Ustawaz dnia 21 stycznia 1932 r.zmieniająca niektóre przepisy postępowania karnego

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art. 1.

W kodeksie postępowania karnego z dnia 19 marca 1928 r.   (Dz. U. R. P. Nr 33, poz. 313) wprowadza się zmiany następujące:

1)

Art. 31 §§ 1 i 2 otrzymują brzmienie następujące:
„ 

§ 1.

Orzecznictwu polskich sądów karnych nie podlegają:

a)

uwierzytelnieni w Polsce przedstawiciele dyplomatyczni państw obcych;

b)

personel dyplomatyczny przedstawicielstwa;

c)

członkowie rodzin osób, wymienionych pod lit. a) i b);

d)

personel kancelaryjny przedstawicielstwa;

e)

służba przedstawicieli, posiadająca obywatelstwo tego samego, co oni, państwa;

f)

inne osoby, korzystające z prawa zakrajowości na mocy ustaw, umów lub ustalonych zwyczajów międzynarodowych.

§ 2.

Przepis § 1 nie ma zastosowania do obywateli polskich i nie stoi na przeszkodzie stosowaniu retorsji
 ”
 .

2)

Art. 50 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 50.

O ile przepis szczególny nie stanowi inaczej, sąd oznajmia swoje orzeczenia, zapadłe na rozprawie, przez ogłoszenie ustne, zapadłe zaś poza rozprawą - bądź przez ogłoszenie ustne, bądź przez doręczenie odpisu
 ”
 .

3)

W art. 56 § 1 skreśla się wyrazy: „W sprawach”.

4)

W art. 70 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, przyczem dodaje się w niej po wyrazach: „zwrócić się” wyrazy: „za pośrednictwem prokuratora sądu okręgowego”, zaś w końcu tego artykułu dodaje się zdanie: „Podanie powinno być podpisane przez adwokata.”, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Jeżeli zawiadomienie nie mogło być wysłane lub doręczone, to pokrzywdzony może zwrócić się o zezwolenie na popieranie oskarżenia w charakterze oskarżyciela posiłkowego w terminie zawitym trzech miesięcy od daty odmowy lub umorzenia dochodzenia
 ”
 .

5)

W art. 74 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

W razie śmierci pokrzywdzonego, powództwo cywilne o roszczenie majątkowe, wynikające dla nich z przestępstwa, mogą wytoczyć w terminie, przewidzianym w § 1:

a)

małżonek, rodzice, dzieci i wnuki pokrzywdzonego;

b)

inne osoby, które z mocy uprawnienia ustawowego pozostawiły na utrzymaniu pokrzywdzonego
 ”
 .

6)

Art. 88 § 1 lit. a) otrzymuje brzmienie następujące;
„ 

a)

jeżeli nie ukończył lat siedemnastu, a nie staje przed sądem dla nieletnich lub przed sądem grodzkim, przewidzianym w art. 4 § 2 prawa o ustroju sądów powszechnych
 ”
 .

7)

W art. 93 § 2 skreśla się na końcu wyrazy: „sędziego lub aplikanta” i wprowadza wyrazy: „asesora, aplikanta lub urzędnika sekretarjatu sądowego, w sprawach zaś nieletnich - także kuratora nieletnich lub członka patronatu nad nieletnimi”.

8)

W art. 105 po wyrazie: „następnie” dodaje się wyrazy: „przed złożeniem zeznania na przewodzie sądowym pierwszej instancji”.

9)

Art. 109 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 109.

Sędzia śledczy przesłuchuje świadka pod przysięgą wtedy tylko, gdy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że świadek bez przysięgi nie powie prawdy, lub że nie stawi się na rozprawę główną z powodu przeszkód, nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia, albo z powodu znacznej odległości miejsca pobytu
 ”
 .

10)

W art. 110 dodaje się:
„ 

§ 2.

Duchowni uznanych prawnie wyznań nie składają przysięgi
 ”
 .

11)

W art. 111 § 1 skreśla się wyrazy: „każdy zosobna”.

12)

Art. 114 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 114.

Świadkom, którzy w danej sprawie zeznawali pod przysięgą, przypomina się przy ponownem przesłuchaniu poprzednio złożoną przysięgę, chyba że sąd uzna ponowne zaprzysiężenie za konieczne
 ”
 .

13)

W art. 154 wprowadza się § 4 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 4.

Na postanowienia sądu, wydane na zasadzie niniejszego artykułu, służy zażalenie
 ”
 .

14)

W art. 160 dodaje się po wyrazie: „wniosek” wyrazy: „sędziemu śledczemu lub”.

