Art. 1.

Od podatników, zalegających z uiszczeniem należnych od nich Skarbowi Państwa podatków bezpośrednich i niektórych opłat skarbowych, Minister Skarbu władny jest pobrać te podatki i opłaty w naturze zbożem, względnie węglem, o ile podatnik nie uiści zaległości gotówką w ciągu dni czternastu po otrzymaniu wezwania władzy skarbowej, że zaległa należność będzie pobrana zbożem, względnie węglem.

Zboże, przeznaczone na zasiew, ordynarję i wyżywienie rodziny i inwentarza, wolne jest od pobrania.

Minister Skarbu władny jest także zezwalać podatnikom na uiszczenie bieżących należności skarbowych zbożem, względnie węglem.

Art. 2.

Ceny zboża i węgla, przyjmowanych na poczet zaległych należności, oznaczać będzie Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrami Rolnictwa i Dóbr Państwowych oraz Przemysłu i Handlu, na poszczególne okresy.

Na zapłacenie należności bieżących zboże i węgiel będą przyjmowane według miejscowych cen rynkowych.

Art. 3.

Zboże i węgiel na poczet należności skarbowych przyjmować będą upoważnione do tego organa rządowe, instytucje lub organizacje.

Zboże i węgiel, przyjęte na poczet zaległych należności, winien płatnik w terminie, wyznaczonym przez władzę skarbową, dostarczyć na własny koszt do najbliższej stacji ładunkowej.

Art. 4.

Po przedłożeniu władzy skarbowej dowodów dostarczenia zboża i węgla płatnik otrzyma niezwłocznie pokwitowanie z uiszczenia należności w odpowiedniej wysokości.

Art. 5.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Skarbu w porozumieniu z Ministrami Rolnictwa i Dóbr Państwowych oraz Przemysłu i Handlu.

Art. 6.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia i obowiązuje do dnia 31 grudnia 1926 r.