Art. 1.
Doba zaczyna się legalnie w momencie dołowania słońca średniego w południku 15° na
wschód od Greenwich. Godziny doby liczy się albo od początku do końca doby, albo też
od początku do jej połowy, a następnie od połowy do końca doby, odróżniając godziny
jednoimienne słowami po północy (ppn.) i po południu (ppd.).
Art. 2.
Legalna rachuba czasu obowiązuje wszystkie władze i urzędy państwowe i samorządowe.
Art. 3.
Zegary, znajdujące się w miejscach publicznych, z wyjątkiem zegarów słonecznych, powinny
wskazywać czas odpowiednio do art. 1 niniejszej ustawy z rzetelnością w rozumieniu
art. 10 i 11 dekretu o miarach z dnia 8 lutego 1919 r. (Dz. P. P. P. № 15, poz. 211),
wyznaczoną rozporządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu.
Art. 4.
Wykonanie ustawy niniejszej powierza się wszystkim ministrom we właściwym każdemu
z nich zakresie.
Art. 5.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 1922 i obowiązuje na całym obszarze
Rzeczypospolitej Polskiej.
W dniu 31 maja tegoż roku zegary należy cofnąć o godz. 12 w nocy na godz. 11 ppd.,
względnie z 24 na 23, godziny te liczyć należy jako 11-a ppd., względnie 23-a.