Ustawaz dnia 20 marca 1931 r.o samoistnym podatku wyrównawczym dla gmin wiejskich

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następuiącej treści:

Art. 1.

(1)

Gminom wiejskim przysługuje prawo pobierania samoistnego podatku wyrównawczego od płatników państwowych podatków - od gruntów, przemysłu i handlu oraz budynków. Podatkowi temu podlegają takie grunty państwowe, fundacyjne, instytucyj o charakterze opieki społecznej oraz grunty duchowne i klasztorne (z zastrzeżeniem odnośnie do Kościoła Katolickiego art. XV Konkordatu) w tych województwach, w których grunty te są wolne od państwowego podatku gruntowego (art. 6).

(2)

W województwach: krakowskiem, lwowskiem, stanisławowskiem i tarnopolskiem gminami wiejskiemi w rozumieniu niniejszej ustawy są gminy, rządzące się ustawą z dnia 12 sierpnia 1866 r. (Dz. u. kr. Nr 9).

Art. 2.

(1)

Ogólna suma tego podatku nie może przewyższać deficytu, wynikającego i zestawienia dochodów i wydatków zwyczajnych gminy pomimo wykorzystania w pełni wszystkich źródeł dochodowych, przewidzianych w ustawie z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych (Dz. U. R. P. Nr 94, poz. 747), ani nie może być wyższa od sumy złotych, równej ilości ha gruntów, opodatkowanych w danej gminie, pomnożonej: 1) na terenie województw poznańskiego i pomorskiego - przez 0,25, 2) na terenie województw: krakowskiego, lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego - przez 0,5, 3) na terenie województw: nowogródzkiego, poleskiego, wileńskiego i wołyńskiego - przez 1,5, 4) na terenie województw: warszawskiego, kieleckiego, lubelskiego, łódzkiego i białostockiego - przez 2.

(2)

Podatek ten będzie pobierany w równych ratach półrocznych, odpowiadających terminom płatności podatku gruntowego.

Art. 3.

(1)

Gminy wiejskie na obszarze województw wschodnich i centralnych, t. j. wymienionych w pkt. 3 i 4 art, 2, które w celu zapobieżenia niepowetowanym stratom zmuszone są wykończyć lub zabezpieczyć rozpoczęte przed 1 kwietnia 1931 r. inwestycje, mają prawo powiększyć wymiar podatku wyrównawczego przez powiększenie mnożnika, wskazanego w pkt. 3 i 4 art. 2 - o 0,25.

(2)

Powiększenie wymiaru może nastąpić na podstawie decyzji wojewody, powziętej przy współudziale wydziału wojewódzkiego.

Art. 4.

Rozkładu podatku wyrównawczego dokonywują poszczególne gminy na podstawie odpowiedniego statutu, który podlega zatwierdzeniu władzy nadzorczej, wskazanej w art. art. 36 i 37 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych (Dz. U. R. P. Nr 94, poz. 747) przy odpowiedniem zastosowaniu art. art. 38 - 41 tejże ustawy.

Art. 5.

Ogólna suma podatku wyrównawczego podlega w każdej gminie podziałowi pomiędzy poszczególnych płatników tego podatku w stosunku do przypadających na każdego z nich podatków, które w myśl art. 1 stanowią podstawę wymiaru podatku wyrównawczego, przyczem za podstawę wymiaru tegoż podatku przyjmuje się: w stosunku do płatników państwowego podatku gruntowego - należny od nich zasadniczy podatek gruntowy (w województwach poznańskiem i pomorskiem takiż państwowy dodatek do podatku gruntowego), t. j. państwowy podatek gruntowy, obliczany bez oddzielnego dodatku, przewidzianego w art. 2 ustawy z dnia 15 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. Nr 65, poz. 505), i bez ulg, przewidzianych w art. 3 tejże ustawy, jednak z uwzględnieniem podwyżki, wprowadzonej rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 kwietnia 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr 33, poz. 339); w stosunku do płatników państwowego podatku od przemysłu i handlu - ceny świadectw przemysłowych i kArt. rejestracyjnych (ustawa z dnia 15 lipca 1925 r., Dz. U. R. P. Nr 79, poz. 550); w stosunku do płatników państwowego podatku budynkowego - podatek, przypadający według rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 czerwca 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr 51, poz. 523) i rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 marca 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr 31, poz. 292), uzupełnionego ustawą z dnia 30 grudnia 1929 r. (Dz. U. R. P. z r. 1930 Nr 2, poz. 6).

Art. 6.

(1)

Podstawę wymiaru podatku wyrównawczego od gruntów państwowych, fundacyjnych, instytucyj o charakterze opieki społecznej oraz duchownych i klasztornych w województwach centralnych i wschodnich stanowi idealny zasadniczy podatek 'gruntowy, zaś w województwach zachodnich - idealny zasadniczy dodatek państwowy do podatku gruntowego.

(2)

Przez idealny zasadniczy podatek, względnie dodatek, o którym mowa w poprzednim ustępie, rozumieć należy taki państwowy podatek, względnie dodatek, jakiby te grunty państwowe, fundacyjne, instytucyj o charakterze opieki społecznej, duchowne i klasztorne opłacały, gdyby były gruntami prywatnemi.

Art. 7.

Do wymiaru i poboru podatku wyrównawczego stosują się postanowienia części V i VI ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych (Dz. U. R. P. Nr 94, poz. 747).

Art. 6.

(1)

Ustawa niniejsza obowiązuje od dnia 1 kwietnia 1931 r. do dnia 31 marca 1934 r. W tym okresie w województwach wschodnich i centralnych, t. j. wymienionych w pkt. 3 i 4 art. 2, może być pobrany podatek wyrównawczy na pokrycie rzeczywistego niedoboru w budżecie gminy za r. 1930 31, nie może on jednak przewyższać norm, preliminowanych w budżecie tych gmin na r. 1930,31, a w każdym razie nie może przekraczać granicy, oznaczonej art. 1 i 2 ustawy z dnia 1 marca 1927 r. o samoistnym podatku wyrównawczym dla gmin wiejskich b. zaboru rosyjskiego (Dz. U. R. P. Nr 27, poz. 208).

(2)

Wszelkie wpłaty, uiszczone przez płatników na pokrycie niedoboru w budżecie gmin za r. 1930 31 o charakterze podatku wyrównawczego, będą zaliczone na poczet należności z tytułu niniejszej ustawy.

Art. 9.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.