Art. 1.
Weteranom powstań z 1831, 1848 i 1863 r., pobierającym stałą pensje, na zasadzie ustawy
z dnia 2 sierpnia 1919 r. o stałej pensji dla weteranów powstań 1831, 1848 i 1863 r.
(Dz. Pr. № 65, poz. 397), uzupełnionej ustawą z dnia 18 grudnia 1919 r. (Dz. Ust.
z 1920 r. № 2, poz. 4), ustawą z dnia 8 czerwca 1920 r. (Dz. Ust. № 50, poz. 306)
i ustawą z dnia 9 lipca 1920 r. (Dz. Ust. № 61, poz. 385) przyznaje się, począwszy
od dnia 1 stycznia 1921 r., na czas trwania wojną wywołanych stosunków ekonomicznych,
nadzwyczajny dodatek do pobieranej pensji w kwocie 1.500 marek miesięcznie.
Art. 2.
Wdowom po weteranach 1831, 1848 i 1863 r., pobierającym pensje na mocy wyżej wspomnianych
ustaw przyznaje się, począwszy od dnia 1 stycznia 1921 r., na czas trwania wojną wywołanych
stosunków ekonomicznych, połowę sumy dodatku, ustalonego artykułem 1.
Art. 3.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.
Art. 4.
Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Spraw Wojskowych w porozumieniu
z Ministrem Skarbu.