Ustawaz dnia 6 lipca 1920 r.w przedmiocie ujednostajnienia na obszarze byłego zaboru rosyjskiego ustaw i rozporządzeń o podatku przemysłowym

Art. 1.

Uchyla się obowiązujące na obszarze b. okupacji niemieckiej rozporządzenia w przedmiocie podatku od handlu i przemysłu: z dnia 5 lipca 1916 r. (Dz. Rozp. № 38 rozp. № 109) i z dnia 7 sierpnia 1916 roku (Dz. Rozp. № 40 rozp. № 125), oraz obowiązujące na obszarze b. okupacji austrjackiej rozporządzenia b. Gener. Gubernatorstwa Wojskow. w Lublinie w przedmiocie podatku repartycyjnego z dnia 3 marca 1918 r. № 300014 wraz ze wszystkiemi dodatkowemi przepisami, odnoszącemi się do tych rozporządzeń.

Art. 2.

Na całym obszarze b. zaboru rosyjskiego stosowana będzie rosyjska ustawa o państwowym podatku przemysłowym z roku 1898 w wydaniu z 1903 roku wraz z nowelami do tejże ustawy z dnia 4 października 1914 roku (№ 308 Zb. praw i rozp. z 1914 r.) i z dnia 9 stycznia 1915 roku (№ 19 Zb. praw i rozp. z 1915 roku) z uchyleniem zawartych w tych nowelach ograniczeń co do czasu trwania ich mocy obowiązującej oraz z poniższemi zmianami i uzupełnieniami.

Art. 3.

Dla celów poboru zasadniczego podatku przemysłowego ustanawia się następujący podział miejscowości na klasy:

A)

M. st. Warszawa.

B)

Miejscowości klasy I. Miasta: Łódź, Lublin, Sosnowiec.

C)

Miejscowości klasy II. Miasta: Białystok, Częstochowa, Kalisz, Kielce, Łomża, Pabjanice, Piotrków, Płock, Radom, Siedlce, Suwałki, Tomaszów (wojew. łódzkie), Włocławek.
Powiaty: będziński, dąbrowski, łódzki, warszawski.

D)

Miejscowości klasy III. Miasta: Augustów, Biała (ziemi Siedl.), Biłgoraj, Busk, Chełm, Ciechanów, Ciechocinek, Hrubieszów, Kalwarja, Kałuszyn, Koło, Konin, Końskie, Krasnystaw, Lubartów, Łęczyca, Łowicz, Łuków, Mława, Miechów, Międzyrzec, Nowomińsk, Noworadomsk, Opatów, Opoczno, Ostrołęka, Ostrów, Pińczów, Płońsk, Puławy, Pułtusk, Rawa (wojew. łódzkie), Radzymin, Radzyń, Sandomierz, Sieradz, Sierpc, Słomniki, Skierniewice, Sokołów (wojew. lubelskie), Szydłowiec, Tomaszów (wojew. lubelskie), Turek, Węgrów, Wieluń, Włodawa, Zamość, Zduńska-Wola.
Powiaty: błoński, brzeziński, częstochowski, kaliski, kutnowski, lubelski, olkuski, radomski, włocławski.

E)

Miejscowości klasy IV: wszystkie inne miejscowości.

Art. 4.

Wszelkiego rodzaju kwoty pieniężne, określające podstawę wymiaru podatku, karę lub grzywnę, oznaczone w walucie rublowej (dod. do art. 368, dz. II i III; dod. do art. 448 i in. art), należy przeliczać według stosunku 1 rb. = 2 mar., o ile z mocy niniejszej ustawy nie zostały w inny sposób zmienione. Miary, oznaczone w jednostkach rosyjskich, należy przeliczać na jednostki miar w Państwie Polskiem (dekret z dnia 8 lutego 1919 r. Dz. Pr. № 15, poz. 211).

Art. 5.

Ustanawia się następujący wykaz stawek zasadniczego podatku przemysłowego:

A)

DLA PRZEDSIĘBIORSTW HANDLOWYCH.
   