15)

W art. 172 § 2 po słowie: „sąd” dodaje się wyraz: „okręgowy”.

16)

W art. 192 skreśla się wyraz: „apelacyjny”.

17)

W art. 197 brzmienie dotychczasowe otrzymuje oznaczenie § 1, przyczem skreśla się w nim wyraz: „poleconych”, wyrazy zaś „przez woźnych sądowych” zastępuje się wyrazami: „przez funkcjonarjuszów lądowych lub prokuratorskich, a osobom, pozostającym w więzieniu - także przez funkcjonariuszów zarządu więziennego”, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Adresat może odebrać pismo bezpośrednio w sekretariacie sądu
 ”
 .

18)

Art. 203 §§ 2 i 3 otrzymują brzmienie następujące:
„ 

§ 2.

Jeżeli się nikt nie znajdzie, ktoby pismo chciał przyjąć, zostawia się je bądź w miejscowym urzędzie gminnym, bądź w urzędzie pocztowym
 ”
 .
„ 

§ 3.

W razie doręczenia pisma sąsiadowi lub dozorcy domu albo pozostawieniu go w urzędzie gminnym lub pocztowym, przybija się na drzwiach adresata zawiadomienie, komu pismo doręczono
 ”
 .

19)

Jako art. 2031 wprowadza się przepis następujący:
„ 

Art. 2031.

Pismo, przeznaczone dla korporacji, spółki, stowarzyszenia, zakładu lub związku, albo dla obrońcy lub pełnomocnika strony, można w razie nieobecności w lokalu biurowym osoby, upoważnionej do przyjmowania pism, doręczyć także zastępczo do rąk każdej osobie, zatrudnionej w biurze, a w braku takich osób - dozorcy domu, gdzie biuro się znajduje
 ”
 .

20)

Art. 218 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 218.

Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskim urzędzie pocztowym lub telegraficznym, a przez osobę uwięzioną złożone w zarządzie więzienia
 ”
 .

21)

W art. 221 wyraz: „wydania” zmienia się na: „ogłoszenia”.

22)

Art. 226 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 226.

§ 1.

O przywróceniu terminu, dotyczącego środka odwoławczego, rozstrzyga na posiedzeniu niejawnem sąd, w którym środek należało złożyć. Na postanowienie odmowne służy zażalenie, które rozstrzyga ostatecznie sąd, właściwy do rozpoznania środka odwoławczego.

§ 2.

O przywróceniu terminu w wypadkach, nie przewidzianych w § 1, rozstrzyga sąd, do którego wniosek zgłoszono. Na postanowienie odmowne sądu pierwszej instancji służy zażalenie
 ”
 .

23)

W art. 239 § 2 skreśla się wyrazy: „zasięga zdania sędziów, którzy brali udział w rozprawie” i na miejsce ich wprowadza się wyrazy: „żądanie sprostowania protokułu rozpoznaje na posiedzeniu niejawnem sąd, orzekający w danej sprawie, po wysłuchaniu protokulanta”.

24)

W art. 247 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Sąd grodzki, odmawiając umorzenia dochodzenia, przesyła sprawę prokuratorowi
 ”
 .

25)

W art. 248 dodaje się §§ 3 i 4 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 3.

Stosownie do właściwości, sąd grodzki lub, na wniosek prokuratora, sąd okręgowy na posiedzeniu niejawnem, po wysłuchaniu podejrzanego lub jego obrońcy, w razie umorzenia dochodzenia wyda w wypadkach, prawem przewidzianych, postanowienie co do umieszczenia podejrzanego w zakładzie leczniczym lub co do zastosowania względem niego innych środków zabezpieczających
 ”
 .
„ 

§ 4.

Na postanowienia, przewidziane w § 3, służy zażalenie
 ”
 .

26)

Art. 251 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 251.

§ 1.

Jeżeli w toku dochodzenia zachodzi potrzeba:

a)

przesłuchania podejrzanego;

b)

przesłuchania jako świadków pokrzywdzonego i osób, które zatrzymały lub sprowadziły podejrzanego, albo z nim równocześnie się stawiły;

c)

przedsięwzięcia czynności, ustalającej ślady przestępstwa, a należy przypuszczać, że na rozprawie głównej ślady nie dałyby się odtworzyć bez odczytania protokułu wymienionej czynności;

d)

przesłuchania pod przysięgą świadka, którego zeznanie ma doniosłe znaczenie, a zachodzi obawa, że świadek nie stawi się na rozprawę główną z powodu przeszkód, nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia, albo z powodu znacznej odległości miejsca pobytu;

e)

przesłuchania pod przysięgą świadka, którego zeznanie ma doniosłe znaczenie, a zachodzi obawa, że świadek bez przysięgi nie powie prawdy;

f)

zbadania stanu umysłowego podejrzanego;

g)

przesłuchania świadka, zamieszkałego poza okręgiem sądu okręgowego lub wydziału zamiejscowego, właściwego dla danej sprawy, to sędzia śledczy lub sąd grodzki dokonywa powyższych czynności na wniosek prowadzącego dochodzenie.

