Art. 1.
Ministrowi Skarbu udziela się na czas do końca 1922 r. pełnomocnictwa do wydawania
rozporządzeń z mocą ustawy, mających na celu regulacją obrotu pieniężnego z krajami
zagranicznemi oraz obrotu obcemi walutami.
Art. 2.
Rozporządzenia, wymienione w art. 1, dotyczyć mogą w szczególności warunków posiadania,
nabywania i gromadzenia walut zagranicznych i dewiz, dysponowania, lombardowania i
innych obrotów niemi oraz dokonywania tranzakcji w tych walutach, obrotów markami
polskiemi w stosunku do krajów zagranicznych, wywozu za granicę walut zagranicznych
i dewiz, marek polskich, oraz wszelkich wogóle papierów wartościowych, wreszcie organizacji
kontroli i nadzoru nad całokształtem obrotu pieniężnego z krajami zagraniczne mi.
Przepis powyższy nie stosuje się do posiadania walut zagranicznych i dewiz, co do
których posiadacz udowodnił, że otrzymał je bezpośrednio z zagranicy w sposób legalny.
Art. 3.
Upoważnia się Ministra Skarbu do wydawania rozporządzeń w przedmiocie wyznaczania
premji dla osób, które przyczyniły się do wykrycia przekroczenia rozporządzeń, wydanych
na mocy niniejszej ustawy, lub do ujęcia sprawców.
Art. 4.
Osoby, wykraczające przeciw postanowieniom, zawartym w rozporządzeniach Ministra Skarbu,
wydanych na podstawie niniejszej ustawy, ulegają karze za występek:
a)
na obszarze b. dzielnic: rosyjskiej i pruskiej - więzienia do 5 lat i grzywny do 10
miljonów marek;
b)
na obszarze b. dzielnic: austrjackiej (i węgierskiej) - aresztu ścisłego do 5 lat
i grzywny do 10 miljonów marek.
Jeśli przestępstwo nie wypływa z chęci zysku, można ograniczyć się do grzywny.
Jeśli czynności, stanowiące przestępstwo, uprawiane są zawodowo, to nie może być wymierzona
kara niższa niż jeden rok więzienia, względnie aresztu ścisłego, oraz 5 miljonów marek
grzywny; grzywna może być w tym wypadku zwiększona do potrójnej wysokości sumy, stanowiącej
przedmiot przestępstwa lub wartości innego przedmiotu przestępstwa.
Przy nieuprawnionym wywozie walut zagranicznych i dewiz, marek (polskich oraz wszelkich
wogóle papierów wartościowych za granicę (przemytnictwie walut i walorów) może być
grzywna zwiększona do wysokości potrójnej wartości wywożonych przedmiotów, chociażby
przestępstwo nie było popełniane zawodowo.
W razie niemożności ściągnięcia grzywny, winna być orzeczona kara więzienia lub aresztu
ścisłego w wysokości według uznania sądu, jednak nie przekraczającej 2 lat.
Prócz kar powyższych może być wyrokiem sądowym orzeczona konfiskata sum pieniężnych,
będących przedmiotem przestępstwa, bez względu na to czyją stanowią własność. Przy
przemytnictwie walut i walorów konfiskata wywiezionych wartości musi być orzeczona.
Karom, wymienionym w artykule niniejszym, ulegną również osoby, winne usiłowania lub
udziału w przestępstwie.
Art. 5.
Osoby, skazane na karę, przewidzianą w art. 4, można wyrokiem sądowym pozbawić na
przeciąg czasu do lat pięciu prawa prowadzenia handlu lub zarządzania przedsiębiorstwem
handlowem lub zajmowania się pośrednictwem handlowem.
Art. 6.
Przestępstwa, przewidziane w art. 4, należą do właściwości sądów okręgowych.
Art. 7.
W wypadkach przemytnictwa walut lub walorów (art. 4 ust. 4) należy na wniosek prokuratora
zarządzić tymczasowe zaaresztowanie osoby, przeciw której wdrożono postępowanie karne.
W toku dochodzeń prokuratorskich prokurator zwraca się w przedmiocie zastosowania
środków zapobiegawczych do sędziego śledczego, który byłby właściwy do przeprowadzenia
śledztwa wstępnego. Zaaresztowanie tymczasowe w toku dochodzenia prokuratorskiego
nie może trwać dłużej niż 6 tygodni.
Sędzia śledczy może złagodzić lub uchylić środek zapobiegawczy jedynie na wniosek
prokuratora; w toku dochodzenia prokurator może własną władzą uchylić środek zapobiegawczy.
W razie zażalenia obwinionego sąd okręgowy może uchylić lub złagodzić środek zapobiegawczy;
decyzję sądu okręgowego w przedmiocie środków zapobiegawczych nie ulegają zaskarżeniu.
Art. 8.
W wypadkach przemytnictwa walut i walorów (art. 4 ust. 4) obowiązywać będą nadto przepisy
następujące:
1.
w b. dzielnicy rosyjskiej:
a)
art. 527 i 895 u. p. k. nie będą stosowane;
b)
wyroki sądów okręgowych są ostateczne i mogą być zaskarżone jedynie przy odpowiedniem
zastosowaniu przepisów o zaskarżeniu wyroków drogą kasacji;
2.
w b. dzielnicy austrjackiej:
a)
oskarżonemu nie służy prawo sprzeciwu przeciw aktowi oskarżenia;
b)
odwołanie od kary nie może nastąpić;
3.
w b. dzielnicy pruskiej sąd nie może odmówić otwarcia postępowania głównego.
Art. 9.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrom Skarbu i Sprawiedliwości, a na
obszarze b. dzielnicy pruskiej - Ministrom b. Dzielnicy Pruskiej i Sprawiedliwości
w porozumieniu z Ministrem Skarbu.
Art. 10.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie dziesiątego dnia po ogłoszeniu.
Z dniem tym przestaje obowiązywać ustawa z dnia 8 lipca 1921 r. w przedmiocie udzielenia
Rządowi pełnomocnictw do wydawania rozporządzeń w sprawie regulowania obrotu pieniężnego
z krajami zagranicznemi oraz obrotu obcemi walutami (Dz. U. R. P. № 62, poz. 383).
Do przestępstw, popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, należy
stosować przepisy dotychczas obowiązujące.