Zboża, dostarczone w wykonaniu Ustawy z dnia 29 lipca 1919 r. (Dz. Praw № 64, poz.
381) o obrocie ziemiopłodami, muszą być zaliczone na poczet kontyngentów, nałożonych
w myśl niniejszej Ustawy.
Zwrot nadwyżki, któraby się z porównania obu kontygentów okazać miała, w żadnym wypadku
nie może mieć miejsca.
Handel ziemiopłodami, pozostającemi u wytwórców po odstawieniu kontyngentów, jest
w granicach Rzeczypospolitej Polskiej wolny z ograniczeniami w niniejszej Ustawie
zawartemi.
Wytwórcy rolni zamieszkali w poszczególnych miejscowościach (wsiach, osadach, przysiółkach,
miasteczkach), mogą pozostałe po oddaniu kontyngentu ilości zboża pozbywać w wolnym
handlu dopiero wtedy, gdy wszyscy inni zobowiązani w tejże miejscowości do odstawienia
kontyngentu obowiązkowi temu zadośćuczynią.
Powiatowa władza administracyjna oznaczy i w sposób zwyczajem przyjęty ogłosi ten
termin dla każdej miejscowości, a nadto posiadaczom gospodarstw, obejmujących powyżej
sto morgów, którzy swój kontyngent odstawili, udziela indywidualnego zezwolenia na
prowadzenie wolnego handlu płodami rolnemi, kontyngentowaniu podlegającemi.
Ministrowi Aprowizacji przysługuje prawo zarządzić przymusowy wykup u producentów,
posiadających gospodarstwa powyżej 40 morgów ziemi ornej po cenach, oznaczonych przez
Ministerstwo Aprowizacji i Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych, po wysłuchaniu
opinji Państwowej Rady Aprowizacyjnej, wszelkich jadalnych ziemiopłodów, tak nieobjętych
zarówno jak i objętych niniejszą Ustawą, a pozostałych po dostarczeniu kontyngentu,
z uwzględnieniem istotnych potrzeb spożywczych i gospodarczych producentów.
Prawo przymusowego wykupu może być stosowane i do ziemiopłodów, znajdujących się w
posiadaniu nabywców