§ 2.

Jednocześnie z ustaleniem śladów przestępstwa należy dokonać i innych czynności sądowych, których równoczesne przeprowadzenie jest możliwe.

§ 3.

Na postanowienie, odmawiające spełnienia czynności, służy zażalenie
 ”
 .

27)

W art. 252 dodaje się po liczbie 251 wyrazy: „pod lit. a) - f)”.

28)

W art. 254 na końcu skreśla się: „b), c)” i wstawia się na to miejsce: „c) i d)”.

29)

Art. 269 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 269.

Jeżeli zachodzi potrzeba dokonania czynności śledczej poza okręgiem sądu grodzkiego, mającego siedzibę w tej samej miejscowości, co sędzia prowadzący śledztwo, albo przesłuchania osoby, przebywającej poza takim okręgiem, wówczas sędzia może zwrócić się o to do miejscowego sędziego śledczego lub sądu grodzkiego
 ”
 .

30)

Art. 273 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 273.

§ 1.

Umarzając śledztwo, sędzia śledczy wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych, a w wypadkach, prawem przewidzianych, przesyła sprawę do sądu okręgowego celem powzięcia na posiedzeniu niejawnem, po wysłuchaniu oskarżonego lub jego obrońcy, postanowienia co do umieszczenia oskarżonego w zakładzie leczniczym lub zastosowania względem niego innych środków zabezpieczających.

§ 2.

Na postanowienia powyższe służy zażalenie
 ”
 .

31)

W art. 277 § 1 liczbę „274” zastępuje się liczbą: „275”.

32)

Art. 295 § 1 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

§ 1.

Strony mają prawo wnosić w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia odpisu aktu oskarżenia o wezwanie innych osób oraz sprowadzenie innych dowodów, prócz wskazanych w wykazie, załączonym do aktu oskarżenia, o czem należy uprzedzić oskarżonego przy doręczeniu odpisu aktu oskarżenia
 ”
 .

33)

W art. 297 zamiast § 2 wprowadza się §§ 2 i 3 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 2.

Wniosek, złożony po terminie, prezes wnosi na posiedzenie niejawne sądu, który może powziąć postanowienie odmowne, jeżeli zachodzą warunki, przewidziane w art. 3301.

§ 3.

Przepisy §§ 1 i 2 nie dotyczą prokuratora
 ”
 .

34)

W art. 300 § 1 po wyrazach: „niezależnie od kar dodatkowych” dodaje się wyrazy: „tudzież w sprawach, dotyczących tylko wydania wyroku łącznego”.

35)

Wprowadza się jako art. 3301 przepis następujący:
„ 
Art. 3301 § 1. Sąd nie uwzględni zgłoszonego na rozprawie wniosku o przesłuchanie świadków i biegłych oraz o przeprowadzenie innych dowodów, jeżeli okoliczności, na których stwierdzenie dowód wskazano, nie mogą mieć wpływu na treść wyroku.

§ 2.

Sąd może odrzucić na rozprawie wniosek o przesłuchanie świadków i biegłych oraz o przeprowadzenie innych dowodów, nie zgłoszonych w terminie, przewidzianym w art. 295, jeżeli dowód znany był stronie tak wcześnie, że mogła go zgłosić w terminie, a nie dotyczy świeżo ujawnionej okoliczności, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia o winie
 ”
 .

36)

Art. 338 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 338.

§ 1.

Wolno odczytywać na rozprawie protokuły sądowego przesłuchania świadków, sporządzone w dochodzeniu (art. 48, 251 - 257) lub w śledztwie albo na rozprawie, o ile świadkowi nie można było doręczyć wezwania, albo o ile świadek nie stawił się z powodu przeszkód, nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia, albo z powodu znacznej odległości miejsca pobytu, bądź też, stawiwszy się, zeznał inaczej niż w postępowaniu poprzedniem, albo odmówił zeznań, albo oświadczył, że pewnych szczegółów nie pamięta.

§ 2.

Wolno również odczytywać na rozprawie protokuły sądowego przesłuchania świadków, sporządzone w dochodzeniu (art. 48, 251 - 257), w śledztwie lub na rozprawie w innej sprawie, o ile świadkowie byli badani w danej sprawie, a zachodzą warunki, przewidziane w § 1.