We wszystkich miejscowość.
w Warszawie
W miejscowościach
Kategorja
  
Klasy
I
II
III
IV
Marek
I
dla zakładów handlowych
16.600
-
-
-
-
-
dla ich pomieszczeń składowych
1.660
-
-
-
-
-
II
dla zakładów handlowych
-
6250
5250
4250
3250
2250
dla ich pomieszczeń składowych
-
625
525
425
325
225
III
dla zakładów handlowych
-
1750
1500
1250
1000
750
dla ich pomieszczeń składowych
-
175
150
125
100
75
IV
dla zakładów handlowych
-
500
425
325
250
125
a) dla handlu rozwozowego
750
-
-
-
-
-
V
b) dla handlu obnośnego
250
-
-
-
-
-
               

B)

DLA PRZEDSIĘBIORSTW PRZEMYSŁOWYCH.
 
We wszystkich miejscowość.
w Warszawie
W miejscowościach
Klasy
I
II
III
IV
Marek
I kategorja
25 000
-
-
-
-
-
II ,, ,,
16.500
-
-
-
-
-
III ,, ,,
8.300
-
-
-
-
-
IV ,, ,,
2.500
-
-
-
-
-
V ,, ,,
900
-
-
-
-
-
VI ,, ,,
  
700
600
500
400
300
VII ,, ,,
-
280
220
180
120
80
VIII ,, ,,
-
100
80
60
40
30
-
-
-
-
-
-
             

C)

DLA HANDLU JARMARCZNEGO.
 
Dla handlu hurtowego
Dla handlu detalicznego
Marek
Marek
Na jarmarkach, trwających ponad 21 dni
2000
500
Na jarmarkach, trwających ponad 7 do 21 dni
1500
425
Na jarmarkach, trwających od 2 do 7 dni
600
170
     

D)

PRZEDSIĘBIORSTWA ŻEGLUGI.

(P.

3 ustawy z 9 stycznia 1915 r. № 19 Zbioru praw i rozp. z 1915):

1)

Statki parowe, według powierzchni ogrzewalnej kotłów parowych, po 1 M. za każde 0,10 m2 tej powierzchni,

2)

statki motorowe, według siły motorów, po 4 M. za każdą jednostkę siły (koń parowy),

3)

żaglowce metalowe, według powierzchni pokładu, po 1.20 M. za każde 4,5 m2 powierzchni pokładu,

4)

żaglowce z drzewa z pokładem, według powierzchni pokładu, po 0,80 M. za każde 4,5 m2 tej powierzchni,

5)

żaglowce z drzewa bez pokładu (berlinki), według powierzchni, obliczonej przez pomnożenie długości żaglowca (berlinki) przez jego szerokość, po 0,40 M. za każde 4,5 m2 tej powierzchni.

Art. 6.

Ustanawia się następujący wykaz stawek zasadniczego podatku przemysłowego od osobistych zajęć przemysłowych:

Kategorja
NAZWA ZAJĘCIA PRZEMYSŁOWEGO
Marek
II
Ekspedytorzy, nieutrzymujący oddzielnych kantorów i pomocników handlowych, lecz trudniący się osobiście na własny rachunek opłacaniem w urzędach celnych ceł za towary, otrzymywane z zagranicy przez osoby trzecie:
 
1) przy urzędach celnych, znajdujących się przy głównych linjach koleji żelaznych
7.500
2) przy urzędach celnych, znajdujących się przy bocznych linjach koleji żelaznych
5.250
3) przy urzędach celnych, znajdujących się przy wszelkich innych linjach
4250
III
Maklerzy giełdowi:
  
1) na giełdzie warszawskiej
5.100
2) na innych giełdach
3.900
IV
Inspektorzy i ajenci Towarzystw ubezpieczeniowych, żeglugowych i innych przedsiębiorstw przewozowych oraz instytucji kredytowych, o ile prowadzą operacje bez utrzymania oddzielnych kantorów lub filji; oraz wszelkiego rodzaju i nazwy pośrednicy handlowi, zajmujący się swym procederem bez prowadzenia oddzielnych zakładów:
 
1) w Warszawie i miejscowościach I klasy
1.000
2) w miejscowościach II ,, ,,
800
3) III i IV ,, ,,
600
VI
Subjekci podróżujący (komiwojażerowie)
1.000
     

Podział linji kolejowych na główne i boczne ustanowi Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Kolei Żelaznych.

Art. 7.

