Kto nie czyni zadość obowiązkom, nałożonym w rozporządzeniu, wydanem na mocy art.
2 niniejszej ustawy, podlega karze grzywny do wysokości 1,000.000 marek, a w razie
niemożności uiszczenia grzywny - karze aresztu do jednego miesiąca; w razie powtórnego
wykroczenia grzywna może być wymierzona w wysokości podwójnej. Kary te wymierza władza
administracyjna I instancji, a względnie władza celna, stronie zaś służy odwołanie
się według obowiązujących przepisów, a w szczególności w województwach: poznańskiem
i pomorskiem oraz górnośląskiej części województwa śląskiego, przy odpowiedniem zastosowaniu
przepisów pruskiej ustawy o wydaniu policyjnych rozporządzeń karnych w sprawach o
wykroczenia z dnia 23 kwietnia 1883 r. (Pr. Zb. Ust. str. 65).
Wysokość grzywny może być na wniosek Ministerstwa Spraw Wewnętrznych rozporządzeniem
Rady Ministrów podwyższona lub obniżona
.