§ 3.

Wolno odczytywać na rozprawie protokuły sądowego przesłuchania oskarżonego, sporządzone w dochodzeniu (art. 48, 168, 251 - 257), w śledztwie lub na rozprawie, jeśli oskarżony, którego stawiennictwo nie jest obowiązkowe, nie stawił się osobiście na rozprawę, albo jeśli oskarżony, stawiwszy się na rozprawę, bądź zeznał inaczej niż w postępowaniu poprzedniem, bądź odmówił zeznań, bądź oświadczył, że pewnych szczegółów nie pamięta.

§ 4.

Pozatem wolno odczytywać za zgodą stron wszelkie protokuły sądowego przesłuchania świadków, biegłych i oskarżonych.

§ 5.

Sąd może zaniechać za zgodą stron odczytywania protokułów i zaliczyć je w poczet dowodów, ujawnionych na rozprawie
 ”
 .

37)

W art. 339 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, przyczem dodaje się w niej po wyrazie: „zapadłe” wyrazy: „zaświadczenia lekarskie, zawiadomienia pokrzywdzonych o przestępstwie”, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Przepis art. 338 § 5 ma tu odpowiednie zastosowanie
 ”
 .

38)

Art. 345 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 345.

Jeżeli świadek, który nie może się stawić, lub którego stawiennictwo jest utrudnione z powodów, wymienionych w art. 338, nie złożył już poprzednio, w dochodzeniu, w śledztwie lub na rozprawie zeznania co do okoliczności, której stwierdzenie sąd uzna za niezbędne, sąd przerywa lub odracza rozprawę i poleca przesłuchanie świadka jednemu ze swoich członków, lub sądowi grodzkiemu, w którego okręgu świadek przebywa. Art. 253 §§ 1, 2 i 3 ma odpowiednie zastosowanie
 ”
 .

39)

W art. 346 wprowadza się § 3 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 3.

Jeżeli przewodniczący, zarządzając przerwę, oznaczy jednocześnie czas i miejsce, w których odbędzie się dalszy ciąg rozprawy, wówczas osoby obecne na przerwanej rozprawie obowiązane są stawić się w nowym terminie bez osobnego wezwania. Przepis art. 117 ma tu odpowiednie zastosowanie
 ”
 .

40)

W art. 444 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Wnioski, przewidziane w art. 295 § 1, składać można na pierwszej rozprawie głównej. Do wniosków, zgłoszonych po tym terminie, ma zastosowanie przepis art. 3301 § 2
 ”
 .

41)

W art. 446 skreśla się wyrazy: „a stawiennictwo jego byłoby dlań zbyt uciążliwe”, zamiast zaś wyrazów: „zwraca się” wprowadza się wyrazy: „może zwrócić się”.

42)

W art. 450 po wyrazie: „kasacji” umieszcza się przecinek i dodaje się wyrazy: „z powodu odmowy przywrócenia terminu kasacji”.

43)

W art. 451 po wyrazie: „kasacji” umieszcza się przecinek i dodaje wyrazy: „z powodu odmowy przywrócenia terminu kasacji”.

44)

W art. 452 przepis § 2 otrzymuje oznaczenie § 3, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Prezes sądu odmawia przyjęcia zażalenia, złożonego po terminie lub przez osobę nieuprawnioną. Na zarządzenie prezesa służy zażalenie
 ”
 .

45)

Art. 465 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 465.

Powód cywilny może założyć apelację wtedy tylko, gdy oskarżyciel lub oskarżony zapowiedział założenie apelacji
 ”
 .

46)

Art. 466 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 466.

Jeżeli oskarżyciel lub oskarżony, który zapowiedział apelację, nie wniósł jej wywodu lub apelację cofnął, sąd karny pozostawia bez rozpoznania apelację powoda cywilnego i zwraca mu wniesioną z tytułu apelacji opłatę
 ”
 .

47)

W art. 474 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, przyczem wyrazy: „Sąd odwoławczy rozważa na posiedzeniu niejawnem” zastępuje się wyrazami: „Prezes sądu odwoławczego rozważa”, jako zaś §§ 2 i 3 wprowadza się przepisy następujące:
„ 

§ 2.

Jeżeli prezes uważa, że zachodzi brak formalnych warunków apelacji, lub że zamieszczony w niej wniosek o wezwanie świadków i biegłych albo o sprowadzenie innych dowodów należy odrzucić, lub też że należy wydać zarządzenia w myśl § 3, to wnosi sprawę na posiedzenie niejawne.

§ 3.

