Art. 69.
Prawa ze zgłoszeń wynalazków oraz z patentów, które miały moc prawną w państwach zaborczych
w chwili, gdy obszary, od tych państw odłączone, stały się częściami Rzeczypospolitej
Polskiej, oraz prawa ze zgłoszeń i, patentów, przywrócone lub wznowione w tych państwach
traktatami i umowami międzypaństwowemi - pozostają w mocy na tych do Rzeczypospolitej
Polskiej przyłączonych obszarach pod warunkami, przewidzianemi przez ustawy, na podstawie
których istniały, tudzież przez traktaty i umowy międzypaństwowe.
Prawa z takich patentów, mające moc na ziemiach Rzeczypospolitej Polskiej (prawa dzielnicowe),
nie mogą nigdy w Polsce trwać dłużej, niżby trwać mogły w państwie, w którem powstały.
Unieważnienie i umorzenie patentu w owem państwie powodują z reguły nieważność i zgaśnięcie
prawa dzielnicowego w Polsce. Jednak mimo umorzenia lub zgaśnięcia patentu szczepowego
utrzymuje się prawo dzielnicowe w Polsce w następujących przypadkach:
1)
jeżeli patent szczepowy wygasł skutkiem nieuiszczenia opłat, a właściciel uiści natomiast
opłaty za patent dzielnicowy w Polsce według skali polskiej, a to najpóźniej w ciągu
trzech miesięcy od chwili prawomocnego wygaśnięcia patentu szczepowego; co do patentów
rosyjskich - najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od wejścia w życie ustawy niniejszej;
2)
jeżeli właściciel patentu szczepowego zrzekł się go tylko w państwie, w którem patent
ten powstał;
3)
jeżeli patent szczepowy umorzony został z powodu niewykonywania wynalazku, pomimo,
że był wykonywany w czasie i w rozmiarach, ustawą dla patentu szczepowego przepisanych,
w dzielnicy, do Rzeczypospolitej Polskiej przyłączonej; prawo dzielnicowe utrzymane
zostanie w mocy i wtedy, gdy wykonywanie miało miejsce gdziekolwiek indziej w Polsce,
ale w rozmiarach, niniejszą ustawą przepisanych (art. 13); na tych podstawach właściciel
patentu może żądać w Urzędzie Patentowym (wydział spraw spornych) ustalenia także
w drodze sporu, że jego prawo) dzielnicowe nie wygasło; skargę wniesie przeciw Prokuratorji
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, jako zastępczyni interesu publicznego, ale w
każdym razie ponosi koszty sporu;
4)
jeżeli patent szczepowy uległ wywłaszczeniu.
Wyjątki utrzymania patentu, przewidziane w przypadkach 2, 3 i 4, mają zastosowanie,
jeżeli właściciel patentu w ciągu trzech miesięcy od wygaśnięcia, umorzenia, względnie
wywłaszczenia patentu szczepowego oświadczy w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej
Polskiej, że prawo dzielnicowe chce nadal utrzymać i uiszczać będzie opłaty według
skali polskiej.
Prawo dzielnicowe można w Polsce unieważnić w drodze postępowania, tą ustawą przepisanego,
jeżeli zachodzą warunki unieważnienia patentu szczepowego, oparte na ustawie, której
patent ten podlega. Prawo dzielnicowe może ulec wywłaszczeniu według przepisów niniejszej
ustawy.
Art. 70.
Celem stwierdzenia prawa dzielnicowego w wystawionym przez Urząd Patentowy dokumencie,
zwanym patentem dzielnicowym, właściciel prawa dzielnicowego zgłosi swe prawd w wydziale
zgłoszeń Urzędu Patentowego i przedłoży dowody na istnienie patentu szczepowego. Wydział
zgłoszeń po stwierdzeniu, iż istnieją warunki, artykułem poprzednim przepisane, zarejestruje
prawo dzielnicowe jako patent dzielnicowy w osobnym rejestrze patentów dzielnicowych
i wyda zgłaszającemu tak zwany patent dzielnicowy. Ogłoszenie drukiem patentu dzielnicowego
nastąpi na wyraźne żądanie zgłaszającego i tylko po uprzedniem złożeniu lub zabezpieczeniu
kosztów druku.
