Ustawaz dnia 10 czerwca 1926 r.o warunkowem zawieszeniu wykonania kary na obszarze mocy obowiązującej ustawy postępowania karnego z dnia 23 maja 1873 r.

Sąd może zawiesić na czas od jednego roku do lat pięciu wykonanie kary pozbawienia wolności, nieprzenoszącej sześciu miesięcy, jeśli, ze względu na okoliczności, towarzyszące popełnieniu przestępstwa, charakter i zachowanie się późniejsze skazanego, przypuszczać należy, że wstrzyma się on od popełnienia nowego przestępstwa (warunkowe zawieszenie kary).

Okres zawieszenia kary liczy się od dnia zawiadomienia skazanego o uprawomocnieniu się orzeczenia skazującego i zawieszającego wykonanie kary.

Warunkowego zawieszenia wykonania kary nie należy stosować:

Jeśli stosunki gospodarcze skazanego na to pozwalają, sąd w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary może polecić skazanemu, aby wyrównał szkodę, zrządzoną przestępstwem, w ciągu oznaczonego czasu i do wysokości, określonej w orzeczeniu, warunkowo zawieszającem wykonanie kary.

Sąd zarządzi wykonanie zawieszonej kary:

Sąd może zarządzić wykonanie zawieszonej kary w wypadku zawinionego niestosowania się do jego polecenia, wydanego na zasadzie art. 3, a również wówczas, jeśli poza wypadkiem, określonym pod l. 3) niniejszego artykułu, skazany będzie później bezwarunkowo skazanym z powodu czynu, popełnionego przed rozpoczęciem okresu zawieszenia kary.

Zawieszenie wykonania kary powoduje takie zawieszenie wykonania kar dodatkowych, z wyjątkiem konfiskat (utraty przedmiotów), oraz zawieszenie skutków zasądzenia.

Kara jest darowana, jeśli sąd w ciągu trzech miesięcy po upływie okresu zawieszenia nie zasądzi jej wykonania w myśl art. 4; zarazem są darowane kary dodatkowe i skutki zasądzenia. Konfiskata (utrata przedmiotu) może być jednak wykonana i później, jeśli jest w interesie publicznym.

Jeśli jednak najpóźniej w powyższym okresie trzymiesięcznym wdrożono przeciw skazanemu postępowanie karne z powodu przestępstwa, popełnionego w okresie zawieszenia kary, karę należy uważać za darowaną dopiero wówczas, jeśli sąd nie zarządzi jej wykonania w ciągu trzech miesięcy po prawomocnem ukończeniu postępowania karnego w sprawie o to przestępstwo.

Zawieszenie wykonania kary i jej darowanie nie mają wpływu na dopuszczalność oddania do zakładu pracy przymusowej lub poprawczego.

O warunkowem zawieszeniu wykonania kary orzeka sąd I Instancji, w postępowaniu przed sądem przysięgłych - trybunał sądu przysięgłych, z urzędu lub na wniosek stron. Także sąd wyższej instancji, rozpatrujący sprawę, może bądź z urzędu lub na wniosek orzec o warunkowem zawieszeniu wykonania kary, bądź polecić sądowi I instancji, aby rozważył, czy nie zachodzą ustawowe warunki zawieszenia kary. Na wniosek lub otrzymane polecenie sąd obowiązany jest wydać orzeczenie.

Orzeczenie zamieszcza się w wyroku. Jeśli zaniechano uzasadnienia wyroku na piśmie, lub zastąpiono go zapiskiem, należy mimo to sporządzić i dołączyć do aktów uzasadnienie w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Orzeczenie będzie objęte osobną uchwałą, jeśli wyjątkowo nie mogło być objęte wyrokiem. W tych wypadkach uchwała będzie wydana po uprawomocnieniu się orzeczenia skazującego na podstawie osobnej rozprawy, przeprowadzonej według zasad rozprawy głównej.

Orzeczenie o warunkowem zawieszeniu wykonania kary może zapaść tylko na podstawie rozprawy po rozpatrzeniu wykazu z rejestru karnego (karty karnej), oraz wyjaśnieniu wszystkich okoliczności ważnych dla rozstrzygnięcia.

Orzeczenie o warunkowem zawieszeniu wykonania kary, zamieszczone w wyroku I instancji, ulega zaskarżeniu na korzyść i niekorzyść oskarżonego tylko w trybie odwołania; odwołanie na korzyść oskarżonego odracza wykonanie kary. Sąd odwoławczy może także zaskarżone orzeczenie uchylić z poleceniem wydania nowego, jeśli obrażono przepisy postępowania (art. 7), istotne w danym wypadku.

Sąd rozpatruje odwołanie na posiedzeniu niejawnem po wysłuchaniu prokuratora, chyba że z innej przyczyny prawnej należy wyznaczyć rozprawę.

Sąd zarządza wykonanie zawieszonej kary uchwałą po wysłuchaniu skazanego i oskarżyciela publicznego.

Na żądanie należy wydać skazanemu poświadczenie, stwierdzające darowanie kary i skutków zasądzenia (art. 6).

O uchwałach, powziętych na zasadzie art. 7 i art. 9, zawiadamia się skazanego, oskarżyciela publicznego, a w sprawach z oskarżenia prywatnego takie oskarżyciela prywatnego w sposób określony w §§ 77 i 78 u. p. k.

W ciągu ośmiu dni od tego zawiadomienia można wnieść przeciw uchwale zażalenie do sądu wyższej instancji (w postępowaniu uproszczonem do trybunału I instancji); jeśli w dniu ogłoszenia uchwały zażądano jej doręczenia, termin 8-dniowy liczy się od dnia doręczenia. Zażalenie na korzyść skaranego odracza wykonanie kary.

Sąd rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu niejawnem.

O uprawomocnieniu się orzeczenia, skazującego i warunkowo zawieszającego wykonanie kary, zawiadamia się skazanego ustnie lub piśmiennie z pouczeniem, od którego dnia liczy się okres zawieszenia; zawiadomienie ustne uwidocznia się w protokóle rozprawy lub w osobnym zapisku.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary oraz uchwałę, zarządzającą jej wykonanie, należy uwidocznić w rejestrze karnym (karcie karnej).

Przepisy niniejszej ustawy należy stosować na wniosek lub z urzędu także w wypadkach, w których wykonanie orzeczonej już kary nie zostało jeszcze rozpoczęte. Wniosek odracza wykonanie kary. Sąd, wskazany w art. 7, orzeka o warunkowem zawieszeniu kary uchwałą po wysłuchaniu skazanego i oskarżyciela publicznego.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Sprawiedliwości.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie po upływie dni czternastu po dniu jej ogłoszenia na obszarze mocy obowiązującej ustawy postępowania karnego z dnia 23 maja 1873 r. (austr. Dz. Ust. P. № 119).