Sąd odwoławczy może, przed rozpisaniem rozprawy, sprawdzić przez właściwy sąd grodzki dowody, przytoczone w apelacji lub w piśmie strony przeciwnej, która apelacji nie założyła, jeśli przeprowadzenie dowodu ma nastąpić poza siedzibą sądu odwoławczego, albo świadkowie lub biegli zamieszkują poza siedzibą tegoż sądu
 ”
 .

48)

Art. 476 skreśla się.

49)

Przepis art. 477 otrzymuje oznaczenie, jako art. 478, dotychczasowy zaś art. 478 skreśla się.

50)

Wprowadza się pod oznaczeniem art. 477 nowy przepis w brzmieniu następującem:
„ 

Art. 477.

§ 1.

Sąd odwoławczy nie może odmówić przyjęcia:

a)

dowodu, wskazanego w wywodzie apelacji, jeżeli sąd pierwszej instancji bezzasadnie odrzucił wniosek w tym względzie na mocy art. 3301;

b)

nowego dowodu, nieznanego stronie przed wydaniem zaskarżonego wyroku, a mogącego mieć istotny wpływ na treść orzeczenia o winie.

§ 2.

Przepis § 1 pkt. a) ma zastosowanie również do wniosków strony przeciwnej, która apelacji nie założyła, jeżeli złożyła wniosek w ciągu siedmiu dni od zawiadomienia jej o przesłaniu akt do sądu odwoławczego.

§ 3.

O przyjęciu innych dowodów sąd postanawia według swego uznania.

§ 4.

Terminy powyższe nie dotyczą prokuratora
 ”
 .

51)

W art. 480 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

W sprawach z oskarżenia publicznego udział prokuratora w rozprawie odwoławczej jest obowiązkowy
 ”
 .

52)

W art. 492 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

W razie złożenia wniosku o przyznanie prawa ubogich po upływie terminu do wywodu kasacji (art. 224), prezes sądu pozostawia wniosek ten bez rozpoznania, kasację zaś bez biegu
 ”
 .

53)

W art. 522 § 1 wyrazy: „na korzyść oskarżonego” zastępuje się wyrazami: „wówczas, gdy w zakresie orzeczenia o winie i karze uchylenie jest dla oskarżonego bez znaczenia lub korzystne”.

54)

W art. 555 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 dodaje się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Od oskarżonego pobiera się opłaty, wskazane w § 1, o ile przedsięwzięta przezeń czynność odnosi się wyłącznie do powództwa cywilnego
 ”
 .

55)

W art. 559 wyrazy: „wniesione przez tegoż opłaty” zastępuje się wyrazami: „należne mu koszty”.

56)

W art. 561 po wyrazach: „Skarb Państwa” umieszcza się przecinek i dodaje się wyrazy: „z wyjątkiem kosztów, wymienionych w art. 566 pod lit h)”.

57)

W art. 567 wyraz: „piętnaście” zastępuje się wyrazami: „dwadzieścia pięć”.

58)

W art. 575 przepis dotychczasowy otrzymuje oznaczenie § 1, a jako §§ 2 i 3 wprowadza się przepisy następujące:
„ 

§ 2.

Przepis § 1 nie ma zastosowania do zwrotu kosztów, należnych oskarżycielowi prywatnemu lub posiłkowemu od oskarżonego, albo oskarżonemu od oskarżyciela.

§ 3.

Sąd lub prokurator, zarządzając wykonanie wyroku, może odroczyć ściągnięcie opłat i kosztów postępowania, należnych Skarbowi Państwa, lub rozłożyć je na raty na czas, nie przekraczający jednego roku, jeżeli natychmiastowe ich ściągnięcie groziłaby zobowiązanemu zbyt ciężkiemi skutkami
 ”
 .

59)

W art. 614 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Jeżeli orzekało kilka sądów okręgowych lub grodzkich, właściwym jest ten sąd okręgowy, w którym lub w którego okręgu zapadł wyrok ostatni
 ”
 .

60)

W art. 623 dodaje się § 3 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 3.

Aż do rozpoczęcia postępowania dowodowego oskarżony może cofnąć żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W tym wypadku orzeczenie władzy administracyjnej staje się prawomocne
 ”
 .

61)

W art. 643 dodaje się § 4 w brzmieniu następującem:
„ 

§ 4.

Czas trwania aresztu tymczasowego, przewidziany w art. 171 i 172, liczy się od chwili przejęcia aresztowanego przez władze polskie na obszarze Państwa
 ”
 .

62)

Jako art. 6451 wprowadza się przepis następujący:
„ 

Art. 6451.

§ 1.