Uchyla się pobór zasadniczego podatku przemysłowego od zajęć osobistych, zaliczonych według rosyjskiej klasyfikacji (art. 368 ust. wyk. V) do kategorji I, V i VII. Podatek ten, pobrany już ewentualnie za rok podatkowy 1920, będzie zaliczony na poczet państwowego podatku dochodowego, względnie zwrócony wedle instrukcji Ministra Skarbu.

Art. 8.

Uchyla się pobór wszelkich dodatków państwowych do zasadniczego podatku przemysłowego, w szczególności wymienionych w art. 551 i 553 ust. o podatkach bezpośrednich i w noweli z dnia 4 października 1914 r. do ustawy z dnia 8 czerwca 1898 r. (Dział III art. 1 i 2).

Art. 9.

Art. 371 i dodatek do ustępu 30 tego artykułu oraz art. 372 otrzymuje brzmienie następujące:
Podatku przemysłowego nie opłacają:

1)

Wszelkiego rodzaju kasy pomocy, emerytalne (oszczędnościowo-pożyczkowe), pogrzebowe i tym podobne kasy pracowników instytucji państwowych, komunalnych i społecznych oraz przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych.

2)

Wszelkiego rodzaju związki robocze, mające na celu dostarczenie odpowiedzialnych pracowników.

3)

Zakładane lub utrzymywane przy pomocy Państwa i samorządu lub instytucji społecznych, oświatowych i dobroczynnych wszelkiego rodzaju zakłady naukowe i wychowawcze, przytułki, zakłady poprawcze, bibljoteki i czytelnie publiczne, ogólnie kształcące muzea, galerje i wystawy, warsztaty szkolne, oraz utrzymywane przez stowarzyszenia sportowe sale gimnastyczne lub fechtunkowe i cyklodromy.

4)

Nieoddane w dzierżawę teatry państwowe i komunalne.

5)

Urządzane w celach filantropijnych zabawy i widowiska bez bufetów lub z bufetami oraz wszelkiego rodzaju przedsięwzięcia filantropijne.

6)

Gospodarstwa rolne i leśne na gruntach własnych lub dzierżawionych i połączone z niemi: hodowla inwentarza i drobiu, ogrodnictwo, sadownictwo, rybołóstwo i polowanie, z wyjątkiem prowadzonych zawodowo w celach handlowych rybołóstwa, ogrodnictwa i sadownictwa, browarów, gorzelni, cukrowni, tudzież tartaków i młynów, obrabiających więcej drzewa, względnie mielących więcej zboża, niż na użytek własnego gospodarstwa potrzeba.

7)

Przemysł ludowy, prowadzony przez drobnych gospodarzy rolnych lub bezrolnych mieszkańców wiejskich bez obcej pomocy lub z pomocą wyłącznie członków własne) rodziny.

8)

Warsztaty rzemieślnicze, prowadzone bez obcej pomocy lub z pomocą wyłącznie członków rodziny.

9)

Wszelkiego rodzaju osobiste zajęcia przemysłowe z wyjątkiem zajęć, wymienionych w art. 6 niniejszej ustawy.

10)

Wszelkie przedsiębiorstwa handlowe na jarmarkach, trwających najwyżej 1 dzień.

11)

Wszelkiego rodzaju antrepryzy i dostawy na sumę, nie przewyższającą 1.000 marek.

12)

Wywóz zagranicę bez utrzymywania specjalnych kantorów lub zakładów handlowych i pomieszczeń składowych:

a)

wytworów własnego lub dzierżawionego gospodarstwa rolnego i własnego gospodarstwa leśnego;

b)

wyrobów własnych zakładów przemysłowych.

13)

Odnajmowanie pokojów umeblowanych bez stołowania i bez sprzedaży trunków, jeżeli jedna osoba odnajmuje nie więcej niż 2 pokoje.

14)

Pomieszczenia składowe, utrzymywane przez przedsiębiorstwa przemysłowe wyłącznie w celu przechowywania należących do nich maszyn zapasowych i narzędzi, surowców i paliwa, wyrobów przez te przedsiębiorstwa wytwarzanych, oraz zapasów żywności i odzieży niezbędnej dla robotników, o ile zbyt tych towarów robotnikom za pieniądze lub na rachunek płacy zarobkowej nie posiada charakteru handlowego.

