Art. 1.
Stopę procentową podatku gruntowego, obowiązującego na obszarze b. zaboru austrjacko-węgierskiego,
podwyższa się do wysokości 350% czystego dochodu katastralnego, poczynając od dn.
1 stycznia 1920 r.
Art. 2.
Począwszy od wskazanego w art. 1 terminu, znosi się wymiar i pobór dodatków państwowych
do podatku gruntowego podług rozporządzeń cesarskich z dnia 28 sierpnia 1916 r. (Dz.
u. p. № 280) i 16 marca 1917 r. (Dz. u. p. № 124).
Posiadacze gospodarstw rolnych i leśnych, dla których roczny wymiar podatku gruntowego
wyniesie wedle niniejszej ustawy mniej niż 20 marek, są wolni od tego podatku, o ile
nie są obowiązani do płacenia podatku dochodowego.
Art. 3.
Za podstawę do wymiaru należytości w myśl § 130 ustawy z dnia 9 lutego 1850 r. (Dz.
u. p. № 50) ma być przyjmowana, jako najniższa wartość nieruchomości, podlegającej
podatkowi gruntowemu, 4% krotna kwota podatku gruntowego w wysokości, określonej w
art. 1 niniejszej ustawy.
Art. 4.
Postanowienia rozporządzenia cesarskiego z dnia 16 marca 1917 r. (Dz. u. p. № 124)
o ulgach w podatku gruntowym z powodu klęsk żywiołowych oraz rozporządzenia wykonawczego
z dnia 25 grudnia 1917 r. (Dz. u. p. № 516) pozostają nadal w mocy.
Uchyla się natomiast postanowienia § 3 ustawy z dnia 23 stycznia 1914 r. (Dz. u. p.
№ 14) oraz § 4 ustawy z dnia 24 maja 1869 r. (Dz. u. p. № 88) w brzmieniu ustawy z
dnia 28 marca 1880 r. (Dz. u. p. № 34).
Art. 5.
Za podstawę do obliczania dodatków autonomicznych do podatku gruntowego służy wysokość
podatku gruntowego, określona w art. 1 niniejszej ustawy.
Wysokość obciążenia gruntowego dodatkiem do podatku na rzecz funduszu krajowego nie
ulega zmianie.
Art. 6.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia i obowiązuje przez r. 1920
i 1921.
Art. 7.
Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Skarbu.