Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:
Art. 1.
Tytuł i złączone z nim prawo wykonywania zawodu mierniczego przysięgłego może uzyskać
ten, kto odpowiada następującym warunkom:
1)
posiada obywatelstwo polskie,
2)
posiada odpowiednie studja,
3)
odbył przepisaną praktykę,
4)
zdał egzamin o charakterze praktycznym,
5)
nie jest pozbawiony praw wyborczych w myśl art. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1922 r. (Dz.
U. R. P. № 66 poz. 590).
Art. 2.
Studja, wymagane w art. 1 p. 2, udowadnia się bądź:
a)
dowodem uzyskania tytułu inżyniera mierniczego w myśl postanowień ustawy w przedmiocie
tytułu inżyniera z dnia 21 września 1922 r. (Dz. U. R. P. № 90 poz. 823) bądź:
b)
świadectwem ukończenia jednej ze szkół krajowych lub zagranicznych, uznanych przez
Ministra Robót Publicznych w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego za odpowiednie i jako takie urzędowo ogłoszonych.
Art. 3.
Kandydaci, o których mowa w art. 2 w ustępie pod a, winni odbyć 2-letnią praktykę,
inni kandydaci praktykę 5-letnią, przyczem jedni i drudzy winni praktykować najmniej
dwa lata w kraju.
Praktyka rozpoczyna się z reguły dopiero po ukończeniu studjów i złożeniu egzaminu
w odnośnym zakładzie naukowym, a odbyć ją należy pod kierunkiem mierniczego przysięgłego
lub też w jednym z urzędów państwowych, które wskaże Minister Robót Publicznych w
porozumieniu z interesowanymi ministrami.
Art. 4.
Praktyczną znajomość zawodu udowadnia świadectwo ze złożenia egzaminu o charakterze
praktycznym, który ma stwierdzić:
a)
dostateczne wyrobienie zawodowe i umiejętność samodzielnego wykonywania czynności
mierniczych przysięgłych (art. 9) oraz
b)
znajomość ustaw, rozporządzeń i instrukcyj, mających związek z wykonywaniem zawodu
mierniczego.
Art. 5.
Wskazany w art. 4 egzamin odbywa się przed komisją wyznaczoną przez Ministra Robót
Publicznych w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego
i Ministrem Reform Rolnych po odbyciu wskazanej w art. 3 praktyki.
Skład takich komisyj, ich ilość, termin i miejsce urzędowania, program oraz sposób
przeprowadzenia egzaminu, jako też wysokość opłat egzaminacyjnych określi rozporządzenie
Ministra Robót Publicznych, wydane w porozumieniu z Ministrami: Wyznań Religijnych
i Oświecenia Publicznego i Reform Rolnych.
Po złożeniu egzaminu komisja wydaje kandydatowi świadectwo o kwalifikacjach na mierniczego
przysięgłego. Komisji przysługuje prawo zaliczenia praktyki, odbytej przed ukończeniem
studjów i złożeniem wymaganego egzaminu, o ile na podstawie przedłożonych prac mierniczych
komisja nabierze przekonania o należytem przygotowaniu fachowem kandydata.
Art. 6.
Od składania egzaminów są zwolnieni:
a)
profesorowie politechniki i innych szkół akademickich, o ile wykładają miernictwo;
b)
byli urzędnicy państwowi i samorządowi, oraz byli nauczyciele miernictwa państwowych
szkół mierniczych, jeżeli tak jedni, jak drudzy wykażą się posiadaniem wykształcenia,
odpowiadającego wymaganiom art. 2, i dowodem pracy w miernictwie przynajmniej przez
lat 10 w jednym z urzędów, wymienionych w rozporządzeniu Ministra Robót Publicznych,
wydanem w myśl art. 3, względnie w jednej ze szkół, wymienionych w p. b) art. 2.
Art. 7.
Kandydaci, wymienieni w art. 2 w ustępie pod a), wolni są od składania egzaminu, udowadniającego
praktyczną znajomość zawodu (art. 4 p. a).
Art. 8.
Ubiegający się o nadanie uprawnienia i tytułu mierniczego przysięgłego winien złożyć
podanie w urzędzie wojewódzkim właściwym według jego stałego miejsca zamieszkania,
dołączając dowody, zadość czyniące wymaganiom, przepisanym w art. 1.
