Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:
Art. 1.
Właściciele zabudowań, znajdujących się na obszarze Ziemi Wileńskiej, województw:
nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: bielskiego, grodzieńskiego,
wołkowyskiego, sokólskiego i białostockiego województwa białostockiego w obrębie miast,
(miasteczek, wsi i osad, wybudowanych na cudzych gruntach, którzy i obecnie władają
temi gruntami, nie mogą być z nich wysiedleni, chociażby odnośne umowy dzierżawne
wygasły.
Art. 2.
Właściwy sąd I instancji wstrzyma do dnia 1 kwietnia 1926 r. na wniosek strony interesowanej
wykonanie wyroku, choćby wydanego przez sąd wyższy, o tyle, o ile wyrok dotyczy jednej
z osób, wymienionych w art. 1, i orzeka eksmisję z dzierżawionego gruntu lub obowiązek
zniesienia zabudowań, z wyjątkiem wyroków, zapadłych wskutek niezapłacenia czynszu
dzierżawnego.
Art. 3.
Opłata dzierżawna w wypadkach ukończenia umowy dzierżawnej, przewidzianej w art. 1,
o ile nie jest już zapłacona, wynosi 1 złoty za każdego rubla, którego płacono z tegoż
tytułu według kontraktu, lub w braku jego według miejscowych norm dzierżawnych z 1914 r.,
i będzie płatna do dnia 31 stycznia 1925 r. za czas do 1 kwietnia 1926 r.
Art. 4.
W razie niezapłacenia oznaczonego w art. 3 czynszu z winy dzierżawcy, mają zastosowanie
przepisy ogólnie obowiązujące.
Art. 5.
Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Sprawiedliwości.
Art. 6.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 października 1924 r. i obowiązuje do dnia
1 kwietnia 1926 r.