15)

Sprzedaż hurtowa towarów własnego wyrobu na giełdach z własnych zakładów przemysłowych lub kantorów albo zakładów, utrzymywanych przy zakładzie przemysłowym lub w obrębie tej miejscowości, gdzie się zakład przemysłowy znajduje.

16)

Sprzedaż detaliczna towarów własnego wyrobu bezpośrednio z zakładu przemysłowego bez urządzenia przy nim oddzielnego magazynu lub sklepu do sprzedaży detalicznej towarów.

17)

Warsztaty, utrzymywane przez koleje żelazne wyłącznie dla potrzeb przebudowy i eksploatacji tych kolei.

18)

Pomieszczenia składowe, utrzymywane przez przedsiębiorstwa kolejowe, żeglugowe i wszelkiego rodzaju przedsiębiorstwa przewozowe oraz składy, utrzymywane przy tych przedsiębiorstwach przez osoby prywatne: w celu czasowego przechowywania w nich przewożonych ładunków.

19)

Przechowywanie towarów w pomieszczeniach, pozostających pod zarządem władz celnych, w ciągu jednego miesiąca od dnia złożenia towarów na komorze.

20)

Wszelkiego rodzaju przedsiębiorstwa i zajęcia, które na zasadzie specjalnych ustaw są uwolnione od podatku przemysłowego.
Uwolnienie, wskazane w ust. 9 niniejszego art.r nie rozciąga się na pobór podatku procentowego od zarobku z zajęć zawodowych, wymienionych w art. 16 ust. 2.

Art. 10.

Wymienione w dz. III, art. 8, punkt d (ros. lit g) noweli z dnia 4 października 1914 r. ruchome przedsiębiorstwa kinematograficzne opłacają świadectwa przemysłowe w cenie 500 mk. i nie podlegają procentowemu podatkowi od zysku.
Zakłady hygieniczne i lecznicze oraz zdroje naturalnych wód mineralnych zalicza się do przedsiębiorstw handlowych II kategorii.
O ile przedsięborstwa przemysłowe i handlowe, które w myśl poprzedniego brzmienia art. 371 i 372 ustawy o podatkach bezpośrednich były uwolnione od podatku przemysłowego, obecnie na mocy artykułu 9 nie weszły do spisu przedsiębiorstw, uwolnionych od podatku i na podstawie przepisów, zawartych w dziale II i III dodatku do art. 368 ros. ustawy, względnie w ustawach dodatkowych, nie mogą być zaliczone co do wysokości przypadającego od nich podatku zasadniczego do żadnej z istniejących kategorji, wówczas zaliczenie to nastąpi w drodze rozporządzenia Ministerstwa Skarbu.

Art. 11.

Art. 461 ustawy o podatkach bezpośrednich i „uwaga” do tego artykułu otrzymuje brzmienie następujące:
Podatek od kapitału przedsiębiorstw, obowiązanych do publicznego składania rachunków, wynosi 0,5% od każdych 100 mk. kapitału zakładowego przedsiębiorstwa, przyczem sumy kapitału mniejsze od 100 mk, w rachubę nie wchodzą.
Art. 4, dz. III punkt a) noweli z dnia 4 października 1914 r. (Nr 308 Zbioru praw i roz. z r. 1914) przy wymiarze podatku od kapitału nie znajduje zastosowania.

Art. 12.

Znosi się ustanowiony na mocy art. 370 ust. 2 punkt a i art. 483 ustawy o podatkach bezpośrednich podatek repartycyjny od przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, nie obowiązany do publicznego składania rachunków oraz podatek od osobistych zajęć przemysłowych, zaliczonych według dodatku V do art. 368 do kategorji drugiej i trzeciej.

Art. 13.

