Art. 1.
Upoważnia się Ministra Kolei Żelaznych do wydania, w porozumieniu z Ministrem Pracy
i Opieki Społecznej i z Ministrem Skarbu, tymczasowych przepisów, które, do czasu
jednolitego uregulowania dla całego obszaru Państwa ubezpieczenia pracowników polskich
kolei państwowych od nieszczęśliwych wypadków, normować będą zaopatrzenie tych pracowników
w b. zaborze austrjackim.
Art. 2.
Od chwili wejścia w życie mniejszej ustawy pracownicy polskich kolei państwowych nie
podlegają obowiązkowi ubezpieczenia od nieszczęśliwych wypadków, przewidzianemu przez
ustawy austrjackie z dnia 28 grudnia 1887 r. (Austr. Dz. Ust. № z r. 1888), z dnia
20 lipca 1894 r. (Austr. Dz. Ust. № 168) i z dnia 21 sierpnia 1917 r. (Austr. Dz.
Ust. № 363).
Dla zapewnienia pracownikom polskich kolei państwowych tych praw, jakie na zasadzie
powyższych ustaw już nabyli, przepisy tymczasowe, jakie wyda Minister Kolei Żelaznych
na zasadzie art. 1, będą zawierały postanowienia, z mocy których:
a)
w razie nieszczęśliwego wypadku w służbie kolejowej będzie przysługiwało pracownikom
polskich kolei państwowych w b. zaborze anstrjackim lub ich rodzinom prawo do zaopatrzenia,
conajmniej równego temu, jakie im zapewniają wyżej powołane ustawy;
b)
będzie im przysługiwał wpływ na rozstrzyganie o zaopatrzeniu w poszczególnych wypadkach
conajmniej w tym samym stopniu, w jakim był on im przyznany w zakładach ubezpieczeń,
utworzonych na zasadzie ustawy z dnia 28 grudnia 1887 r. (Austr. Dz. Ust. № 1 z r.
1888).
Art. 3.
Prawa do zaopatrzenia, przyznanego przez przepisy, wydane na zasadzie art. 1, nie
wolno pozbawiać nikogo, ani też prawa tego uszczuplać przez specjalne umowy lub w
inny sposób. Uprawniony może atoli zrzec się dobrowolnie korzystania z uprawnień przysługujących
mu na zasadzie powyższych przepisów.
Art. 4.
Przepisy, wydane na zasadzie art. 1, dotyczyć będą wszystkich pracowników etatowych
i nieetatowych oraz uczniów i praktykantów, z wyjątkiem pracowników sezonowych i czasowych,
którzy podlegają obowiązkowi ubezpieczenia w Zakładzie ubezpieczenia robotników od
wypadków we Lwowie.
Art. 5.
Do wyłącznego orzekania w sporach o roszczeniu do zaopatrzenia, wynikłych z przepisów,
wydanych na zasadzie art. 1, powołany jest Sąd Rozjemczy dla Zakładu ubezpieczenia
robotników od wypadków we Lwowie z siedzibą we Lwowie z tem, że dla rozpatrywania
powyższych spraw dwóch asesorów i ich zastępców powoła Minister Pracy i Opieki Społecznej
w porozumieniu z Ministrem Kolei Żelaznych z pośród osób technicznie wykształconych,
jednego asesora i jego zastępcę, powoła Minister Kolei Żelaznych, a jednego asesora
i jego zastępcę wybiorą uprawnieni do zaopatrzenia w myśl art. 4 pracownicy polskich
kolei państwowych. Asesorzy i ich zastępcy, powołani przez Ministra Pracy i Opieki
Społecznej, względnie przez Ministra Kolei Żelaznych, nie mogą zajmować stanowisk
służbowych na polskich kolejach państwowych. Wysokość udziału Skarbu Państwa w kosztach
powyższego Sądu Rozjemczego oznaczy Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrami:
Skarbu, Pracy i Opieki Społecznej i Kolei Żelaznych.
Art. 6.
Pracownikom polskich kolei państwowych, uprawnionym do zaopatrzenia w myśl przepisów,
wydanych na zasadzie art. 1, nie przysługuje wobec swego zarządu prawo żądania odszkodowania
na zasadzie ustawy z dnia 5 marca 1869 r. (Austr. Dz. Ust. № 27), wyjąwszy jednak
wypadki, przewidziane w §§ 46 i 47 ustawy z dnia 28 grudnia 1887 r. (Austr. Dz. Ust.
№ 1 z 1888 r.). Natomiast w razie, jeżeli nieszczęśliwy wypadek posiada znamiona,
upoważniające poszkodowanego, względnie jego rodzinę, do żądania odszkodowania na
zasadzie ustawy z dnia 5 marca 1869 r., zaopatrzenie, przewidziane w przepisach, wydanych
na zasadzie art. 1, podwyższa się (poszkodowanemu o połowę, w razie stałego kalectwa
nawet ponad ten wymiar, podług zachodzących okoliczności najwyżej do 133% rocznego
zarobku, zaopatrzenie zaś należące się pozostałej rodzinie, podwyższa się o 2/3, o
ileby jednak zaopatrzenie tej rodziny przez zwiększenie o 2/3 łącznie przewyższało
całkowity zarobek roczny poszkodowanego, należy je zniżyć do tego wymiaru.
Art. 7.
Z dniem 31 grudnia 1920 r. Zawodowy Zakład ubezpieczeń pracowników austrjackich kolei
żelaznych od nieszczęśliwych wypadków w Wiedniu przestaje uskuteczniać ubezpieczenie
od wypadków, któreby wydarzyły się po tym terminie na ziemiach polskich b. zaboru
austrjackiego, a dotknęły pracowników polskich kolei państwowych.
Prawo i obowiązki powyższego Zakładu w stosunku do wypadków, które zdarzyły się przed
wejściem w życie niniejszej ustawy, przechodzą z dniem 1 stycznia 1921 r. na zarząd
polskich kolei państwowych.
Art. 8.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Kolei Żelaznych w porozumieniu
z Ministrem Pracy i Opieki Społecznej i Ministrem Skarbu.
Art. 9.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1921 r.