Art. 1.
Niemiecką ustawę o opłatach świadków i znawców, z dnia 30 czerwca 1878 r. (Dziennik
Ustaw Rzeszy str. 173) w brzmieniu ustawy z dnia 10 czerwca 1914 r. (Dziennik Ustaw
Rzeszy str. 214) zmienia się w następujący sposób:
a)
w § 2 ust. 1 wyrazy: „dwudziestu fenigów do jednej marki pięćdziesięciu fenigów” zastępuje się wyrazami: „jednej do dziesięciu marek”,
b)
w § 3 ust. 1 wyrazy: „trzy” względnie „sześć” zastępuje się wyrazami: „sześć” względnie „dwadzieścia cztery”,
c)
w § 7 zdanie 2 wyraz: „dziesięć” zastępuje się wyrazem „pięćdziesiąt”,
d)
w § 8 wyrazy: „siedm i pół marki” i „cztery i pół marki” zastępuje się wyrazami: „trzydzieści marek” i „piętnaście marek”.
Art. 2.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie dnia 1 marca 1921 r.
Ministra byłej Dzielnicy Pruskiej upoważnia się, aby tekst ustawy o opłatach świadków
i znawców z uwzględnieniem zmian, zawartych w art. 1 niniejszej ustawy, ogłosił pod
datą niniejszej ustawy; zarazem upoważnia się go do wydania rozporządzenia o obliczaniu
opłat świadków i znawców.