Art. 1.

Właściciele zabudowań, znajdujących się na obszarze Ziemi Wileńskiej, województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: bielskiego, grodzieńskiego, wołkowyskiego, sokólskiego i Białostockiego województwa białostockiego w obrębie miast, miasteczek, wsi i osad, wybudowanych na cudzych gruntach, którzy i obecnie władają temi gruntami, nie mogą być z nich wysiedleni do dnia 1 października 1924 r., chociażby odnośne umowy dzierżawne wygasły.

Przepis ustępu 1 ma również zastosowanie w tych wypadkach, gdy zabudowania uległy zniszczeniu wskutek działań wojennych lub pożaru.

Art. 2.

Właściwy sąd pierwszej instancji wstrzyma na wniosek strony interesowanej wykonanie wyroku, choćby wydanego przez sąd wyższy, aż do dnia 1 października 1924 r. o tyle, o ile wyrok dotyczy jednej z osób, wymienionych w art. 1 i orzeka eksmisję z dzierżawionego gruntu lub obowiązek zniesienia zabudowań.

Art. 3.

Opłata dzierżawna w wypadkach ukończenia umowy dzierżawnej, przewidzianej w art. 1, o ile nie jest już zapłacona, wynosi w markach polskich 40.000 razy tyle, ile płacono w rublach z tegoż tytułu według kontraktu, lub w braku jego według miejscowych norm dzierżawnych z 1914 r. i będzie płatna do dnia 31 stycznia 1924 r.

Art. 4.

W razie niezapłacenia oznaczonego w art. 3 czynszu z winy dzierżawcy, mają zastosowanie przepisy ogólnie obowiązujące.

Art. 5.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Sprawiedliwości.

Art. 6.