Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:
Art. 1.
Koni, dotkniętych zarazą stadniczą, jakoteż podejrzanych o tę chorobą lub o zarażenie
się nią koni nie wolno dopuszczać do stanowienia.
Jako podejrzane o zarażenie się uważać należy te konie rozpłodowe, które w ciągu ostatnich
dwunastu miesięcy stykały się z choremi końmi rozpłodowemi przy akcie stanowienia
lub w inny sposób, uzasadniający możliwość zarażenia się.
Art. 2.
Klacze chore należy odosobnić i nie wolno zmienić ich stanowiska bez zezwolenia władzy.
Art. 3.
Klaczy, które były dotknięte zarazą stadniczą, nie wolno używać do rozpłodu nawet
wówczas, jeżeli są pozornie wyleczone; klacze takie opatrzyć należy piętnem, wyobrażającem
litery „Z. S.” na lewej stronie szyi.
Art. 4.
Ogiery rozpłodowe, co do których udowodniono, że się od nich klacze zaraziły, albo
u których stanowczo wykazano istnienie zarazy stadniczej, lub też które stanowiły
klacze, zarazą tą już w czasie stanowienia dotknięte, będą wytrzebione przez władze
weterynaryjne pierwszej instancji, przyczem w razie upadku ogiera przysługuje właścicielowi
ogiera prawo do odszkodowania, zgodnie ze zwykłemi przepisami.
Art. 5.
Po stwierdzeniu pierwszego wypadku zarazy, należy wzbronić stanowienia koni w obrębie
obszaru, wyznaczonego przez władzę administracyjną I instancji na tak długo, dopóki
nie zostanie stwierdzone, które zwierzęta zachorowały, które klacze dopuszczono do
chorych ogierów oraz które ogiery stanowiły klacze, dotknięte zarażą.
W tym celu należy cały materjał rozpłodowy dotyczącego obszaru poddać badaniu weterynaryjnemu
w przeciągu najwyżej dni 30 od terminu wydania zakazu.
Art. 6.
W okolicach, w których panowała zaraza stadnicza, należy zarządzić przed początkiem
najbliższego okresu stanowienia rewizję stanu zdrowia wszystkich koni rozpłodowych.
Do stanowienia dopuszczone być mogą tylko te konie, które przy rewizji okazały się
zupełnie zdrowe.
Art. 7.
Stajnie, w których stały konie dotknięte zarazą stadnicza, oraz przedmioty, których
używano do ich pielęgnowania, winny być dokładnie oczyszczone i odpowiednio odkażone.
Art. 8.
Skóry ze zwierząt padłych, lub zabitych skutkiem zarazy stadniczej, wolno użyć dopiero
po odkażeniu i zupełnem wyschnięciu.
Art. 9.
W ciągu trwania zarazy urzędowy lekarz weterynaryjny winien dojeżdżać raz na miesiąc
do miejscowości zapowietrzonej dla czuwania nad ścisłem wykonaniem środków ochronnych.
Art. 10.
Zarazę należy uważać za wygasłą, gdy rewizja weterynaryjna, dokonana przed początkiem
najbliższego okresu stanowienia, stwierdziła zupełnie zadawalający stan zdrowia wszystkich
koni rozpłodowych, gdy niema już zwierząt podejrzanych o zarażenie się i gdy odkażono
zapowietrzone stajnie (stanowiska) i sprzęty.
Art. 11.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Rolnictwa i Dóbr Państwowych.
Art. 12.
Ustawa niniejsza zyskuje moc obowiązującą na obszarze województw: warszawskiego, łódzkiego,
lubelskiego, kieleckiego i białostockiego, województw: poleskiego, nowogródzkiego
i wołyńskiego oraz okręgu administracyjnego wileńskiego.
Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych
z dnia 15 listopada 1919 r. w przedmiocie tymczasowych środków ochronnych przeciw,
zarazie stadniczej u koni rozpłodowych (Dz. U. R. P. № 89, poz. 487) oraz rozporządzenie
Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych z dnia 20 grudnia 1921 r. w przedmiocie tymczasowych
środków ochronnych przeciw zarazie stadniczej u koni rozpłodowych na obszarze wojejewództw:
nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: białowieskiego, grodzieńskiego
i wołkowyskiego województwa białostockiego (Dz. U. R. P. z 1922 r. № 4 poz. 28).