Art. 1.
Osobom, pochodzącym z plebiscytowego obszaru na Górnym. Śląsku lub tam stale mieszkającym,
winnym przestępstw, należących da właściwości sądów jakoteż władz administracyjnych
(skarbowych), które to przestępstwa popełnione zostały przed dniem ogłoszenia niniejszej
ustawy, udziela się amnestji w granicach następujących:
Art. 2.
Odnośnie do przestępstw wojskowych, które nie ulegają karze w myśl przepisów prawa
karnego powszechnego (przestępstwa ściśle wojskowe), darowuje się kary prawomocnie
orzeczone; postępowanie karne z powodu takich przestępstw nie będzie wdrażane, a wdrożone
- będzie umorzone.
Art. 3.
Odnośnie do innych przestępstw, przewidzianych w ustawach karnych wojskowych i w ustawach
powszechnych:
a)
umarza się postępowanie karne z powodu przestępstw, zagrożonych niezależnie od kar
dodatkowych grzywną i pozbawieniem - wolności, nie przenoszącem roku, lub jedną z
tych kar; jeżeli postępowania dotychczas nie wdrożono, nie należy go już wdrażać;
b)
darowuje się grzywny oraz kary pozbawienia wolności, prawomocnie orzeczone w rozmiarze,
nie przenoszącym roku, choćby wymierzone łącznie, albo w połączeniu z karami dodatkowemi;
c)
darowuje się połowę kary pozbawienia wolności, lub niewykonaną, część połowy tej,
gdy kara została orzeczona w rozmiarze, nieprzenoszącym dwóch lat;
d)
darowuje się trzecią część kary pozbawienia wolności lub niewykonany okres tej trzeciej
części, gdy kara została orzeczona w rozmiarze, przenoszącym dwa lata;
e)
ogranicza się do piętnastu lat kary dożywotnie pozbawienie wolności;
f)
zamienia się karę śmierci na karę dożywotniego ciężkiego więzienia (domu karnego).
Postanowienia niniejsze nie dotyczą przekupstwa, sprzeniewierzenia w urzędach, tudzież
lichwiarskiego wyzysku.
Postanowienia, wymienione pod b), c), d), e), f), stosują się w granicach art. 1 także
do kar, które będą orzeczone po wejściu w życie niniejszej ustawy.
Art. 4.
Odnośnie do przestępstw, popełnionych wyłącznie lub w przeważającej mierze z pobudek
politycznych, społecznych lub religijnych, darowuje się kary prawomocnie orzeczone,
bez względu na ich rodzaj i wymiar; postępowanie karne z powodu tych przestępstw nie
będzie wdrażane, a wdrożone będzie umorzone.
Nie dotyczy to jednak szpiegostwa i zdrady przeciw Polsce, tudzież przestępstw, polegających
na pozbawieniu życia lub na trwałem ciężkiem okaleczeniu człowieka, albo takiemże
uszkodzeniu zdrowia ludzkiego lub złośliwem zniszczeniu obcej własności w większym
rozmiarze.
Art. 5.
Przepisy ustawy niniejszej, dotyczące umorzenia, względnie niewdrażania postępowania
karnego nie stosują się do przestępstw, ściganych jedynie z oskarżenia prywatnego,
na wniosek lub z upoważnienia; stosują się natomiast ulgi odnośnie do kar za te przestępstwa
orzeczone.
Art. 6.
Równocześnie z karą umarza się przy przestępstwach, wymienionych w art. 2, 3 ust.
a) i b), dalej w art. 4 skutki karnosądowego skazania i kary, pozbawiające czci, w
szczególności pozbawienie obywatelskich praw honorowych
Kary za przestępstwa, wymienione w art. 4, należy wykreślić z wszelkich rejestrów
władz, posiadających dane o ukaraniu, z tym skutkiem, że osoby winne wspomnianych
przestępstw nie będą obowiązane na zapytanie sądu lub innej władzy do wyjawienia skazania.
Art. 7.
W sprawach o przestępstwa, wymienione w art. 4 zakończonych prawomocnym wyrokiem,
orzeknie sąd, czy kara jest umorzona, a przy zbiegu przestępstw postanowi czy kara
ma być złagodzona, lub ze względu na małą wagę zbiegającego się przestępstwa zupełnie
darowana.
Orzeczenie nastąpi z urzędu, lub na wniosek skazanego lub prokuratora.
Właściwym będzie sąd okręgowy, który w sprawie wyrokował, lub sąd okręgowy miejsca
zamieszkania lub pobytu skazanego, a gdy wyrokował polski sąd wojskowy - odpowiedni
sąd okręgu generalnego.
Do postępowania stosuje się odpowiednio art. 10 ustawy z dnia 4 maja 1920 r. (Dz.
Ust. № 39, poz. 230) o przywróceniu praw, utraconych wskutek przestępstw politycznych
i wojskowych, w sądownictwie zaś wojskowem - przepis ust. 2 i 3 tegoż artykułu.
Art. 8.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.
Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrom: Sprawiedliwości, Spraw Wojskowych,
Spraw Wewnętrznych i Skarbu, a w b. dzielnicy pruskiej - Ministrowi b. Dzielnicy Pruskiej
w porozumieniu z właściwymi Ministrami.