Jeżeli osoba wydana była oskarżona o kilka przestępstw, państwo obce zaś wydało ją z zastrzeżeniem ścigania tylko za niektóre z tych przestępstw, to postępowanie karne może obejmować tylko te przestępstwa, a co do innych powinno być zawieszone.

§ 2.

Jeżeli przeciw takiej osobie zapadł już wyrok prawomocny, obejmujący kilka przestępstw, wówczas sąd, który wydał wyrok, uchyli wyrokiem orzeczenie o karze i wymierzy karę tylko za przestępstwa, objęte zezwoleniem na wydanie.

§ 3.

Postępowanie, zawieszone w myśl § 1, może być podjęte, jeżeli oskarżony z własnej winy nie opuści granic Polski w ciągu dwóch miesięcy lub jeśli, opuściwszy je, powróci. Termin liczy się od daty prawomocnego ukończenia postępowania w sprawie o przestępstwo, objęte zezwoleniem na wydanie, a w razie skazania - od odbycia kary. W wypadku, przewidzianym w § 2, sąd ograniczy się do wydania orzeczenia o karze.

§ 4.

Wydając orzeczenie o karze, sąd nie może orzec kary surowszej nad wymierzoną oskarżonemu poprzednio za dane przestępstwo
 ”
 .

63)

W art. 647 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

O dniu i miejscu tymczasowego zaaresztowania należy bezzwłocznie i bezpośrednio zawiadomić zagraniczną władzę wzywającą lub ścigającą oraz Ministerstwo Sprawiedliwości
 ”
 .

Art. 2.

W przepisach wprowadzających kodeks postępowania karnego z dnia 19 marca 1928 r.   (Dz. U. R. P. Nr 33, poz. 314) wprowadza się zmiany następujące:

1)

W art. 1 § 2 pkt. 11 przed: „§338 ust. 2, 3 i 4” dodaje się: „§ 265 i”.

2)

W art. 8 § 2 pkt. 2 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

2)

o zbrodnie, przewidziane w §§ 83, 104, 159, 163, 164, tudzież o występki, przewidziane w §§ 335, 337, 486, 486a, 486b, 486c ustawy karnej 1852 r. (w brzmieniu art. 10 ces. rozporządzenia z 18 grudnia 1914 r. Dz. u. p. austr. Nr 337)
 ”
 .

3)

Art. 9 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 9.

§ 1.

Sądy grodzkie rozpoznają, prócz spraw, należących do ich właściwości z mocy art. 15 i 16 kodeksu postępowania karnego, z wyłączeniem jednak wymienionych w art. 8 § 1 i § 2 pkt. 2 i 3 przepisów wprowadzających ten kodeks, nadto sprawy o następujące przestępstwa:

1)

o występek, wymieniony w § 187 kodeksu karnego 1871 r. z wyjątkiem, gdy czyn popełniono treścią druku (art. 16 k. p. k.);

2)

o występek, wymieniony w § 223 kodeksu karnego 1871 r.;

3)

o występki, wymienione w §§ 242, 246 i 263 oraz w §§ 258 L. 1 i 259 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset złotych;

4)

o zbrodnie, wymienione w § 244 w wypadku popełnienia zwykłej kradzieży (§ 242) i § 261 ust. 2 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset, złotych;

5)

o zbrodnie, przewidziane w §§ 98 i 99 ustawy karnej 1852 r., choćby zachodziły okoliczności szczególnie obciążające, lecz nie wymienione wyraźnie w § 100 ust. 2 tej ustawy;

6)

o zbrodnię, wymienioną w § 152 (§ 154) ustawy karnej 1852 r.;

7)

o zbrodnię, wymienioną w § 153 (§ 154) ustawy karnej 1852 r., o ile dotyczy uszkodzenia cielesnego rodziców;

8)

o zbrodnie, wymienione w §§ 171 - 178, 183 - 184, 185 - 186 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą pozbawienia wolności nie powyżej lat pięciu, jeżeli kwota lub wartość rzeczy nie przenosi pięciuset złotych;

9)

o zbrodnię, wymienioną w §§ 197, 200 - 202 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą więzienia nie powyżej lat pięciu, jeżeli szkoda, wyrządzona lub zamierzona, nie przenosi pięciuset złotych.

§ 2.

Jeżeli w wypadkach, wskazanych w § 1 pkt. 3, 4, 8, 9, ujawni się dopiero w toku rozprawy, że kwota lub wartość rzeczy albo szkoda wyrządzona lub zamierzona przenosi pięćset złotych, sąd grodzki nie przestaje być z tego powodu właściwy, chyba że w wypadkach, wymienionych w § 1 pkt. 8, 9, kwota lub wartość albo szkoda przekracza dwa tysiące złotych.

