Art. 1.
Kwalifikacje zawodowe do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach
nauczycielskich posiada tylko ta osoba, która zdała egzamin państwowy na nauczyciela
szkół średnich, ustanowiony rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego.
Art. 2.
Szczególne kwalifikacje zawodowe do nauczania religji w szkołach średnich ogólnokształcących
i seminarjach nauczycielskich oraz sposób ich uzyskania określi Minister Wyznań Religijnych
i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z właściwemi władzami kościelnemi.
Art. 3.
Nauczycielem szkoły średniej ogólnokształcącej lub seminarjum nauczycielskiego może
być tylko osoba, posiadająca kwalifikacje zawodowe, wymienione w art. 1 lub 2. Minister
Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może dopuścić do nauczania osobę, nieposiadającą
takich kwalifikacji, jednak na okres nie dłuższy niż 4-letni.
Art. 4.
Nauczyciel szkoły średniej ogólnokształcącej lub seminarjum nauczycielskiego może
udzielać nauki przedmiotów, nie objętych jego kwalifikacją, tylko za zgodą kuratora
okręgu szkolnego.
Postanowienia przejściowe.
Art. 5.
Za posiadające kwalifikacje zawodowe do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących
i seminarjach nauczycielskich uważa się również:
a)
osoby, posiadające świadectwa egzaminu nauczycielskiego, wydane przed 1 listopada
1918 r. przez b. austrjackie komisje egzaminacyjne dla kandydatów na nauczycieli szkół
średnich lub komisje egzaminacyjne dla kandydatów na nauczycieli rysunków odręcznych
i dla kandydatów na nauczycieli gimnastyki w szkołach średnich, a w czasie od 1 listopada
1918 r. do dnia 1 września 1921 r. przez takież komisje w Krakowie i Lwowie;
b)
osoby, posiadające świadectwa egzaminu nauczycielskiego, wydane przed 1 listopada
1918 r. przez b. austrjackie komisje egzaminacyjne dla nauczycieli muzyki, a w czasie
od 1 listopada 1918 r. do chwili wejścia w życie niniejszej ustawy przez takąż komisję
we Lwowie, oraz osoby, które aż do tej chwili uzyskały pełne dyplomy z ukończenia
konserwatorjum warszawskiego, lwowskiego, wyższej szkoły muzycznej im. Fr. Chopina
przy Towarzystwie Muzycznem w Warszawie, lub dyplomy ukończenia konserwatorów zagranicznych,
uznanych przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędne,
i odbyły przynajmniej 2-letnią, przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego
uznaną za zadowalającą, praktykę szkolną;
c)
osoby, posiadające świadectwa egzaminu nauczycielskiego, wydane przed 11 lipca 1919 r.
przez pruskie „Wissenschaftliche Prüfungskommissionen”, oraz osoby, posiadające świadectwa,
wydane w czasie od 11 lipca 1919 r. do 1 października 1921 r. przez komisję egzaminacyjną
na nauczycieli szkół średnich, utworzoną w Poznaniu rozporządzeniem Naczelnej Rady
Ludowej;
d)
osoby, posiadające wydane przed 1 października 1917 r. świadectwa państwowe rosyjskie
„uczitiela gimnazji”, „wyższawo domaszniawo nastawnika” lub „domaszniawo nastawnika”,
względnie „uczitiela”,-te ostatnie, o ile ich właściciele posiadają studja wyższe;
e)
osoby, posiadające dyplomy na nauczyciela szkół średnich, wydane przed wejściem w
życie niniejszej ustawy przez państwowe komisje egzaminacyjne dla kandydatów na nauczycieli
szkół średnich powołane przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego;
f)
osoby, posiadające dyplomy ukończenia kursu naukowego lub pedagogicznego, lub też
studjum pedagogicznego, wydane przed wejściem w życie-niniejszej ustawy przez państwową
komisję egzaminacyjną przy Państwowym Instytucie Pedagogicznym w Warszawie;
g)
osoby, posiadające świadectwa 1 stopnia na nauczyciela rysunku i modelowania, wydane
