Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:
Art. 1.
Koszty leczenia ubogich w szpitalach publicznych, o ile nie mogą być ściągnięte od
osób i instytucyj, z jakiegokolwiek tytułu prawnego do ich ponoszenia zobowiązanych,
pokrywają, począwszy od dnia 1 stycznia 1926 r., te gminy, w których leczeni w trzechleciu,
poprzedzającem przyjęcie do szpitala, ostatnio zamieszkiwali nieprzerwanie przynajmniej
przez jeden rok.
Art. 2.
Nieściągalne koszty leczenia osób, nie mających stałego miejsca zamieszkania w rozumieniu
art. 1 niniejszej ustawy, pokrywają te powiatowe związki komunalne, względnie wydzielone
z powiatów gminy miejskie, na których obszarze:
a)
zaszła potrzeba leczenia,
b)
stwierdzono ostatnie zamieszkanie leczonego w kraju, gdy miejsce, gdzie zaszła potrzeba
leczenia, nie może być ustalone, lub też znajduje się poza granicami kraju.
Art. 3.
Ubogim w pojęciu tej ustawy jest ten, u którego władza komunalna w poruczonym zakresie
działania stwierdza niemożność zapłacenia kosztów leczenia bez uszczerbku dla istnienia
warsztatu pracy, tak przez niego samego, jak i przez krewnych wstępnych i zstępnych
w linji prostej.
Koszty leczenia ściągają władze administracyjne I instancji.
Art. 4.
Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych, który w szczególności
określi w rozporządzeniu, w jaki sposób ustala się fakt corocznego zamieszkania w
gminie.
Art. 5.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje na obszarze b. zaboru
rosyjskiego. Równocześnie znosi się dotychczasowe ustawy i przepisy, normujące sprawy
leczenia chorych na tym obszarze.