§ 3.

W wypadkach, wymienionych w § 1, z wyjątkiem gdy kara jest uzasadniona powrotem do przestępstwa (art. 15 § 2 k. p. k.), sąd grodzki nie może wymierzyć kary surowszej, niż dwa lata pozbawienia wolności. Jeżeli uzna w toku rozprawy głównej za odpowiednią karę surowszą, przekazuje sprawę sądowi okręgowemu. Sąd okręgowy może jednak na wniosek prokuratora przekazać sprawę z powrotem sądowi grodzkiemu; postanowienie sądu okręgowego wiąże sąd grodzki. W razie uznania przez sąd okręgowy swej właściwości, oskarżyciel winien wnieść nowy akt oskarżenia.

§ 4.

W sprawach, przewidzianych w niniejszym artykule, z wyjątkiem wypadków powrotu do przestępstwa, dopuszczalne jest w sądach grodzkich postępowanie zaoczne (art. 379 - 384, 447 k. p. k.), choćby ustawa karna zagrażała karą pozbawienia wolności ponad jeden rok
 ”
 .

4)

W art. 11 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako § 2 wprowadza się przepis następujący:
„ 

§ 2.

Ściganie z powodu zniewagi władzy państwowej, urzędnika państwowego lub osoby wojskowej podczas lub z powodu pełnienia przez nich obowiązków urzędowych bądź służbowych albo w związku z ich stanowiskiem nastąpi z urzędu w wypadkach, przewidzianych w obowiązujących ustawach, a przez wzgląd na interes publiczny może nastąpić również w wypadkach, gdy ściganie jest według ustawy uzależnione od skargi prywatnej, wniosku lub upoważnienia, choćby takiej skargi, wniosku lub upoważnienia nie złożono. W razie wniesienia oskarżenia publicznego, pokrzywdzonemu służy prawo popierania oskarżenia nawet w razie odstąpienia oskarżyciela publicznego
 ”
 .

5)

W art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

1)

§ 3 artykułu 12 oznacza się jako § 4;

2)

w miejsce § 2 artykułu 12 wstawia się następujące przepisy;
„ 

§ 2.

Na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r. ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, wskazane w § 414 ust. 1 pkt. 1 - 3, 5 - 7, oraz ust. 2 ustawy postępowania karnego 1877 r. Atoli z pośród przestępstw, wskazanych w powołanych przepisach § 414 u. p. k. 1877 r., będą ścigane tylko w trybie oskarżenia publicznego - nie wyłączając oskarżenia posiłkowego pod warunkami art. 70 lub 71 kodeksu postępowania karnego - występki, przewidziane kodeksem karnym 1871 r. w § 123, jeżeli naruszenie dotyczy miejsc, przeznaczonych do służby publicznej lub do ruchu publicznego, w § § 185 - 187, 189, 223 w wypadkach, określonych w § 196 (§ 232 ust. 3), w § 223 a) ust. 1, w § 230 ust. 1, jeżeli ustawa nie zalicza urazu do lekkich tylko, wreszcie w § 303, jeżeli uszkodzono rzecz, należącą do Państwa lub samorządu terytorialnego; do ścigania w trybie oskarżenia publicznego potrzebny jest wniosek fart. 54 kodeksu postępowania karnego), o ile go kodeks karny 1871 r. wymaga, w szczególności w wypadku określonym w § 196 (§ 232 ust. 3) - wniosek pokrzywdzonego lub jego przełożonego. Wniosek nie jest konieczny, gdy zachodzą warunki, przewidziane w art. 11 § 2.

§ 3.

Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, określone w § 46 ust. 1 ustawy postępowania karnego 1873 r., a nadto wykroczenia, przewidziane w §§ 411 (412) i 431 ustawy karnej 1852 r., atoli w trybie oskarżenia publicznego ścigane będzie wykroczenie, przewidziane w § 411, gdy czyn popełniła jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, podczas wykonywania urzędu lub służby, a wykroczenie, przewidziane w § 431 w następujących wypadkach:

a)

gdy jest karalne według § 432 ustawy karnej 1852 r.;

b)

gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do przedmiotów, wymienionych w §§ 85 lit. c), 87 i 89 tej ustawy, albo wśród wspomnianych tam okoliczności szczególnie niebezpiecznych;

c)

gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do środków wybuchowych, materjałów łatwopalnych, gazów trujących lub bakteryj zaraźliwych;

d)

gdy jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, przekroczyła granice obrony koniecznej (§ 2 zdanie ostatnie tej ustawy), podczas wykonywania swego urzędu lub służby, albo, gdy względem niej przekroczono te granice podczas wykonywania przez nią urzędu lub służby;

e)

gdy odpowiedzialność polega na zaniedbaniu dozoru w związku z czynem innej osoby, który jest przestępstwem ściganem z urzędu;

f)

gdy przekroczono tym samym czynem taki szczególny przepis ustawy, którego przekroczenie ma być ścigane z urzędu
 ”
 ;

