Art. 1.
Osobom, otrzymującym na podstawie ustaw z dnia 31 lipca 1919 r. (Dz. Pr. № 65, poz.
392), z dnia 8 stycznia 1920 r. (Dz. Ust. № 4 poz. 18), z dnia 5 marca 1920 r. (Dz.
Ust. № 23, poz. 127), rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 31 sierpnia 1920 r. (Monitor
Polski № 207 z r. 1920) w końcu ustawy z dnia 15 lipca 1920 r. (Dz. Ust. № 67, poz.
452) dodatki drożyźniane do emerytur, pensji wdowich i sierocych, pobieranych ze Skarbu
Państwa Polskiego - przyznaje się począwszy od dnia 1 stycznia 1921 r. aż do czasu
ogólnej regulacji emerytur, tudzież pensji wdowich i sierocych na zasadach polskiej
ustawy emerytalnej, ponowny nadzwyczajny dodatek drożyźniany w wysokości całego, dotąd
przez nich pobieranego zaopatrzenia ze wszystkiemu po dzień 31 grudnia 1920 r. przysługującemi
dodatkami drożyźnianemi.
Art. 2.
Taki sam dodatek przyznaje się osobom, pobierającym dary z łaski o ile przy przyznaniu
tego daru nie zastrzeżono wyraźnie, że dodatki drożyźniane do przyznanego z łaski
zaopatrzenia nie będą przysługiwały.
Art. 3.
Wdowom i sierotom po funkcjonariuszach państwowych polskich, którym przyznano zaopatrzenie
na zasadzie art. 32 Tymczasowych przepisów służbowych (reskrypt Rady Regencyjnej z
dnia 11 czerwca 1918 r. (Dz. Pr. № 6 poz. 13 z roku 1918), przyjmując za podstawę
wymiaru uposażenie czynnych funkcjonarjuszów według zasad ustaw o uposażeniach z dnia
13 lipca 1920 r. (Dz. Ust. № 65, poz. 429 - 436), ustali wysokość dodatku drożyżnianego
w każdym poszczególnym wypadku Minister Skarbu na wniosek właściwej władzy naczelnej.
Art. 4.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Art. 5.
Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Skarbu.