Ustawaz dnia 23 marca 1929 r.zmieniająca art. 5 i 38 ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art. 1.

Ustawa z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia (Dz. U. R. P. Nr 67, poz. 650) w brzmieniu, ustalonem ustawami: z dnia 28 stycznia 1925 r. (Dz. U. R. P. Nr 15, poz. 97) i z dnia 28 października 1925 r. (Dz. U. R. P. Nr 120, poz. 863), ulega następującym zmianom:

1)

Ust. 3 art. 5 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 
Minister Pracy i Opieki Społecznej na wniosek Zarządu Głównego Funduszu Bezrobocia może w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Przemysłu i Handlu uchylać w razie potrzeby na czas trwania sezonu martwego działanie przepisu ust. 1 niniejszego artykułu w stosunku do poszczególnych kategoryj robotników sezonowych i poszczególnych miejscowości
 ”
 .

2)

Ust. 4 art. 5 uchyla się.

3)

Art. 38 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 
Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu ma prawo na wniosek Zarządu Głównego Funduszu Bezrobocia wydawać zarządzenia, określające warunki zaliczenia czasu pozostawania w stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwach i zakładach pracy, wymienionych w ust. 1 art. 1 ustawy, a położonych zagranicą, do czasokresu 20 tygodni, ustanowionego w ust. 1 art. 2 ustawy, oraz wydawać zarządzenia, przedłużające ustanowiony w tymże ust. 1 art. 2 ustawy miesięczny okres dla zgłoszenia roszczeń do świadczeń.
W odniesieniu do obywateli państw obcych, zamieszkałych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, przepis powyższy ma zastosowanie przy zachowaniu zasady wzajemności
 ”
 .

Art. 2.

Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Przemysłu i Handlu.

Art. 3.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje od dnia 25 stycznia 1929 r.