Ustawaz dnia 20 lipca 1925 r.o uzupełnieniu rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1924 r. o przerachowaniu zobowiązań Skarbu Państwa z tytułu pożyczek państwowych oraz konwersji rzeczonych pożyczek oraz rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 grudnia 1924 r.

Prawo konwersji asygnat z roku 1918, długo i krótkoterminowej pożyczki państwowej z r. 1920 oraz świadectw tymczasowych tychże pożyczek, przyznane pierwotnie do dnia 31 grudnia 1924 r., a przedłużone następnie do dnia 31 stycznia 1925 r., przedłuża się do dnia 31 grudnia 1925 r.

Przedłużenie terminu tej konwersji winno być ogłoszone przez starostwa, magistraty i urzędy gminne.

Asygnaty, wypuszczone na podstawie dekretu Rady Regencyjnej z dnia 30 października

1918 r. w sprawie wypuszczenia pożyczki państwowej (Dz. P. P. P. № 14 poz. 32),

obligacje 5% długoterminowej wewnętrznej pożyczki państwowej z roku 1920 (Dz. U. R. P. № 25 poz. 152), oraz

obligacje 5% krótkoterminowej wewnętrznej pożyczki państwowej (Dz. U. R. P. z r. 1920 No 21 poz. 115),

wyszczególnione w art. 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1924 r. o przerachowaniu zobowiązań Skarbu Państwa z tytułu pożyczek państwowych oraz konwersji rzeczonych pożyczek (Dz. U. R. P. № 27 poz. 274), jak również

świadectwa tymczasowe na obligacje rzeczonych pożyczek,

nabyte przy urzędowej sprzedaży w terminie do dnia 1 grudnia 1920 r. i pozostające dotychczas w posiadaniu pierwotnych nabywców

będą na żądanie ich posiadaczy konwertowane na obligacje 5% pożyczki konwersyjnej (§ 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 17 marca 1924 r. Dz. U. R. P. № 27 poz. 274) w zależności od daty nabycia tych tytułów po przerachowaniu na złote z odrzuceniem w ostatecznym wyniku ułamków groszowych według następującej skali:

Przy wpłatach ratami za dzień nabycia tytułu w rozumieniu niniejszej ustawy uważa się dzień wpłacenia ostatniej raty.

Za pierwotnych nabywców asygnat i obligacyj będą uważani posiadacze, którzy udowodnią; że odnośne tytuły nabyli w instytucjach, które dokonały ich sprzedaży lub przyjmowały napisy na nie w imieniu i na rachunek Skarbu Państwa oraz wykażą termin ich nabycia.

Asygnaty i obligacje, wyszczególnione w art. 2 niniejszej ustawy, opłacone przy ich nabyciu złotem lub walutami pełnowartościowemi, będą przy konwersji ich na 5% obligacje pożyczki konwersyinej przerachowane w stosunku wpłaconego złotą, według równi, monetarnej, względnie, o ile wpłacono walutami, według kursu tych walut na giełdzie warszawskiej w dniu wpłaty, przerachowanej według skali art. 2. Wpłata złotem lub pełnowartościowemi walutami winna być stwierdzona urzędowemi dowodami.

Rozporządzenie Ministra Skarbu ustali, które waluty należy uważać za pełnowartościowe w rozumieniu niniejszego artykułu.

Wpłaty na późniejsze pożyczki asygnatami są traktowane narówni z wpłatami gotówkowemu wpłaty takie jednak, o ile w każdym poszczególnym wypadku nie przekraczają kwoty 10.000 marek polskich, przerachowane będą nie niżej wskaźnika: 1 marka równa 15 groszom.

Dowody wniesienia złota przy subskrypcji asygnat z r. 1918 będą uwzględnione przy konwersji obligacyji na które asygnaty te zostały wymienione.

Do dodatkowej konwersji w myśl niniejszej ustawy są uprawnieni również posiadacze obligacji 5% pożyczki konwersyjnej, którzy dokonali konwersji na zasadzie rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1924 r. (Dz. U. R. P. № 27 poz. 274) oraz z dnia 28 grudnia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 114 poz. 1021), o ile odpowiadają wymaganiom art. 2, 3 i 4 niniejszej ustawy.

Przepisy art. 2, 3, 4 i 6 niniejszej ustawy nie rozciągają się na posiadaczy asygnat obligacyj, względnie świadectw tymczasowych, którzy na zastaw tych tytułów zaciągnęli pożyczki w markach polskich w instytucjach kredytowych tek państwowych, jak prywatnych.

O ile jednak zaciągnięte pożyczki były spłacone do dnia 1 kwietnia 1921 r., posiadaczom obligacyj przysługuje prawo do dodatkowej konwersji, w myśl niniejszej ustawy, po potrąceniu od wartości skonwertowanych obligacyj zysku, osiągniętego na spadku waluty polskiej w czasie korzystania z pożyczki. Sposób obliczenia wysokości tego zysku ustali rozporządzenie Ministra Skarbu.

Osoby, które wbrew przepisom ustępu pierwszego art. 7 niniejszej ustawy zgłoszą swe roszczenia do konwersji, będą karane, o ile dany czyn nie ulega większej karze, aresztem do sześciu tygodni.

Właściwe są sądy powiatowe (pokoju).

Ponadto osoby, które zgłoszą swe roszczenia do konwersji i uzyskałyby wyższą waloryzację, wbrew przepisom niniejszej ustawy, będą obowiązane do zwrotu wszelkich strat, wynikłych dla Skarbu Państwa.

Zgłoszenia do konwersji asygnat i obligacyj pożyczek państwowych, względnie świadectw tymczasowych na zasadach art. 2, 3, 4 i 6 niniejszej ustawy mogą być składane w ciągu sześciu miesięcy od dnia, który będzie oznaczony rozporządzeniem Ministra Skarbu. Wydawanie zaś obligacyj 5% pożyczki konwersyjnej na podstawie niniejszej ustawy nastąpi najdalej w ciągu toku od dnia zamknięcia przyjmowania zgłoszeń.

Zgłoszenia do powyższej dodatkowej konwersji (wyższego przerachowania) oraz korespondencja w sprawie zgłoszeń i wydawania obligacyj dodatkowych 5% pożyczki konwersyjnej z odnośną Komisją Ministerstwa Skarbu (art. 12), względnie z Urzędem Pożyczek Państwowych, nie podlegają opłacie stemplowej.

Pierwsze trzy raty amortyzacji obligacji 5% pożyczki konwersyjnej, przewidzianej w punkcie 4-tym § 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1924 r. (Dz. U. R. P. № 27 poz. 274), przenosi się na dzień 2 stycznia 1927 r., w którym to dniu odbędzie się jednocześnie amortyzacja czterech rat.

Pierwonabywcy obligacyj, skonwertowanych na podstawie art. 2 niniejszej ustawy, uzyskują od 1 stycznia 1926 r. prawo płacenia obligacjami pożyczki konwersyjnej szacunku przy zakupie gruntów państwowych oraz prawo składania ich jako wadja i kaucje przy umowach i licytacjach rządowych.

Do rozpatrzenia zgłoszeń o dodatkową konwersja pożyczek państwowych w myśl niniejszej ustawy powołana będzie osobna komisja, w skład której wejdą prezes i czterech członków, mianowanych przez Ministra Skarbu. Orzeczenie komisji w sprawach, objętych niniejszą ustawą, jest ostateczne.

Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Skarbu, a co do art. 8 - Ministrowi Sprawiedliwości.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.