przed 1 czerwca 1921 r. na zasadzie statutu tymczasowego Królewsko - Polskich Kursów
Pedagogicznych dla nauczycieli rysunku w Warszawie z dnia 19 września 1918 r., oraz
osoby, posiadające dyplomy ukończenia państwowych kursów pedagogicznych dla nauczania
rysunków w Warszawie, wydane w czasie od 1 czerwca 1921 r. do chwili wejścia w życie
niniejszej ustawy;
h)
osoby, posiadające świadectwa egzaminu, uprawniające do prowadzenia ćwiczeń cielesnych
w szkołach państwowych powszechnych, średnich i seminarjach nauczycielskich, wydane
przed wejściem w życie niniejszej ustawy na podstawie statutu państwowych kursów wychowania
fizycznego, zatwierdzonego przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecania Publicznego
z dnia 14 września 1921 r. (Dz. Urz. Min. W. R. i O. P. № 17, poz. 175) oraz na podstawie
rozporządzenia Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 29 marca
1922 r. w sprawie programów i egzaminów końcowych na państwowych kursach wychowania
fizycznego (Dz. Urz. Min. W. R. i O. P. № 16, poz. 155);
i)
osoby, posiadające świadectwa, upoważniająjące do nauczania slojdu w seminarjach,
szkoech średnich i powszechnych, wydane przed wejściem w życie niniejszej ustawy na
podstawie okólnika Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 13
marca 1920 r. (Dz. Urz. Min. W. R. i O. P. № 11, poz. 79);
j)
osoby, które przed wejściem w życie niniejszej ustawy uzyskały doktorat lub dyplom
ukończenia z egzaminem studjów wyższych oraz odbyły przynajmniej 2-letnią, przez Ministra
Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uznaną za zadawalającą, praktykę szkolną
nauczycielską w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo;
k)
nauczycieli, którym przyznano prawo pobierania dodatku za studja wyższe na mocy art.
15 ustawy z dnia 13 lipca 1920 r. o uposażeniu nauczycieli i dyrektorów państwowych
szkół średnich ogólnokształcących, seminarjów nauczycielskich, preparand oraz wizytatorów
szkół (Dz. U. R. P. № 65, poz. 433) oraz w myśl art. 17 rozporządzenia. Prezydenta
Ministrów, Ministra Skarbu. Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i
Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 25 października 1920 r. w celu wykonania ustawy
z dnia 13 lipca 1920 r. o uposażeniu nauczycieli, dyrektorów państwowych szkół średnich
ogólnokształcących, seminarjów nauczycielskich i preparand oraz wizytatorów (Dz. U.
R. P. № 103, poz. 688).
Art. 6.
Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może uznać za posiadających kwalifikacje
zawodowe do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich:
a)
nauczycieli czynnych, którzy przed upływem 1921 r. ukończyli 30 lat życia, odbyli
sześć semestrów studjów wyższych w charakterze studentów oraz 5-letnią praktyką szkolną
nauczycielską, z czego conajmniej 2 lata w szkołach średnich ogólnokształcących lub
seminarjach nauczycielskich w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo, jeśli uzna
1) praktyką za zadawalającą, 2 studja wyższe za dostatecznie udowodnione świadectwami
prac seminaryjnych lub laboratoryjnych, egzaminów półrocznych i t. p.
b)
nauczycieli czynnych, którzy choć nic mogą się wykazać studjami wyższemi w zakresie,
wskazanym w punkcie a), czynią jednak zadość wymienionym tam innym warunkom. jeśli
uzna ich prace naukowa lub pedagogiczną za wybitną;
c)
nauczycieli czynnych, którzy przed upływem 1921 r. ukończyli przynajmniej 45 lat życia
oraz 12 lat pracy szkolnej nauczycielskiej w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo,
z czego conajmniej 5 lat w szkołach średnich ogólnokształcących lub seminarjach nauczycielskich,
jeśli uzna pracę tą za owocną.
Art. 7.
