Art. 1.
Zarobkowym pośrednikiem pracy jest ten, kto zawodowo w celach zarobkowych:
a)
pośredniczy w zawarciu umowy o pracę;
b)
zbiera, ogłasza lub udziela wiadomości o popycie i podaży siły roboczej.
Art. 2.
Zarobkowe pośrednictwo pracy może wykonywać tylko obywatel Rzeczypospolitej Polskiej,
który uzyskał na to pozwolenie władzy państwowej.
Pozwolenie to może odnosić się wyłącznie do pośrednictwa pracy w obrębie Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 3.
Pozwolenia na prowadzenie przedsiębiorstwa pośrednictwa pracy dzielą Ministerstwo
Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 4.
Pozwolenia należy odmówić:
a)
jeżeli petent lub osoby, pozostające z nim w jednem gospodarstwie domowem, nie dają
swem postępowaniem gwarancji, że czynność pośrednictwa będzie wykonywana zgodnie z
prawem i dobrym obyczajem;
b)
jeżeli w danej miejscowości istnieje dostateczna liczba pośredników zarobkowych, a
zwłaszcza jeżeli istnieje państwowe lub inne niezarobkowe biuro pośrednictwa pracy,
spełniające swe zadania w wystarczającym zakresie.
Art. 5.
Nie mogą być wydawane pozwolenia na wykonywanie zarobkowego pośrednictwa pracy osobom,
które nie miały w chwili wejścia w życie niniejszej ustawy pozwolenia na trudnienie
się tego rodzaju pośrednictwem.
Biura zarobkowe pośrednictwa pracy dla służby domowej ulegają likwidacji w ciągu lat
5.
Art. 6.
Pozwolenia udziela się na jeden rok za złożeniem kaucji, której wysokość określi Ministerstwo
Pracy i Opieki Społecznej, przyczem określa się do jakich zawodów i do jakiej miejscowości
odnosi się pozwolenie.
Pozwolenie może być odnowione, o ile petent wniesie przynajmniej na trzy miesiące
przed wygaśnięciem dawnego pozwolenia podanie o jego odnowienie. Wniesienie tego podania
uprawnia do dalszego wykonywania zawodu aż do rozstrzygnięcia podania.
Art. 7.
Pozwolenie dotyczy tylko osoby pośrednika, który przedsiębiorstwo swe winien prowadzić
osobiście.
Posługiwanie się pomocnikami dozwolone jest tylko za każdorazowem zatwierdzeniem Ministerstwa
Pracy i Opieki Społecznej i to tylko wtedy, jeżeli osoby te odpowiadają warunkom art.
4 ust. a). Zakładanie filji jest niedozwolone.
Art. 8.
Zarobkowy pośrednik pracy i osoby, pozostające z nim w jednem gospodarstwie domowem,
nie mogą być właścicielami, ani zajmować się prowadzeniem następujących przedsiębiorstw:
jadłodajni, kawiarni, sprzedaży napojów wyskokowych, wynajmu mieszkań i noclegów,
handlu odzieżą i żywnością, sprzedaży losów loteryjnych i kart okrętowych, wymiany
pieniędzy, prowadzeniem zakładów zastawniczych.
Art. 9.
Zarobkowy pośrednik pracy nie może z innymi zarobkowymi pośrednikami pracy zawierać
spółek i innych umów w zakresie zarobkowego pośrednictwa pracy.
Art. 10.
Wszelkie umowy, których mocą pracobiorca lub pracodawca zobowiązuje się stale korzystać,
z pośrednictwa tego samego zarobkowego pośrednika, albo zobowiązuje się nie korzystać
z uzyskanego miejsca pracy dłużej niż przez określony okres, czasu, są nieważne.
Art. 11.
Wysokość wynagrodzenia, pobieranego przez zarobkowych pośredników pracy, ustala Minister
Pracy i Opieki Społecznej. Zapłaty może żądać pośrednik tylko wtedy, gdy na skutek
jego czynności została zawarta umowa pracy. Umowa, przerzucająca koszt pośrednictwa
w całości na pracobiorcę, jest nieważna.
Art. 12.
Zarobkowy, pośrednik pracy obowiązany jest zgóry powiadomić poszukującego pracy o
wysokości wynagrodzenia za pośrednictwo.
Prócz tego wynagrodzenia żadnych innych należności od poszukujących pracy pobierać
nie wolno.
Art. 13.
Pośrednik zarobkowy nie może pobierać kaucji od poszukującego pracy. Nie wolno mu
też zatrzymywać wbrew woli właścieli dokumentów, które zostały u niego złożone.
Art. 14.
Pośrednik zarobkowy winien prowadzić rejestr, zawierający między innemi uwidocznienie
pobranej opłaty oraz potwierdzenie jej uiszczenia przez poszukującego pracy.
Minister Pracy i Opieki Społecznej wyda postanowienia w przedmiocie ustroju i sposobu
prowadzenia zarobkowych biur pośrednictwa pracy.
Art. 15.
Pozwolenie na prowadzenie przedsiębiorstwa pośrednictwa pracy będzie pośrednikowi
zarobkowemu odjęte, jeżeli nie przestrzega przepisów ustawy niniejszej oraz jeżeli
zajdą warunki, które w myśl art. 4 ustawy uzasadniają odmówienie pozwolenia.
Art. 16.
Zarobkowe przedsiębiorstwa pośrednictwa pracy w b. zaborze rosyjskim, istniejące w
chwili wejścia w życie niniejszej ustawy, winny w ciągu trzech miesięcy wnieść podanie
o uzyskanie pozwolenia w myśl art. 3 i 6.
W b. zaborach austrjackim i pruskim zarobkowi pośrednicy pracy, którzy na podstawie
dawniejszych przepisów uzyskali pozwolenie na prowadzenie swych przedsiębiorstw, podlegają
przepisom niniejszej ustawy i w ciągu trzech miesięcy od wejścia jej w życie winni
przedłożyć regulamin przedsiębiorstwa.
Art. 17.
Za pogwałcenie przepisów, objętych art. 2 i 6 ustawy niniejszej, winny ulega w drodze
sądowej karze pozbawienia wolności na czas od 1 do 6 miesięcy, a nadto grzywnie w
kwocie od 10.000 mk. do 100.000 mk., lub jednej z tych kar.
Art. 18.
Za pogwałcenie przepisów, objętych art. 7 (ust. 2), 8, 9, 10, 11, 12, 13 i 14 ustawy
niniejszej, winny ulega w drodze sądowej karze pozbawienia wolności na czas od 2 tygodni
do 3 miesięcy, a nadto grzywnie w kwocie od 500 mk. do 5000 mk., lub jednej z tych
kar.
Art. 19.
Usiłowanie przestępstw, przewidzianych w niniejszej ustawie, jest karane.
Art. 20.
Przepisy niniejszej ustawy nie odnoszą się do pośrednictwa pracy, wykonywanego przez
instytucje społeczne i samorządowe.
Art. 21.
Wszelkie przepisy, sprzeczne z niniejszą ustawą, uchyla się.
Art. 22.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej, a na
terytorjum b. zaboru pruskiego Ministrowi b. Dzielnicy Pruskiej w porozumieniu z Ministrem
Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 23.
Ustawa niniejsza obowiązuje w miesiąc po jej ogłoszeniu.