Jeżeli przedstawione dowody odpowiadają wymaganiom art. 1, wojewoda wyda kandydatowi
dekret, nadający mu tytuł mierniczego przysięgłego i złączone z nim prawo wykonywania
zawodu, odbierze od niego przysięgę i ogłosi o tem w dzienniku urzędowym. W przeciwnym
razie wojewoda bądź wezwie petenta do uzupełnienia dowodów, bądź wyda orzeczenie odmowne.
Przeciw odmówieniu nadania uprawnienia mierniczego przysięgłego służy interesowanym
prawo odwołania się do Ministra Robót Publicznych w ciągu 14 dni, licząc od dnia doręczenia
orzeczenia.
O siedzibie biura i każdej jej zmianie mierniczy przysięgły obowiązany jest zawiadomić
właściwe urzędy wojewódzkie.
Formę dekretu oraz rotę przysięgi określi rozporządzenie Ministra Robót Publicznych.
Art. 9.
Mierniczowie przysięgli mają wyłączna prawo na obszarze całego Państwa do wykonywania,
z zastosowaniem się do ustaw i rozporządzeń, następujących prac mierniczych, o ile
wykonanie tych prac nie należy do władz państwowych:
a)
pomiarów terenowych oraz związanych z niemi obliczeń powierzchni i objętości;
b)
planów, odrysów i robót kartograficznych na podstawie wykonanych pomiarów;
c)
projektów i przeprowadzenia na gruncie technicznych projektów podziału parcel (parcelacji),
jak również technicznych projektów scalania i wyrównania (komasacji i arondacji);
d)
oznaczania i regulowania granic na wezwanie osób cywilnych lub władz rządowych,
e)
sprawdzania i opinjowania przedłożonych planów oraz obliczeń geometrycznych w zakresie
wyżej wymienionym.
Nadto mierniczowie przysięgli mają obowiązek wydawania zaświadczeń o odbytej u nich
praktyce osobom, wymienionym w art. 2, zarejestrowanym u właściwego wojewody w dniu
rozpoczęcia praktyki.
Ministrowi Robót Publicznych w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami przysługuje
prawo normowania wynagrodzenia za prace miernicze.
Art. 10.
Przy czynnościach, przewidzianych w art. 9, mierniczowie przysięgli mają prawo używania
okrągłej pieczęci z godłem Państwa, zawierającej tytuł „mierniczy przysięgły”, oraz
imię, nazwisko i nazwę siedziby mierniczego przysięgłego.
Art. 11.
Obliczenia, plany oraz sporządzone z nich odrysy i odbitki, podpisane przez mierniczego
przysięgłego i opatrzone jego pieczęcią oraz datą i liczbą dziennika, posiadają znaczenie
dokumentu urzędowego, o ile potwierdzenie, względnie sprawdzenie ich przez władze
rządowe nie jest wymagane przez ustawy, bądź obowiązujące rozporządzenie.
Art. 12.
Mierniczy przysięgły odpowiada osobiście za prawidłowe, terminowe i sumienne, oraz
zgodne z wymaganiami nauki, techniki i obowiązujących przepisów wykonanie prac, wchodzących
w zakres jego czynności.
Art. 13.
Mierniczym przysięgłym nie wolno otwierać biur filjalnych, których zadaniem byłoby
przyjmowanie i wykonywanie zleceń.
Art. 14.
Przy wykonywaniu swego zawodu podlega mierniczy przysięgły nadzorowi właściwego wojewody.
Zakres nadzoru określi rozporządzenie Ministra Robót publicznych w porozumieniu z
Ministrem Reform Rolnych.
Art. 15.
W razie naruszenia przepisów art. 12 mierniczy przysięgły może być przez wojewodę
pozbawiony prawa wykonywania zawodu i używania tytułu mierniczego przysięgłego.
Prawo to powinno być odjęte również w wypadku stwierdzenia nieprawdziwości dowodów,
na których podstawie takie prawo zostało udzielone, lub w razie dopuszczenia się przez
posiadacza czynów pociągających za sobą utratę praw wspomnianych w punkcie 5) artykułu
1, w tym jednak ostatnim wypadku tylko na czas tej utraty.
Pozatem prawa, wymienione na wstępie niniejszego artykułu, mogą być odjęte, gdy z
czynności lub zaniedbań ich posiadacza wykaże się u niego brak takich kwalifikacyj,
których posiadanie, zgodnie z przepisami niniejszej ustawy, musiało być domniemywane
przy udzielaniu tych praw.
Przepisy powyższe nie naruszają przysługującego innym władzom prawa do wykonywania
w stosunku do mierniczych przysięgłych uprawnień, wynikających z mocy specjalnych
ustaw.
Art. 16.
