Ustawaz dnia 4 lutego 1920 r.o przyznaniu dla b. wojskowych armji rosyjskiej i austrjackiej, jak też dla wdów i sierot po nich nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego do zasiłków emerytalnych

Moc ustawy z dnia 31 lipca 1919 r. oraz moc ustawy z dnia 8 stycznia 1920 r. „o przyznaniu dla cywilnych emerytowanych funkcjonarjuszów państwowych, kolejowych, dla nauczycieli szkół powszechnych, średnich i wyższych, jak też dla wdów i sierot po nich oraz księży emerytów nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego” (Dz. Praw № 65 z 1919 roku pozycja 392 i Dz. Ustaw № 4 z 1920 r. pozycja 18), rozciąga się na b. wojskowych (oficerów, duchownych, urzędników wojskowych i szeregowców) b. armji rosyjskiej i austrjackiej, o ile pobierają ze Skarbu Polskiego emeryturę lub zasiłki z tytułu służby swej w armjach odnośnych państw zaborczych, oraz na wdowy i sieroty po nich, o ile te ostatnie pobierają ze Skarbu Polskiego pensję wdowią albo sierocą z tytułu służby ich mężów lub ojców w jednej ze wspomnianych wyżej armji.

Wypłata dodatku drożyźnianego, wymienionego w art. 1, ma być uskuteczniana, począwszy od 1 lipca 1919 roku.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Skarbu.