Do art. 470 ustawy o podatkach bezpośrednich wprowadza się następujące zmiany i uzupełnienia:

1)

P. 1, lit. a wraz z „uwagą” do tego punktu otrzymują brzmienie następujące:
Na pensje i wszelkiego rodzaju wynagrodzenie: a) osób, które wchodzą do składu zarządów, rad nadzorczych, komitetów dyskontowych i komisji rewizyjnych; b) zastępców na te urzędy i c) osób, upełnomocionych do samodzielnego prowadzenia interesów całego przedsiębiorstwa-w wysokości do 5% sumarycznie od kapitału zakładowego.
Minister Skarbu może na prośbę zainteresowanych przedsiębiorstw powiększać wskazaną powyżej normę wydatków na wynagrodzenie osób, wymienionych w p. 1, stosownie do rzeczywistych potrzeb przedsiębiorstwa.

2)

P. 1, lit. c. (ros. w.) uzupełnia się jak następuje:
Na składki członkowskie w organizacjach gospodarczych oraz stowarzyszeniach i związkach zawodowych.

3)

P. 1, lit. h. (ros. z.) otrzymuje brzmienie następujące:
Na pokrycie wykazanych w sprawozdaniu przedsiębiorstwa niepewnych jego wierzytelności i strat rzeczywistych, poniesionych w operacyjnym roku sprawozdawczym, przyczem nie ulegają potrąceniu straty znajdujących się na obszarze obowiązywania tej ustawy przedsiębiorstw, należących do zagranicznych towarzystw i spółek z tytułu operacji, dokonanych przez nie poza tym obszarem; na straty na dłużnikach i na kursie, spodziewane jako prawdopodobny wynik stosunków przedsiębiorstwa, jeżeli odpisania na ten cel zostały przelane do specjalnych funduszów rezerwowych, przyczem wysokość tych odpisań władza skarbowa ma prawo ustalić w drodze odpowiednich dochodzeń. W razie użycia tych funduszów na jakiekolwiek inne cele należy użyte w ten sposób sumy dodatkowe opodatkować, doliczając je do zysków tych lat operacyjnych, z których pochodzą, według kolejności przelania ich do specjalnych funduszów rezerwowych.
Bezpośrednie straty wojenne jako to: z tytułu zniszczeń wojennych, rekwizycji, wywłaszczeń, sprzedaży przymusowych i t. p., z wyłączeniem w każdym razie strat w dochodach, o ile odrazu nie zostały umorzone, wolno amortyzować w ciągu lat dziesięciu w wysokości, nie przewyższającej kosztów odbudowy zniszczonego przedsiębiorstwa, w drodze corocznych wolnych od podatku odpisań z zysków przedsiębiorstwa. Z chwilą uzyskania odszkodowania należy zwolnione rezerwy opodatkować w myśl zasad, wyłuszczonych powyżej. Straty te winny być szczegółowo wykazane wobec właściwych władz skarbowych.

4)

P. 1, lit I. uzupełnia się jak następuje:
Procenty ponad 8% w stosunku rocznym będą uwzględniane w razie szczegółowego udowodnienia.

5)

P. 2, lit. c. (ros. w.) uzupełnia się jak następuje:
Wyższe odpisania na amortyzację będą uwzględniane w razie szczegółowego udowodnienia.

6)

P. 3, lit. b. uzupełnia się jak następuje:
Ofiary na cele ogólno-panstwowe i na złagodzenie klęsk żywiołowych.

Art. 14.

Działające na podstawie art. 330 do 394 ustawy o podatkach bezpośrednich urzędy gubernialne lub obwodowe do spraw podatku przemysłowego i urzędy okręgowe do spraw podatku repartycyjnego otrzymują nazwy: komisji okręgowych i komisji miejscowych do spraw podatku przemysłowego.
Organizację wewnętrzną komisji okręgowych i miejscowych określi Minister Skarbu w drodze rozporządzenia przy odpowiedniem zabezpieczeniu współudziału płatników tego podatku w komisjach oraz jawności rozpoznawania spraw w komisjach okręgowych.
Komisje okręgowe pozostają urzędami apelacyjnemi tak dla przedsiębiorstw obowiązanych, jak nieobowiązanych do publicznego składania rachunku.

Art. 15.

Podatek procentowy od zysku, ustanowiony w art. 370, ust. 2 punkt b) i art. 517 ustawy o podatkach bezpośrednich, pobiera się na zasadach, wyłuszczonych poniżej w artykułach 16 do 34.

Art. 16.

