Na mocy art. 44 konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:
Art. 1.
Rodzinom osób, powołanych na ćwiczenia wojskowe, przysługuje prawo do zasiłków, a
mianowicie:
a)
żonie, takie separowanej, o ile powołany obowiązany jest ją utrzymywać, w granicach
przyznanych jej alimentów;
b)
dzieciom ślubnym lub nieślubnym oraz pasierbom powołanego;
c)
rodzicom oraz nieletniemu rodzeństwu;
d)
dziadkowi i babce powołanego.
Art. 2.
Prawo do zasiłków przysługuje wymienionym w art. 1 osobom tylko w tym wypadku, jeżeli
bądź to byt ich był bezpośrednio przed odejściem powołanego na ćwiczenia zależny od
jego pracy lub jego zarobku i został zagrożony wskutek spowodowanego ćwiczeniami przerwania
tej pracy, lub ustania, względnie zmniejszenia zarobku, bądź też, jeżeli w czasie
odbywania ćwiczeń zaszły okoliczności, uzależniające byt powyższych osób od jego pracy
lub zarobku.
Art. 3.
Rodzinie powołanego, żyjącej w chwili jego odejścia na ćwiczenia we wspólnem gospodarstwie,
nie przysługuje prawo do zasiłku, jeżeli jeden z członków rodziny tej otrzymał odroczenie
lub zwolnienie od służby wojskowej, jako jedyny żywiciel.
Jeżeli z takiej rodziny kilka osób odbywa równocześnie ćwiczenia wojskowe, przysługuje
jej prawo do zasiłku tylko za jedną z nich.
Art. 4.
Członkom rodziny powołanego, wymienionym w art. 1 punkty b i c, nie przysługuje prawo
do zasiłku, o ile ukończyli 16 rok życia, chyba że udowodnią, iż uczęszczają do zakładu
naukowego, lub pobierają nauką w zawodzie praktycznym, a nie mają utrzymania u swych
pracodawców, ani też nie otrzymują wynagrodzenia, wystarczającego na ich utrzymanie,
w tych wypadkach jednak nie dłużej niż do 24 roku życia.
W razie udowodnienia przez urzędowe świadectwo lekarskie, że, pomimo osiągnięcia przewidzianych
w ustępie pierwszym granic wieku, osoby powyższe z powodu stanu swego zdrowia nie
są w możności zapracować na własne utrzymanie, może im być zasiłek przyznany przez
cały czas trwania tego stanu.
Art. 5.
Zasiłek przysługuje członkom rodziny powołanego za czas od dnia odejścia na ćwiczenia
do dnia następującego po dniu zwolnienia włącznie.
Art. 6.
Prawo do poboru zasiłku ustaje z chwilą, gdy:
1)
przestały istnieć warunki, przewidziane w art. 2 niniejszej ustawy, lub gdy
2)
osoba, której zasiłek przyznano: a) zmarła, b) opuściła granice państwa, lub c) w
myśl dzielnicowych ustaw karnych została skazana albo za czyn, pociągający za sobą
skutki karno - sądowego skazania, albo na karę, połączoną z pozbawieniem praw, albo
jeżeli orzeczono w wyroku pozbawienie praw obywatelskich, przyczem jako datę ustania
prawa do poboru zasiłku przyjmuje się dzień uprawomocnienia wyroku;
3)
w razie stwierdzonej dezercji lub samowolnego oddalenia się powołanego.
Art. 7.
Wypłatę zasiłku zawiesza się na czas:
1)
pozbawienia powołanego wolności na zasadzie prawomocnego wyroku sądowego;
2)
pozbawienia wolności osoby, której zasiłek przyznano, orzeczonego zgodnie z obowiązującemi
przepisami, o ile nie zachodzą okoliczności, uzasadniające zastosowanie postanowienia
art. 6 punkt 2 ustęp c).
Wypłatę zasiłków, zawieszonych z wymienionych powyżej przyczyn, wznawia się z chwilą
ustania tych przyczyn.
Za okres zawieszenia zasiłek przyznany być nie może.
Art. 8.
Wysokość zasiłków, gwarantujących rodzinie powołanego minimum egzystencji i płatnych
tygodniowo, ustalona będzie w dziennych normach.
Normy zasiłków określa dla poszczególnych członków rodziny Radą Ministrów, uwzględniając
warunki lokalne i gospodarcze odnośnych kategorji osób, tudzież i inne okoliczności,
wpływające na byt tych osób.
Art. 9.
