowiązujących we wszystkich sprawach, dotyczących transportów wojskowych.
Art. 6.
Koleje żelazne, tak państwowe, jako też i prywatne - mogą być dekretem Naczelnika
Państwa w czasie wojny, lub wobec grożącego Państwu niebezpieczeństwa, poddane mocy
ustaw wojennych. W tym wypadku uważane są na kolejach wszelkie rozmyślne naruszenia,
lub zaniedbania obowiązków zawodowych, obniżające sprawność kolei, samowolne porzucenie
służby, wszelka agitacja mogąca przynieść szkodę ruchowi kolejowemu, lub wywołać chwilowy
zastój w tymże, oraz czyny zagrażające temu ruchowi-za przestępstwa przeciwko sile
zbrojnej Państwa i jako takie podlegają właściwości sądów wojskowych.
Art. 7.
W czasie wojny każdy pracownik kolei państwowych i prywatnych aż do 50 roku życia,
o ile w myśl obowiązujących ustaw nie podlega obowiązkowi czynnej służby wojskowej,
może być odpowiednio do swych kwalifikacji i specjalności powołany do wojskowej służby
kolejowej. Nadto mogą być powołani i ci obywatele Państwa Polskiego, aż do 50 roku
życia, którzy:
a)
byli pracownikami kolejowymi,
b)
choćby tylko czasowo w czasie wojny pozostawali w służbie kolejnictwa wojskowego w
któremkolwiek Państwie, albo
c)
mają fachowe wykształcenie, lub fachową praktykę w powyższej dziedzinie, o ile w myśl
obowiązujących ustaw nie zostali do czynnej służby wojskowej powołam.
Art. 8.
Ilość i kategorję osób, które mają być powołane na mocy art. 7, tudzież wysokość poborów
ustali Minister Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi Ministrami. W każdym
razie pobory te nie mogą być niższe, aniżeli to przewiduje ustawa z dnia 11 lipca
1919 roku, normująca stosunki służbowe funkcjonarjuszów państwowych podczas pełnienia
służby wojskowej (Dz. Pr. № 59 poz. 357).
Art. 9.
Osoby w art. 7 wymienione składają z chwilą powołania przepisaną przysięgę i od tej
chwili stają się osobami wojskowemi, podlegają-cemi wojskowym władzom, ustawom, sądom
wojskowym.
Art. 10.
Winni uchylenia się od obowiązków, w art. 7 określonych, podlegają karom, przepisanym
za uchylenie się od powszechnego obowiązku służby wojskowej.
Art. 11.
Wykonanie niniejszej ustawy należy, do Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z
Ministerstwem Kolei Żelaznych i zainteresowanymi Ministrami.
Art. 12.
Ustawa wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia. Z tym dniem traci moc obowiązującą
ustawa z dnia 2 sierpnia 1919 r. (Dz. Pr. № 65 poz. 396) o ile dotyczy pracowników
kolejowych, tudzież wszelkie inne ustawy, przepisy i zarządzenia, o ile są w sprzeczności
z niniejszą ustawą.