Podatek procentowy od zysku pobiera się:

1)

od zysku z przedsiębiorstw i osobistych zajęć przemysłowych, wymienionych w art. 483 ustawy o podatkach bezpośrednich z uwzględnieniem ustawy z dnia 4 października 1914 r. (Zb. pr. i rozp. № 308) i z dnia 9 stycznia 1915 r. (Zb. pr. i rozp. № 19);

2)

od zarobków, nie objętych postanowieniem ust. 1, a uzyskanych przez samodzielne wykonywanie wolnych zajęć zawodowych: lekarzy, dentystów, lekarzy weterynarji, felczerów, adwokatów, obrońców sądowych, notarjuszów, wydawców pism perjodycznych, literatów, artystów, architektów, inżynierów, techników, chemików, ajentów.

Art. 17.

Podatek procentowy od zysku pobiera się według norm następujących: od zysku, względnie od zarobku

ponad 2.000 mk.
- - do 10,000 mk.
2%
,, 10.000 ,,
- - ,, 20.000 ,,
3%
,, 20.000 ,,
- - ,, 40.000 ,,
4%
,, 40.000 ,,
- - ,, 80.000 ,,
5%
,, 80.000 ,,
- - ,, 150.000 ,,
6%
,, 150.000 ,,
- - ,, 200.000 ,,
7%
,, 200.000 ,,
- - ,, 500.000 ,,
8%
,, 500.000 ,,
  
10%
     

Art. 18.

Ustęp 3. art. 485 ustawy o podatkach bezpośrednich otrzymuje brzmienie następujące: od podatku procentowego od zysku wolne są przedsiębiorstwa i zajęcia, których zyski, względnie zarobki ze wszystkich zakładów handlowych i przemysłowych lub z czynności jednej osoby w obrębie jednego okręgu podatkowego nie przenoszą 2000 mk. rocznie.
Ustęp 4 tego artykułu uchyla się.

Art. 19.

Zysk z przedsiębiorstw oraz zajęć, wymienionych wyżej w art. 16, ustala komisja miejscowa, która po określeniu obrotu oznacza w każdym poszczególnym wypadku odpowiedni procent średniego zysku, względnie zarobku, kierując się zasadami, wyłuszczonemi w art. 491-510 ustawy o podatkach bezpośrednich i w § 83 instrukcji z dnia 5-go lutego 1899 r. (Zb. pr. i rozp. № 30 z dnia 9 marca 1899 r.).

Art. 20.

Ustęp 1 art. 485 ustawy o podatkach bezpośrednich uchyla się.
Wszystkie w ciągu roku podatkowego powstałe przedsiębiorstwa i rozpoczęte zajęcia, wymienione wyżej w ustępach 1 i 2 artykułu 16, podlegają podatkowi procentowemu już za pierwszy rok ich istnienia.
Co do każdego z tych przedsiębiorstw i zajęć winna być złożona deklaracja, stosownie do wymagań art. 492 ustawy o podatkach bezpośrednich najpóźniej do 1 kwietnia następnego roku. W deklaracji tej oprócz danych, jakich żąda art. 492, winien być także oznaczony termin powstania przedsiębiorstwa lub rozpoczęcia zajęcia.

Art. 21.

Podstawą do wymiaru podatku procentowego dla nowo rozpoczętych przedsiębiorstw lub zajęć (art. 20) za pierwszy rok podatkowy jest zysk osiągnięty za tenże rok. Przytem, jeżeli przedsiębiorstwo lub zajęcie, podlegające podatkowi trwało mniej niż 12 miesięcy, to zysk, względnie zarobek, osiągnięty w tym krótszym czasie, oblicza się w stosunku do całego roku; przypadającą zaś od tej sumy kwotę podatku pobiera się w wysokości, odpowiadającej ilości pełnych miesięcy, w ciągu których wykonywano dane przedsiębiorstwo lub zajęcie.

Art. 22.

Wymienione w art. 20 przedsiębiorstwa i zajęcia podlegają procentowemu podatkowi od zysku za następny rok podatkowy po ich rozpoczęciu na zasadach ogólnych według zysku, względnie zarobku z roku ubiegłego.
O ile do 1 stycznia roku podatkowego nie upłynął cały rok od czasu ich rozpoczęcia, oblicza się zysk, względnie zarobek w stosunku do całego roku i wymierza się podatek procentowy od obliczonego w ten sposób całorocznego zysku, względnie zarobku,

Art. 23.

