Postanowienia ustaw, wymienionych w art. 1, dotyczące lat 1916, 1917 i 1918, podlegają
analogicznemu zastosowaniu do r. 1919 z zastrzeżeniami następującemi:
1.
za ostatni rok wojenny gospodarczy (rok wojenny) uważać należy rok 1919;
2.
postanowienie ustawy z d. 16 lutego 1918 r., zawarte w § 8 ust. 4 zdanie 2, ma być
stosowane do roku 1919, względnie do roku bilansowego 1919/20;
3.
w § 14 tejże ustawy zamiast okresu lat 1917 - 1922, względnie w myśl ustawy z d. 17
kwietnia 1918 r. zamiast okresu 1917 - 1923, przyjąć należy okres lat 1917 - 1924;
4.
terminy, ustanowione w ustawie z dn. 16 lutego 1918 r. (§ 19 ust. 3, § 24 ust. 2)
na koniec 1919 roku oraz na d. 31 stycznia 1920 r., względnie w myśl ustawy z d. 17
kwietnia 1918 r. na koniec 1920 r. oraz na d. 31 stycznia 1921 r., przesunąć należy
na koniec roku 1921 oraz na d. 31 stycznia 1922 r.;
5.
przy wymiarze podatku za rok 1919, względnie dla przedsiębiorstw, obowiązanych do
publicznego składania rachunków za rok operacyjny 1919 - 1920, należy dla obliczenia
podlegającej podatkowi nadwyżki dochodu, względnie przychodu, przyjmować do porównania
normalny dochód, względnie przychód, z roku pokojowego 1913, względnie z przecięcia
lat 1911 - 1913 w pięciokrotnej wysokości.
6.
postanowienie, zawarte w § 21 ustawy z d. 16 lutego 1918 r. zachowuje moc z tem ograniczeniem,
że straty z wojennego roku gospodarczego (roku wojennego 1919) nie mogą być potrącone
z nadwyżki zysku lub dochodu lat poprzednich.