W razie popełnienia przez mierniczego przysięgłego przestępstwa, pociągającego za
sobą pozbawienie prawa wykonywania zawodu, właściwy wojewoda może zawiesić go w czynnościach
zawodowych, zarządzając wdrożenie postępowania dyscyplinarnego.
Pozbawienie prawa używania tytułu mierniczego przysięgłego i związanych z nim uprawnień
nastąpić może jedynie na podstawie orzeczenia wojewódzkiej komisji dyscyplinarnej,
w skład której wchodzi delegowany przez prezesa sądu okręgowego sędzia jako przewodniczący,
urzędnik urzędu wojewódzkiego, delegowany przez wojewodę, oraz urzędnik okręgowego
urzędu ziemskiego, delegowany przez prezesa tego urzędu.
Przeciw orzeczeniu tejże komisji wnieść można odwołanie w ciągu 14 dni po doręczeniu
orzeczenia do komisji dyscyplinarnej przy Ministerstwie Robót Publicznych.
W skład komisji ministerjalnej wchodzi sędzia Sądu Najwyższego, delegowany przez Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego jako przewodniczący, jeden urzędnik Ministerstwa Robót Publicznych
i jeden urzędnik Ministerstwa Reform Rolnych, delegowani przez właściwych ministrów.
Regulamin postępowania tychże komisyj dyscyplinarnych określi rozporządzenie Ministra
Robót Publicznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i Ministrem Reform Rolnych.
Art. 17.
Prawa, przysługujące z niniejszej ustawy mierniczym przysięgłym, poza wypadkami ich
pozbawienia, gasną wskutek zrzeczenia się ich przez mierniczego przysięgłego w drodze
zawiadomienia o tem właściwego urzędu wojewódzkiego.
Art. 18.
Winny naruszenia przepisów art. 8 ust. 4 będzie karany grzywną do 500 złotych, zaś
winny naruszenia przepisów art. 13 niniejszej ustawy - grzywną do 5.000 złotych. Władza
orzekającą oznaczy w orzeczeniu, na wypadek niemożności ściągnięcia grzywny, karę
aresztu według słusznego uznania, jednak nie ponad 8 dni.
Do orzekania powołane są władze administracyjne drugiej instancji.
Od orzeczeaia władz administracyjnych drugiej instancji można\w ciągu 14 dni wnieść
na ręce władzy, która orzeczenie wydała, odwołanie do właściwego sądu okręgowego,
który rozstrzyga sprawę prawomocnie przy odpowiedniem zastosowaniu przepisów, dotyczących
odwołań od wyroków sądów pokoju (powiatowych).
Sąd okręgowy nie może w razie uchylenia orzeczenia przekazać sprawy władzy administracyjnej
do ponownego rozpatrzenia.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje ściągnięcia kary grzywny, atoli aresztu nie można
wykonać przed prawomocnością wyroku.
Na obszarze województw: poznańskiego, pomorskiego i górnośląskiej części województwa
śląskiego stosuje się przepisy o wydawaniu policyjnych mandatów karnych.
Art. 19.
Winny nieuprawnionego używania tytułu lub nieuprawnionego wykonywania zawodu mierniczego
przysięgłego, o ile dany czyn nie stanowi przestępstwa surowiej karanego, będzie karany
aresztem do 6 tygodni i grzywną do 1.000 złotych, lub jedną z tych kar.
Właściwemi są sądy pokoju (powiatowe).
Art. 20.
Na obszarze, na którym obowiązuje rosyjski kodeks karny z r. 1903 i austrjacka ustawa
karna z r. 1852, wprowadza się przepis następujący:
Mierniczy przysięgły, winny przy wykonywaniu swoich obowiązków rozmyślnego pokrzywdzenia
osób, których interesy załatwia, lub świadomego poświadczenia nieprawdy w dokumentach
(art. 11), będzie karany za występek, o ile dany czyn nie ulega surowszej karze -
na obszarze, na którym obowiązuje rosyjski kodeks karny z 1903 r. - więzieniem do
jednego roku, a na obszarze, na którym obowiązuje austrjacka ustawa karna z 1852 r.
- ścisłym aresztem do jednego roku.
Art. 21.
Na obszarze m. st. Warszawy przysługują prawa i obowiązki wojewody, przewidziane w
niniejszej ustawie, Komisarzowi Rządu na m. st. Warszawę, na obszarze okręgu administracyjnego
wileńskiego - Delegatowi Rządu na okrąg administracyjny wileński.
Art. 22.