Przedsiębiorstwa i zajęcia, zaniechane w ciągu roku podatkowego, opłacają podatek procentowy za ten rok w stosunku do ilości pełnych miesięcy, które upłynęły od początku tego miesiąca, w którym została zaniechane.
Miejscowe komisje do spraw podatku przemysłowego wymierzają w tym wypadku podatek tylko za czas rzeczywistego wykonywania przedsiębiorstwa lub zajęcia analogicznie do postanowień art. 21, o ile zaś podatek wymierzono już za cały rok podatkowy, to przeprowadzają odpowiednią redukcję tego podatku.

Art. 24.

Ustalone przez komisje miejscowe do spraw podatku przemysłowego sumy zysków, względnie zarobków i przypadające kwoty podatku procentowego należy wpisać do nakazów płatniczych, które przewodniczący komisji miejscowej rozsyła płatnikom najpóźniej do 15 lipca każdego roku podatkowego.
W nakazach płatniczych należy wskazać termin i porządek wnoszenia reklamacji.

Art. 25.

Ogłoszenia o dniu rozesłania nakazów płatniczych należy wywiesić w lokalu komisji miejscowej do spraw podatku przemysłowego i w innych instytucjach i miejscach podług uznania przewodniczącego komisji miejscowej, nadto zaś zamieścić w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu.

Art. 26.

Przeciw ustalonym sumom zysków, względnie zarobków, jak również wymierzonym kwotom podatku, mogą płatnicy wnosić reklamacje do właściwej komisji miejscowej do spraw podatku przemysłowego najpóźniej do 15 sierpnia roku podatkowego, jednakże z zastrzeżeniem, zawartem w uwadze do art. 506 ustawy o podatkach bezpośrednich.

Art. 27.

Nieotrzymanie lub opóźnienie w doręczeniu nakazu płatniczego nie może być podstawą do przedłożenia terminu do wniesienia reklamacji, określonego w poprzednim artykule (26).

Art. 28.

Co do każdej reklamacji komisja miejscowa do spraw podatku przemysłowego wydaje decyzję, zmieniając w razie potrzeby podstawy wymiaru i kwoty wymierzonego podatku.
O decyzji komisji zawiadamia się płatnika; w razie zaś zmiany pierwotnie wymierzonej kwoty podatku doręcza się nowy nakaz płatniczy.

Art. 29.

Podatek procentowy od zysku wnosi się do kas skarbowych najpóźniej do 1 października każdego roku.

Art. 30.

Ministrowi Skarbu przysługuje prawo przedłużania terminów, przewidzianych w art. 24, 26 i 29. Przedłużenie terminów do wnoszenia reklamacji (art. 26) i zapłaty podatku (art. 29) musi nastąpić, jeżeli nakazy płatnicze nie zostały rozesłane w terminie przepisanym (art. 24). O przedłużeniu terminów podaje się do wiadomości publicznej w sposób, wskazany w art. 25.

Art. 31.

Od przedsiębiorstw i zajęć, podlegających podatkowi procentowemu, lecz nie pociągniętych do opłaty tego podatku do 15 lipca (art. 24), wymierza się ten podatek po wymienionym terminie.
Reklamacje (art. 26) mogą być w tym wypadku wnoszone przez płatników w terminie miesięcznym od dnia doręczenia im nakazu płatniczego. W tym samym terminie miesięcznym, jednak nie wcześniej niż dnia 1 października roku podatkowego (art. 29), powinny być wniesione do kas skarbowych wymierzone kwoty podatku.

Art. 32.

Od decyzji komisji miejscowych do spraw podatku przemysłowego płatnicy mogą wnosić odwołania do komisji okręgowej. Odwołanie składa się do komisji, która wydała decyzję, w ciągu miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia o zapadłej decyzji.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje obowiązku uiszczenia podatku.

Art. 33.

Przewodniczący komisji miejscowej do spraw podatku przemysłowego może zakładać protesty przeciwko decyzjom tej komisji, co do których jego żądania lub wnioski nie były uwzględnione. Protest zakłada się do komisji okręgowej w ciągu tygodnia od dnia powzięcia decyzji.
Na decyzje komisji okręgowych mogą być wnoszone zażalenia do Ministra Skarbu. Zażalenia składa się do komisji, która wydała decyzję, w terminie miesięcznym od daty ogłoszenia decyzji.

