Art. 1.
Wysokość kwot, wymienionych w §§ 3, 7 a), 8 (ustęp ostatni), 27 a), 33. 68, 81, 82
i 83 ustawy z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w
służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (austr. Dz. U.
P. z r. 1907 № 1) w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem cesarskiem z dnia 25 czerwca
1914 r. (austr. Dz. U. P. № 138) i ustawą z dnia 10 czerwca 1921 r. (Dz. U. R. P.
№ 59, poz. 370), może być zmieniana drogą rozporządzeń Rady Ministrów na wniosek Ministra
Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 2.
W § 2 ustawy, powołanej w art. 1, wprowadza się zmiany następujące:
Punkt 5 otrzymuje brzmienie:
„
Funkcjonariusze państwowi, tudzież instytucji. i przedsiębiorstw państwowych, o ile
mają zapewnione prawa emerytalne
”
.
W punkcie 6 (wiersz pierwszy) wyrazy: „Funkcjonariusze ciał samorządowych i wogóle funkcjonariusze” zastępuje się wyrazami: „Funkcjonarjusze związków komunalnych, tudzież ich zakładów i przedsiębiorstw, o ile
mają zapewnione prawa emerytalne, analogiczne do praw emerytalnych urzędników państwowych;
funkcjonarjusze...”
W punkcie 6 (wiersz szósty) wyrazy: „funkcjonarjusze ci są zwolnieni od...” zastępuje się wyrazami: „wszyscy funkcjonarjusze wyżej wymienieni są zwolnieni od...”.
Art. 3.
Terminy, przewidziane w § 66 a) wyżej powołanej ustawy, przedłuża się o jeden rok.
Art. 4.
Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 5.
Ustawa niniejsza obowiązuje od dnia 1 tego miesiąca, w którym nastąpi jej ogłoszenie,
przepisy jednak Art. 2 i 3 obowiązują od dnia 1 sierpnia 1922 r.
Z chwilą wejścia w życie niniejszej ustawy tracą moc obowiązującą dotychczasowe postanowienia
sprzeczne z ustawą niniejszą.