Art. 1.
Wszelkie umowy przyrzeczenia sprzedaży (zaprodażne, rozpiski zadatkowe) oraz akty
sprzedaży prywatne, akty niezatwierdzone przez starszego notarjusza i t. p., dotyczące
nieruchomości miejskich i ziemskich, o zawarte przed 1 stycznia 1921 r. na obszarze
Ziemi Wileńskiej, województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego i powiatów:
białostockiego, bielskiego, sokólskiego, grodzieńskiego i wołkowyskiego województwa
białostockiego, obowiązują sprzedawcę i nie mogą być rozwiązane na jego jednostronne
żądanie, jeżeli będąca przedmiotem umowy nieruchomość została przez sprzedawcę oddana
w posiadanie nabywcy.
Przepisy ogólne, sprzeczne z zasadą, w artykule niniejszym wyrażoną, do powyższych
wypadków nie mają zastosowania.
Art. 2.
Postanowienia art. 1 nie mają zastosowania:
1.
jeśli wina niedotrzymania umowy spada wyłącznie na nabywcę, lub
2.
jeżeli cena sprzedażna nie dosięga 5/12 ówczesnej ceny przeciętnej takich nieruchomości.
Art. 3.
Niedopłacona część sumy sprzedażnej powinna być zapłacona w sposób następujący:
jeżeli wina niedotrzymania umowy spada wyłącznie na sprzedawcę, to niedopłacona część
sumy sprzedażnej powinna być wypłacona w wysokości, oznaczonej w umowie, przyczem
1 rubel ma być liczony za 2,16 mk.,
jeżeli wina obciąża obie strony lub jeżeli obie strony nie są winne, to nabywca powinien
zapłacić sprzedawcy 1/4 część wartości- takiej ilości żyta, jaką przedstawia niedopłacona
część ceny kupna w odniesieniu, licząc ceny przeciętne, do danej miejscowości i do
umówionego terminu, względnie terminów.
Art. 4.
Jeżeli sprzedawca uchyla się od zawarcia aktu sprzedaży, nabywca może w drodze powództwa
żądać przyznania sobie prawa własności nieruchomości.
W razie uwzględnienia powództwa wyrok prawomocny podlega opłacie stemplowej w wysokości
6% przewidzianej w pozycji 11 a) 1) rozporządzenia b. Generał-Gubernatora warszawskiego
z dnia 19 lipca 1916 r. (Dz. Rozp. № 40 poz. 126) i w punkcie cie a) art. 6 ustawy
z dnia 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 73 poz. 498), względnie w art. 11 dekretu
№ 446 Prezesa Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej z dnia 27 grudnia 1921 r.
(Dz. Urz. T. K. Rz. № 1 z 1922 r.), jak gdyby rezolucja sądu stanowiła treść umowy
sprzedaży, zawartej między powodem a pozwanym. Sąd prześle odpis wyroku izbie skarbowej
celem wymierzenia opłaty stemplowej, wyżej określonej, i wyda nabywcy tytuł wykonawczy
dopiero po uiszczeniu tej opłaty i po zapłaceniu przez powoda zasądzonej należności
na rzecz sprzedawcy (art. 3), względnie po złożeniu jej do depozytu sądowego.
Art. 5.
Ustawa niniejsza obowiązuje z dniem ogłoszenia i ma zastosowanie także do spraw sądowych,
prawomocnie jeszcze nierozstrzygniętych.
Jednocześnie uchyla się moc obowiązującą rozporządzeń Komisarza Naczelnego Ziem Wołynia
i Frontu Podolskiego z dnia 19 maja 1920 r. w przedmiocie umów przyrzeczenia sprzedaży
nieruchomości ziemskich i z dnia 23 czerwca 1920 r. w przedmiocie wstrzymania biegu
spraw, wynikłych z umów przyrzeczenia sprzedaży nieruchomości ziemskich (Dz. U. Z.
W. i F. P. № 9 poz. 123 i № 15 poz. 202).
Art. 6.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Sprawiedliwości.