Zasiłki wojskowe, przyznane na zasadzie niniejszej ustawy, nie mogą być przedmiotem
egzekucji lub zabezpieczenie; rozporządzanie prawem do zasiłku przez cesję, przekazanie,
oddanie w zastaw - nie ma skutku prawnego.
Art. 10.
Obowiązek płacenia zasiłku (art. 1, 2, 3) ciąży: 1) względem rodzin stałych robotników
i pracowników, którzy w chwili powołania utrzymują się z pracy najemnej - na pracodawcy,
2) we wszystkich innych wypadkach oraz w wypadkach stwierdzonej niemożności zapłacenia
zasiłku przez pracodawcę - na Skarbie Państwa.
Rada Ministrów określi w rozporządzeniu wykonawczem kategorje stałych robotników.
Art. 11.
Prawo do zasiłku należy zgłosić w urzędzie gminnym, właściwym dla miejsca zamieszkania
rodziny powołanego. Zgłoszenie prawa do zasiłku winien uskutecznić powołany przed
odejściem na ćwiczenia; zgłoszenie takie uskutecznić może także ubiegający się o zasiłek
członek rodziny, względnie jego zastępca.
Zgłoszenie, wniesione bez usprawiedliwienia później aniżeli w ciągu miesiąca po ukończeniu
przez powołanego ćwiczeń wojskowych, nie podlega rozpatrzeniu.
Art. 12.
O prawie do zasiłku oraz o obowiązku ponoszenia go (art. 10) orzeka najdalej do 4
dni zwierzchność gminna (magistrat), która przyjęła zgłoszenie.
Orzeczenie, nakładające obowiązek ponoszenia zasiłku na pracodawcę, winno mu być wysłane
w przeciągu 24 godzin i podlega egzekucji w drodze administracyjnej. Przeciw orzeczeniu
przysługuje stronom interesowanym w przeciągu 8 dni od dnia doręczenia orzeczenia
prawo odwołania się do właściwej władzy administracyjnej I instancji, która orzeka
ostatecznie. Odwołanie należy wnieść do zwierzchności gminnej, która wydała zaskarżone
orzeczenie.
Zwierzchności gminne (magistraty) obowiązane są wszystkie orzeczenia przedkładać właściwej
władzy administracyjnej I instancji, która w razie dostrzeżenia wadliwości może orzeczenie
z urzędu zmienić. W tych wypadkach władza administracyjna I instancji winna, o zamierzonej
zmianie zawiadomić strony interesowane i wyznaczyć im termin do oświadczenia się co
do zamierzonej zmiany.
Art. 13.
Wniesienie przez pracodawcę odwołania przeciw orzeczeniu nie zwalnia go od obowiązku
wypłacania zasiłku. Jeżeli pracodawca obowiązkom, wynikającym z niniejszej ustawy,
nie czyni zadość, zasiłek wypłaca w jego zastępstwie i na jego rachunek Skarb Państwa.
Prawo domagania się Od pracodawcy zwrotu zasiłków, wypłaconych przez Skarb Państwa,
ustaje w razie prawomocnego zwolnienia pracodawcy od obowiązku ponoszenia zasiłku.
Art. 14.
Wszelkie podania, załączniki i korespondencja, wynikająca z wykonania niniejszej ustawy,
wolne są od opłat stemplowych.
Art. 15.
Uchyla się rozporządzenie Rady Obrony Państwa z dnia 20 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P.
№ 63 poz. 418) o zasiłkach wojskowych dla rodzin osób, pełniących służbę w Wojsku
Polskiem z poboru i ochotniczo.
Ostateczny termin zgłaszania prawa do zasiłku, tudzież wnoszenia odwołań przeciw zapadłym
na podstawie powyższego rozporządzenia orzeczeniom - ustala się na 2 miesiące od ogłoszenia
niniejszej ustawy.
Art. 16.
Rodzinom osób, powołanych w roku 1923 na ćwiczenia wojskowe przed dniem ogłoszenia
niniejszej ustawy, mają być wypłacone zasiłki podług jej postanowień.
Art. 17.
Wydatki, związane z wykonaniem niniejszej ustawy, a ciążące na Skarbie Państwa, pokryje
się z pożyczki państwowej, zaciągniętej w Polskiej Krajowej Kasie Pożyczkowej.
Art. 16.
Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych w porozumieniu
z Ministrem Spraw Wojskowych, Skarbu oraz Pracy i Opieki Społecznej.
Art. 19.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia i obowiązuje do 31 grudnia
1923 r.