Do orzekania o istnieniu prawa dzielnicowego na podstawie artykułu poprzedniego właściwy
jest wyłącznie Urząd Patentowy.
Art. 71.
Pomimo, że właściciel patentu dzielnicowego uzyskał patent na całą Polskę, patent
jego dzielnicowy utrzymuje nadal swoją moc prawną do czasu trwania patentu szczepowego.
Art. 72.
Zgłoszenia, dokonane w myśl art. 33 dekretu z dn. 4 lutego 1919 r. o patentach na
wynalazki (Dz. P. P. P. № 13 poz. 137) napodstawie praw dzielnicowych, uważa się za
wnioski o udzielenie patentu na całą Rzeczpospolitą Polską (art. 71).
Zgłaszający winien uzupełnić swe podanie w myśl ustawy niniejszej, o ile Urząd Patentowy
uzna takie uzupełnienie za potrzebne. Jeżeli zgłaszający nie chce dopełnić warunków,
niniejszą ustawą przepisanych, albo wyraźnie zrzeka się roszczenia o udzielenie patentu
na cała, Rzeczpospolitą Polską, należy uważać zgłoszenie, dokonane w myśl powyżej
powołanego art. 33, tylko za zgłoszenie prawa dzielnicowego i postąpić według art.
70.
Art. 73.
Przywrócenie lub wznowienie praw ze zgłoszeń i patentów przez traktaty i umowy międzypaństwowe,
jakoteż rozszerzenie ochrony na całą Rzeczpospolitą nie uwłacza w żadnym razie prawom
osób trzecich, które korzystały z wynalazku w czasie lub w miejscu, kiedy lub gdzie
patent nie obowiązywał. Prawa te należy oceniać według analogji prawa używacza uprzedniego
(art. 9).
Art. 74.
Ustawa niniejsza nie uchybia w żadnym kierunku prawem pierwszeństwa, uzasadnionym
w traktatach i umowach międzypaństwowych.
Art. 75.
Zgłoszenia o patenty, wniesione na podstawie dekretu z dn. 4 lutego 1919 r. o patentach
na wynalazki (Dz. P. P. P. № 13 poz. 137), załatwić należy według niniejszej ustawy.
Urząd Patentowy ma prawo zażądać od zgłaszającego uzupełnień w myśl ustawy niniejszej,
ale nie dopłaty do już uiszczonych w czasie mocy obowiązującej powyższego dekretu
opłat.
Art. 76.
Aż do wydania w Polsce jednolitych przepisów karnych:
1)
przy skazaniu za przestępstwa z art. 24 i 29 ustawy niniejszej zamiast aresztu ponad
6 tygodni należy w b. zaborze pruskim wymierzać kary więzienia;
2)
nie można wytoczyć postępowania karnego o przestępstwa z art. 24 i 29, jeżeli od ich
popełnienia upłynęło lat 3;
3)
nie można wydać wyroku, skazującego za rzeczone przestępstwa, jeżeli od ich popełnienia
upłynęło lat 6, z potrąceniem atoli. okresu, przez który z powodu, w ustawach karnych
przewidzianego, nie można było postępowania karnego wytoczyć lub dalej prowadzić;
4)
nie można wykonać wyroku skazującego, jeżeli od czasu jego uprawomocnienia się upłynęło
lat 10, z potrąceniem atoli całego okresu warunkowego, zawieszenia kary lub odroczenia
kary;
5)
nie można wnieść skargi prywatnej o przestępstwo z art. 24 po upływie sześciu miesięcy
od czasu, kiedy uprawniony do skargi dowiedział się o popełnieniu przestępstwa i o
osobie sprawcy.
Art. 77.
Aż do wydania jednolitych przepisów w Polsce o postępowaniu w sprawach niespornych
należy w sprawach, przewidzianych w art. 56, 57 i 59, stosować obowiązujący w b. zaborze
rosyjskim odpowiedni tryb postępowania (postępowanie incydentalne).
Art. 78.
Opłaty, ustanowione w niniejszej ustawie w złotych polskich, winny być wpłacone w
markach polskich według kursu, ustalonego przez Ministra Skarbu i obowiązującego w
dniu uiszczenia tych opłat.