Art. 1.
Osoby, przyczyniające się do zwalczania przemytnictwa, otrzymuje, według zasad niniejszej
ustawy, ze Skarbu Państwa nagrody pieniężne bez względu na to. czy miały bezpośredni
obowiązek zwalczania przemytnictwa, Czy tej takiego obowiązku nie miały.
Art. 2.
Do nagrody dopuszcza się tak osoby, które współdziałały fizycznie w ujęciu przestępcy
lub przedmiotu przestępstwa (towaru, waluty), jak również osoby, które w inny sposób
przyczyniły się do wykrycia przestępstwa; w szczególności udzielać się będzie nagród
również osobom, które doniosły władzy o przestępstwie, udzielając jej takich wskazówek,
że wykrycie przestępstwa niewątpliwie ich doniesieniu przypisie należy.
Art. 3.
Od otrzymania nagrody wyklucza się osoby, które przestępcę do popełnienia przestępstwa
namówiły, albo też zapewniły mu pomoc lub bierne zachowanie się przy popełnieniu przestępstwa,
które wogóle były współwinnymi uczestnikami lub pomocnikami przestępstwa.
Art. 4.
Nagrody za doniesienie przyznaje się pod warunkiem, że donoszący wyjawił władzy swoją
osobę (nazwisko) przed wykryciem przestępstwa; doniesienia bezimienne (anonimowe)
nie uzasadniają przyznania nagrody zgłaszającemu się następnie donosicielowi.
Art. 5.
Przyznanie nagrody następuje niezależnie od zasadzenia przestępcy i wogóle przed rozstrzygnięciem
sprawy.
Art. 6.
Nagrody zależnie od większej lub mniejszej zasługi danej osoby oraz ważności przestępstwa,
a przedewszystkiem od tego, czy przytrzymano tak przestępcę jak również przedmiot
przestępstwa, czy też tylko ten ostatni, przyznaje się w następujących procentach
od wartości szacunkawej przytrzymanego towaru, względnie sumy przytrzymanej waluty:
a)
w razie przytrzymania tak przestępcy, jak również przedmiotu przestępstwa - od 40
do 75% wartości przemytu;
b)
w razie przytrzymania samego tylko przedmiotu przestępstwa - od 30 do 60% wartości
tegoż.
Art. 7.
Jako wartość szacunkowa, towaru przyjmuje się cenę tegoż na najbliższym rynku w handlu
hurtowym. Oszacowania dokonują Określone w art. 10 komisje, które w wypadkach wątpliwych
zasięgają potrzebnych w tym celu informacji.
Art. 8.
Jeżeli w jednym i tym samym wypadku wykrycia przestępstwa przyznaje się nagrody więcej
niż jednej osobie, nie może łączna suma tych nagród przekraczać kwot, obliczanych
według zasad art. 6 i 7. Podział oznaczonej w ten sposób sumy następują wedle stopnia
zasługi każdej pojedynczej osoby.
Art. 9.
W wyjątkowych wypadkach przyznawać się będzie nagrody również za przytrzymanie osób,
przekraczających granicę poza ustanowionemi urzędownie punktami przejścia, lub wogóle
w sposób nielegalny, choćby nie przytrzymywano równocześnie towaru (waluty). Nagrody
te przyznaje się w wysokości od 2,000 do 13,000 mk.
O ileby następnie okazało się, że osoba taka przekroczyła granicę w związku z przemytnictwem
towaru i towar ten przytrzymano, przyznać można dodatkową nagrodę według zasad art.
6 lit. a) 2 potraceniem sumy już przyznanej.
Art. 10.
Do przyznawania nagród powołuje się specjalna komisje przy urzędach celnych, złożone
z trzech członków, a mianowicie:
1)
z naczelnika urzędu celnego, względnie jego zastępcy - jako przewodniczącego;
2)
z dowódcy miejscowego oddziału bataljonów celnych, względnie jego zastępcy. albo też
komisarza straży celnej w siedzibie urzędu celnego, względnie jego zastępcy, albo
wreszcie kierownika miejscowego oddziału kontroli skarbowej, względnie jego zastępcy
zależnie od tego, czy do strzeżenia odnośnego odcinka granicy powołane są bataljony
celne, czy straż celna, czy też kontrola skarbowa;
3)
komendanta miejscowego posterunku policji państwowej, względnie jego zastępcy.
Posiedzenia tych komisji odbywają się w takich odstępach czasu by przyznanie nagrody
w każdym poszczególnym wypadku nastąpiła nie później, niż w dwa tygodnie od dnia wykrycia
przestępstwa.
Uchwały komisji zapadają większością głosów w razie rozbicia się głosów co do wysokości
nagrody, uważa się za przyjęty ten wniosek, za którym głosował przewodniczący.
W posiedzeniach komisji nie może brać udziału osoba, która rości sobie prawo do przyznania
nagrody że sprawy, traktowanej na tem posiedzeniu.
Art. 11.
Gdyby suma, przyznana przez komisję tytułem nagrody, względnie nagród, za jeden i
ten sam wypadek wykrycia przestępstwa (art. 8) przekraczała kwotę 250.000 mk. wypłaca
urząd celny nagrodę narazie tylko w kwocie 290.000 mk. i przedkładą sprawę Ministerstwu
Skarbu (wprost) celem uzyskania pozwolenia na wypłatę reszty przyznanej nagrody. W
tym wypadku Ministerstwo Skarbu może zmienić uchwałę komisji jedynie co do nadwyżki
ponad wypłaconą już sumę.
Gdyby przewodniczący komisji miał w pewnym wypadku wątpliwość, czy nagroda może być
wogóle przyznana, albo czy towar nie oszacowany za wysoko, może wstrzymać wykonanie
uchwały i przedkłada sprawę natychmiast do decyzji Ministerstwu Skarbu ze swoim wnioskiem,
podając powody swoich wątpliwości.
Uprawnienia, wynikające z niniejszej ustawy dla rzeczonych komisji, względnie dla
Ministerstwa Skarbu, może Minister Skarbu przekazać, według swego uznania, władzom
celnym lub skarbowym I względnie II instancji.
Art. 12.
Przeciw orzeczeniu komisji nie przysługuje żaden środek prawny.
Art. 13.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Skarbu, a o ile zarządzenie miałoby
dotyczyć bataljonów celnych, to w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych, lub
Ministrem Spraw Wojskowych.
Art. 14.
Niniejsza ustawa wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia i z tym dniem traci moc swoją
obowiązująca ustawa tymczasowa z dnia 19 grudnia 1919 r. o przyznawaniu nagród za
pomoc w zwalczaniu przemytnictwa (Dz. U. R. P. z 1920 r. № 2, poz. 9), oraz wszelkie
wydane na jej podstawie rozporządzenia.