Ustawaz dnia 24 lutego 1922 r.w przedmiocie dalszych dodatków drożyźnianych do rent ubezpieczeniowych inwalidów, z powodu starości i dla rodzin po ubezpieczonych, zapewnionych ordynacją ubezpieczeniową Rzeszy Niemieckiej z dnia 19 lipca 1911 r.

Dodatek drożyźniany do renty inwalidów, renty z powodu starości, renty wdów, wdowców i sierot po ubezpieczonych, ustalonych w art. 1 ustawy z dnia 17 marca 1921 r. (Dz. U. R. P. №31, poz. 180) w wysokości dziesięciokrotnej renty ustawowej, podwyższa się na cały czas trwania wyjątkowych wojną wywołanych warunków ekonomicznych do wysokości trzydziestodziewięciokrotnej renty ustawowej, o ile pobierający rentę nie są cudzoziemcami, przebywającymi za granicą.

Udział Państwa w pokryciu świadczeń, określony w §1285 ordynacji ubezpieczeniowej Rzeszy Niemieckiej z dnia 19 lipca 1911 r. (Dz. U. Rz. Niem. str. 509), pomnaża się piętnastokrotnie na czas płacenia dodatków drożyźnianych, ustanowionych w art. 1 niniejszej ustawy.

Składka tygodniowa wynosić będzie od dnia 27 lutego 1922 r. na czas płacenia dodatków drożyźnianych, ustanowionych w art. 1 niniejszej ustawy:

w klasie zarobkowej I		- 10 mk.
„ „ II		- 15 „
„ „ III		- 20 „
„ „ IV		- 25 „
„ „ V		- 30 „

Od dnia 27 lutego 1922 r. pracodawcy i pracownicy winni do wnoszenia składek tygodniowych używać wyłącznie znaczków, opiewających na kwoty, wyszczególnione w art. 3 niniejszej ustawy.

Znaczki dotychczas ważne, które zasadniczo z dniem 26 lutego 1922 r. tracą wartość, mogą być użyte po dniu 26 lutego 1922 r. tylko do wniesienia składek za czas do dnia 26 lutego 1922 r. włącznie i to najdalej w przeciągu następnych 6 miesięcy.

Wyszłe z obiegu znaczki Ubezpieczalni Krajowej można aż do 31 sierpnia 1922 r. wymienić na znaczki nowe równej wartości ogólnej w miejscach sprzedaży znaczków.

Rada Ministrów winna w miarę pogorszenia lub polepszenia się warunków ekonomicznych podwyższyć lub zniżyć, względnie znieść dodatek drożyźniany, przewidziany w art. 1, podwyższyć lub zredukować udział Państwa w pokryciu świadczeń, przewidzianych w art. 2, oraz podwyższyć lub zniżyć składkę, przewidzianą w art. 3 niniejszej ustawy.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Z dniem tym tracą swą moc obowiązującą przepisy ustawy z dnia 17 marca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 31, poz. 180), o ile są w sprzeczności z niniejszą ustawą.

Prawa, wynikające dla pobierających rentę z art. 1 niniejszej ustawy, obowiązują od 1 marca 1922 r.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi b. Dzielnicy Pruskiej.