Art. 1.
Tytuł inżyniera jest stopniem akademickim, nabywanym w wydziałach technicznych szkół
akademickich z ewentualnem oznaczeniem specjalności, zależnie od rodzaju wydziału
akademickiego, jak np.: „inżynier dróg i mostów”, „inżynier hydrotechniki”, „inżynier
górniczy”, „inżynier wojskowy” i t. d,
Art. 2.
Szczegółowe warunki, pod któremi inżynier uprawniony będzie do wykonywania samodzielnej
praktyki zawodowej, określi osobna ustawa.
Art. 3.
Prawo nadawania tytułu inżyniera przysługuje radom wydziałów technicznych w szkołach
akademickich, a wydziałowi filozoficznemu Uniwersytetu Jagiellońskiego dla studjum
rolniczego w miejsce tytułu magistra.
Art. 4.
Rady wydziałowe nadają tytuł inżyniera osobom, które ukończyły studja na odnośnym
wydziale akademickich szkół krajowych w charakterze studentów i złożyły przepisane
egzaminy, tudzież osobom, które, posiadając warunki do imatrykulacji w charakterze
studentów, nostryfikowały na odnośnym wydziale zagraniczny dyplom inżynierski.
Art. 5.
Dyplomy inżynierskie (świadectwa złożonego drugiego egzaminu państwowego), uzyskane
w szkołach akademickich państw zaborczych przed 1 listopada 1918 r., nie są uważane
jako zagraniczne, nie potrzebują nostryfikacji i uprawniają do używania tytułu inżyniera.
Art. 6.
Absolwenci wydziałów technicznych w szkołach akademickich b. monarchji austrjackiej,
którzy ukończyli studja przed wprowadzeniem egzaminów państwowych w tych szkołach,
osoby, które nabyły prawo do tytułu inżyniera na podstawie § 5 rozporządzenia cesarskiego
z 14 marca 1917 r. (austr. Dz. Ust. № 130), wreszcie dotychczasowi autoryzowani inżynierowie
i geometrzy cywilni w b. zaborze austrjackim będą i nadal uprawnieni do używania tytułu
inżyniera.
Kto ukończył przed upływem roku 1918 przynajmniej średnią szkołę techniczną w Rzeszy
Niemieckiej i do dnia wydania niniejszej ustawy nosi tytuł inżyniera, będzie mógł
wyjątkowo zachować go nadal po stwierdzeniu przez Ministerstwo Wyznań Religijnych
i Oświecenia Publicznego, że tego tytułu używał legalnie.
Art. 7.
Rady wydziałów technicznych w szkołach akademickich mogą wyjątkowo nadawać tytuł inżyniera
osobom, które ukończyły średnią techniczną szkołę zawodową, a przytem:
1)
odznaczyły się wybitną działalnością w zawodzie technicznym.
2)
wykażą się praktyką conajmniej pięcioletnią po otrzymaniu ostatecznego stopnia zawodowego
w średniej szkole technicznej,
3)
wykażą się w odnośnej szkole akademickiej dowodami ukończenia średniej szkoły zawodowej,
przedstawią sprawozdanie z prac, dokonanych w czasie praktyki zawodowej, oraz wykażą
na egzaminie, nawiązującym do złożonego sprawozdania, że poziom ich wiedzy dorównywa
temu, jaki jest wymagany od absolwentów akademickich szkół lub wydziałów technicznych.
Art. 8.
Tytuł inżyniera z jakiemikolwiek określeniami, lub bez tych określeń, doznaje ochrony
prawnej stosownie do art. 96 ustawy o szkołach akademickich z d. 13 lipca 1920 r.
(Dz. U. R. P. № 72, poz. 494).
Nadawanie lub używanie tytułu służbowego, w skład którego wchodzi słowo „inżynier”,
czy to w służbie publicznej, czy prywatnej, jest wzbronione, o ile funkcjonariuszowi
nie przysługuje prawo do tytułu inżyniera w myśl niniejszej ustawy.
Bezprawne używanie tytułu Inżyniera podlega grzywnie do wysokości 500.000 mk. o ile
w tem bezprawnem używaniu niema czynu zagrożonego karą wyższa.
Właściwemi są sądy pokoju (sądy powiatowe).
Art. 9.
Przepisy prawne niezgodne z tą ustawą, a w szczególności rozporządzenie cesarskie
z 14 marca 1917 r. (austr. Dz. Ust. № 130) tracą moc obowiązującą z dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Art. 10.
Wykonanie tej ustawy poleca się Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego
w porozumieniu z Interesowanymi ministrami.
Art. 11.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.