Nauczyciele szkół średnich ogólnokształcących i seminarjów nauczycielskich czynni
przed końcem 1921 r., którzy a) mają skończoną szkołę średnią ogólnokształcącą lub
seminarjum nauczycielskie, b) przed końcem sierpnia 1921 r. ukończyli 25 lat życia
oraz c) przed tąż datą odbyli 3 lata szkolnej praktyki nauczycielskiej, uznanej przez
Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za zadawalającą, w wymiarze conajmniej
14 godzin tygodniowo, z czego conajmniej dwa lata w szkole średniej ogólnokształcącej
lub w seminarjum nauczycielskiem, jako też nauczyciele czynni w szkołach średnich
ogólnokształcących, seminarjach nauczycielskich lub w szkołach powszechnych przed
końcem 1921 r., którzy czynią zadość warunkom, wymienionym pod a) i b), a nadto przed
upływem 1928 r. wykażą się conajmniej 3-letnią praktyką nauczycielską w szkole średniej
ogólnokształcącej lub w seminarjum nauczycielskiem w wymiarze przynajmniej 14 godzin
tygodniowo, jeśli Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego tę ich praktykę
uzna za wybitną, mogą uzyskać kwalifikacje zawodowe do nauczania w szkołach średnich
ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich przez zdanie przed końcem roku 1928
uproszczonego egzaminu państwowego na nauczycieli szkół średnich ogólnokształcących
i seminarjów nauczycielskich, ustanowionego rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych
i Oświecenia Publicznego. W wyjątkowych wypadkach może Minister dopuścić do egzaminu
uproszczonego kandydata, niespełniającego jednego z dwóch pierwszych warunków.
Art. 8.
Osobom, które uzyskują kwalifikację zawodową do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących
i seminarjach nauczycielskich na zasadzie art. 6, dalej tym z pośród osób, wymienionych
w art. 5 lit. a), b), c), d), których oryginalne dyplomy nauczycielskie (świadectwa
egzaminu nauczycielskiego) zostały wystawione w języku nie polskim, wreszcie tym z
pośród osób, wymienionych w art. 5 lit. j), k), które nie posiadają wcale dyplomów
nauczycielskich, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wyda dyplomy
na nauczycieli szkół średnich ogólnokształcących i seminarjów nauczycielskich.
Art. 9.
Osoby, które w sposób, określony artykułem 7, uzyskają kwalifikacje zawodowe do nauczania
w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich, otrzymują dyplomy
na nauczycieli szkół średnich ogólnokształcących i seminarjów nauczycielskich od odnośnej
komisji egzaminacyjnej.
Art. 10.
Osoby, które na podstawie art. 5 i w myśl art. 8 pragną uzyskać dyplomy na nauczycieli
szkół średnich ogólnokształcących i seminarjów nauczycielskich, oraz osoby, które
na podstawie art. 6 i w myśl art. 8 uzyskać pragną kwalifikacje zawodowe i dyplomy
na nauczycieli szkół średnich ogólnokształcących i seminarjów nauczycielskich, winny
w przeciągu roku, od chwili wejścia w życie niniejszej ustawy, wnieść do Ministra
wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego odpowiednio udokumentowane podanie. Osoby,
które do powyższego terminu podań nie wniosą, tracą prawo przewidziane artykułami
5, 6 i 8.
Wyjątek może Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uczynić dla repatrjantów,
przedłużając powyższy termin nie dłużej jednak niż do 2 lat
Art. 11.
Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może ograniczyć przyznawane na
podstawie art. 6 kwalifikacje zawodowe do prawa nauczania w klasach niższych szkół
średnich ogólnokształcących.
Art. 12.
Postanowienia art. 3 nie odnoszą się do nauczycieli czynnych w szkołach średnich ogólnokształcących
i seminarjach nauczycielskich przed wejściem w życie niniejszej ustawy. Nauczyciele
ci, jeśli nie posiadają kwalifikacji zawodowych do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących
i seminarjach nauczycielskich, a nie postarają się o ich nabycie przed końcem roku
1928, tracą prawo nauczania w tych szkołach.
Art. 13.
Przez studja wyższe, wymienione w art. 5 i 6, rozumieć należy studja, uprawniające
do pobierania dodatków za studja wyższe w myśl art. 4 ustawy z dnia 13 lipca 1920 r.
o uposażeniu urzędników i niższych funkcjonarjuszów państwowych (Dz. U. R. P. № 65
poz. 429) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lutego 1922 r. w tym przedmiocie
(Dz. U. R. P. № 22 poz. 183).
Art. 14.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego.
Art. 15.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.