Art. 1.
Ustanawia się opłatę na rzecz Państwa od ogierów, nieposiadających świadectw uznania,
przewidzianych w przepisach obowiązujących o nadzorze państwowym nad ogierami.
Opłata pobierana będzie od roku kalendarzowego 1931 włącznie.
Art. 2.
Wysokość opłaty od jednego ogiera wynosi 50 złotych za każdy rok kalendarzowy.
Do uiszczenia opłaty obowiązany jest posiadacz ogiera.
Opłata winna być wniesiona najpóźniej do dnia 1 kwietnia każdego roku do zarządu właściwej
gminy (art. 5).
Art. 3.
Zarządy właściwych gmin (art. 5) prowadzić będą spisy ogierów, podlegających opłacie,
oraz pobierać te opłaty. Za czynności te właściwe gminy otrzymywać będą 25% pobranych
opłat.
Art. 4.
Od opłaty wolne są:
a)
ogiery, stanowiące własność Państwa, oraz
b)
ogiery, które nie ukończyły 3 lat, licząc od dnia 1 stycznia roku urodzenia konia.
Od opłaty wolne są również ogiery, biorące udział w wyścigach, konkursach i innych
próbach koni, z wyjątkiem wystaw i pokazów, pod warunkiem, że ich posiadacze mają
poświadczenie, stwierdzające uczestnictwo ogierów w tych próbach.
Poświadczenie wydawać będzie Ministerstwo Rolnictwa.
Art. 5.
Posiadacze ogierów, podlegających opłacie, winni ogiery te zgłaszać każdego roku,
najpóźniej do dnia 1 lutego, według stanu z dnia 1 stycznia danego roku, w zarządzie
gminy właściwej dla miejsca, w którem ogier stale się znajduje.
Art. 6.
Winni naruszenia postanowień art. 5 ustawy niniejszej ulegną karze do 100 złotych
lub karze zastępczej aresztu do 3 dni.
Orzecznictwo w sprawach wykroczeń, określonych w artykule niniejszym, należy do władz
administracyjnych.
Art. 7.
Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Rolnictwa.
Art. 8.
Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje na całym obszarze Państwa.