Art. 34.

Minister Skarbu może uwolnić od opłaty podatku przemysłowego te przedsiębiorstwa, których bezpośrednie zadanie stanowi popieranie celów publicznych, dobroczynnych lub ogólnie użytecznych, jeżeli przynoszą zysk stosunkowo nieznaczny.

Art. 35.

Terminy, wyznaczone w art. 477 ustawy o podatkach bezpośrednich, a mianowicie:

a)

termin sześciomiesięczny do sprawdzenia złożonych przez towarzystwa obowiązane do publicznego składania rachunków rocznych sprawozdań i bilansów oraz

b)

termin trzymiesięczny do powzięcia przez władzę skarbową decyzji w razie zażądania wiadomości dodatkowych od tych towarzystw zmienia się w pierwszym wypadku na termin dwunastomiesięczny, w wypadku zaś drugim na termin sześciomiesięczny,

Art. 36.

Postanowienia art. 479 ustawy o podatkach bezpośrednich zmienia się w ten sposób, że obejrzenie i sprawdzenie ksiąg handlowych i dokumentów, jak również samych zakładów i przedsiębiorstw może zarządzić Izba Skarbowa i dokonanie tych czynności zlecić delegowanemu urzędnikowi.

Art. 37.

Uwagą do art. 526 ustawy o podatkach bezpośrednich w sprawie wymierzania kar za prowadzenie handlu lub innych zająć bez należytego świadectwa przemysłowego zmienia się w ten sposób, że kara i zalegający podatek mogą być wymierzone i ściągnięte za poprzednie lat pięć.

Art. 38.

Upoważnia się Ministra Skarbu do częściowego lub całkowitego umarzania należności podatkowych oraz do przyznawania ulg w uiszczaniu tych należności w wypadkach, zasługujących na wyjątkowe uwzględnienie, a w szczególności w wypadkach, doznanych przez płatników strat skutkiem wojny oraz spowodowanych nią klęsk żywiołowych.
Minister Skarbu wyda bliższe postanowienia w przedmiocie rozkładania na raty i odraczania zapłaty należności podatkowych.

Art. 39.

Opodatkowanie przemysłu i handlu oraz osobistych zajęć przemysłowych na rzecz związków komunalnych-do czasu wydania jednolitej dla całego obszaru Państwa ustawy o skarbowości związków komunalnych - może odbywać się tylko w postaci dodatków do państwoweqo zasadniczego podatku przemysłowego (art. 5 i 6 niniejszej ustawy). Ogólna wysokość tych dodatków na rzecz związków komunalnych (gmin miejskich i wiejskich i powiatowych związków komunalnych) nie może przekraczać:

a)

dla przedsiębiorstw handlowych I kategorji - 100% zasadniczego podatku przemysłowego,

b)

dla przedsiębiorstw handlowych II kategorji - 75% zasadniczego podatku przemysłowego,

c)

dla przedsiębiorstw handlowych III - V kategorji, dla wszystkich przedsiębiorstw przemysłowych, handlu jarmarczneqo. przedsiębiorstw żeglugi i osobistych zajęć przemysłowych-50% zasadniczego podatku przemysłowego,

d)

dla przedsiębiorstw, zajmujących się wyszynkiem alkoholu, bez względu na kategorję, do której należą - 200% zasadniczego podatku przemysłowego.
Wszelkie przepisy, sprzeczne z postanowieniem niniejszego artykułu, tracą moc obowiązującą.

Art. 40.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, zachowując moc obowiązującą tylko na rok podatkowy 1920. Na jej zasadzie wymierzają się podatki dla całego roku 1920 z zaliczeniem podatków już na ten rok pobranych.
Wszakże zasadniczy podatek przemysłowy za rok 1921 należy wymierzyć i pobrać na podstawie niniejszej ustawy, zaliczając wpłacone kwoty na poczet podatku przemysłowego, który z upływem mocy obowiązującej niniejszej ustawy będzie wprowadzony.

Art. 41.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Skarbu.