Geometrom przysięgłym w b. zaborach rosyjskim i pruskim, geometrom cywilnym w b. zaborze
austrjackim i absolwentom Konstantynowskiego Instytutu Mierniczego w Moskwie przysługuje
z mocy samego prawa tytuł mierniczego przysięgłego oraz złączone z nim prawo wykonywania
zawodu mierniczego przysięgłego i mają do nich zastosowanie przepisy niniejszej ustawy.
Obowiązek zgłoszenia siedziby i złożenia przysięgi we właściwym urzędzie wojewódzkim
w myśl art. 8 ciąży na nich o tyle, o ile nie uczynili tego wobec władz polskich na
podstawie dotychczasowych przepisów.
Art. 23.
Minister Robót Publicznych może nadawać tytuł i uprawnienie mierniczych przysięgłych
w porozumieniu z Ministrem Skarbu w ciągu lat 10 od wejścia w życie niniejszej ustawy
tym państwowym, będącym w stanie spoczynku, geometrom ewidencyjnym, którzy spędzili
w służbie ewidencyjnej nienagannie co najmniej 25 lat.
Art. 24.
Minister Robót Publicznych w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego może w czasie przejściowym do 31 grudnia 1930 r. nadawać absolwentom szkól
mierniczych rosyjskich, którzy otrzymali tytuł geometrów prywatnych, lub geometrów
taksatorów, uprawnienie i tytuł mierniczych przysięgłych w myśl niniejszej ustawy,
o ile poddadzą się egzaminom w myśl art. 4 p. b) i posiadają co najmniej 10 lat praktyki,
w czem lat 5 w kraju.
Mierniczowie I klasy, którzy uzyskali ten tytuł od Państwowej Komisji Egzaminacyjnej,
ustanowionej przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, mogą
uzyskać do końca roku 1930 tytuł i złączone z nim prawa, o ile uczynią zadość art.
1 punktom 1, 3, 4, 5.
Art. 25.
W ciągu roku od wejścia w życie niniejszej ustawy Ministrowi Reform Rolnych w porozumieniu
z Ministrem Robót Publicznych przysługuje prawo upoważnienia do wykonywania prac pomiarowych,
związanych z przebudową ustroju rolnego (art. 9 p. c), osób z pośród tych, które przed
1 stycznia 1925 r. uzyskały upoważnienia Ministerstwa Reform Rolnych, a które wykażą
się przygotowaniem zawodowem i należytą praktyką w pracach, związanych z przebudową
ustroju rolnego.
W razie niewłaściwego wykonywania powierzonych prac przez posiadającego powyższe upoważnienie,
może ono być przez Ministra Reform Rolnych odebrane.
Upoważnienia te tracą swoją moc po dniu 31 grudnia 1930 r., o ile posiadające je osoby
w ciągu tego okresu czasu nie uzyskają tytułu i uprawnień mierniczego przysięgłego
na warunkach ulgowych przez wykazanie przynajmiej 15-letniej praktyki zawodowej w
pracach, określonych art. 9 p. c), z czego 5 w kraju, i złożenie egzaminu w myśl art.
4 p. b) niniejszej ustawy.
Art. 26.
Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Robót Rublicznych w porozumieniu
z interesowanymi ministrami, a co do artykułów 18, 19 i 20 - Ministrowi Sprawiedliwości
w porozumieniu z Ministrem Robót Publicznych i Ministrem Spraw Wewnętrznych.
Art. 27.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Z tym dniem tracą moc wszelkie dotychczas obowiązujące przepisy, dotyczące geometrów
przysięgłych w b. zaborach rosyjskim i pruskim i geometrów cywilnych w b. zaborze
austrjackim w kwestjach, unormowanych niniejszą ustawą. W kwestjach nie unormowanych
niniejszą ustawą, przepisy powyższe mają do mierniczych przysięgłych odpowiednie zastosowanie.
Dotychczasowe przepisy, dotyczące kwestyj, których unormowanie w myśl niniejszej ustawy
pozostawione jest rozporządzeniom ministerjalnym, tracą moc obowiązującą z wejściem
w życie odnośnych rozporządzeń, wydanych na podstawie niniejszej ustawy.
Na obszarze, podpadającym pod przepisy austrjackiej ustawy z dnia 2 stycznia 1913 r.,
dotyczącej izb inżynierskich (austr. Dz. Ust. P. z 1913 r. część 11 № 3) mierniczowie
przysięgli są uważani za upoważnionych rządowo techników prywatnych w myśl § 3 powołanej
ustawy.