6)

W art. 14 § 1 dodaje się na końcu wyrazy: „i są uprawnieni w sądach, w których mają prawo bronić, także do czynności, przewidzianych w art. 489, o ile byli obrońcami w danej sprawie w instancji niższej”;

7)

Art. 15 i 16 skreśla się, a pod oznaczeniem „Art. 15” wprowadza się przepis następujący:
„ 

Art. 15.

Obrońcy przy sądach grodzkich, upoważnieni do prowadzenia spraw cudzych po dniu wejścia w życie kodeksu postępowania karnego na zasadzie dekretu z dnia 8 lutego 1919 r. w przedmiocie przepisów tymczasowych o obrońcach sądowych i obrońcach przy sądach pokoju   (Dz. P. P. P. Nr 15, poz. 205), mają prawo prowadzić sprawy tylko w sądach grodzkich tego okręgu sądu okręgowego, w którym otrzymali odnośne upoważnienie, oraz w tymże sądzie okręgowym, wyrokującym w drugiej instancji, tudzież uprawnieni są w tych sądach także do czynności, przewidzianych w art. 489, o ile byli obrońcami w danej sprawie w instancji niższej
 ”
 .

8)

Dotychczasowy art. 17 otrzymuje oznaczenie art. 16, przyczem w § 1 wyrazy: „w ciągu lat pięciu” zastępuje się wyrazami: „do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy”, przepis zaś § 3 uzupełnia się przez dodanie na końcu wyrazów: „w szczególności mają w tych sprawach również prawo do czynności, przewidzianych w art. 489, o ile byli obrońcami w danej sprawie w instancji niższej”.

9)

Jako nowy art. 17 wprowadza się przepis następujący:
„ 

Art. 17.

Obrońców, wymienionych w art. 14- 16, można wyznaczać do obrony z urzędu (art. 93 § 1 k. p. k.) w sądach, w których mają prawo prowadzić sprawy
 ”
 .

10)

Art. 18 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 18.

Do orzekania w sprawach dyscyplinarnych obrońców, wymienionych w art. 14 § 1, 15 i 16, powołany jest sąd dyscyplinarny okręgowy w składzie trzech sędziów okręgowych, w drugiej zaś instancji - sąd dyscyplinarny okręgu apelacyjnego w składzie trzech sędziów apelacyjnych. Szczegółowe przepisy co do odpowiedzialności dyscyplinarnej, ustroju sądów dyscyplinarnych i postępowania wyda Minister Sprawiedliwości
 ”
 .

11)

Art. 20 § 1 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 
Art. 20 § 1. Prócz wypadku, przewidzianego w art. 254 kodeksu postępowania karnego, prokurator może w toku dochodzenia, ilekroć uzna to za potrzebne, dokonywać czynności sądowych, a mianowicie przesłuchiwać świadków bez odbierania od nich przysięgi, oraz, gdy sędziego niema na miejscu, dokonywać czynności, wskazanych w art. 251 § 1 pod lit. a) - e) kodeksu postępowania karnego
 ”
 .

12)

W art. 42 treść dotychczasowa otrzymuje oznaczenie § 1, a jako §§ 2 i 3 wprowadza się przepisy następujące:
„ 

§ 2.

Na obszarze województwa śląskiego prawa i obowiązki policji państwowej, przewidziane w kodeksie postępowania karnego, ma również wojewódzka policja śląska.

§ 3.

Na obszarze pasa granicznego, na którym pełnią służbę, jako powołane do utrzymywania spokoju i bezpieczeństwa publicznego, oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza, organa jego mają aż do przybycia na miejsce policji państwowej prawa i obowiązki policji, przewidziane w kodeksie postępowania karnego
 ”
 .

Art. 3.

W przepisach tymczasowych o kosztach sądowych   (Dz. U. R. P. z 1928 r. Nr 54, poz. 520) wprowadza się zmiany następujące:

1)

Art. 641 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 641.

W wypadku orzeczenia kary łącznej na podstawie kilku wyroków, wymierzone w tych wyrokach opłaty sądowe ulegają zsumowaniu
 ”
 .

2)

Art. 65 otrzymuje brzmienie następujące:
„ 

Art. 65.

§ 1.

Za instancję apelacyjną pobierana będzie opłata podwójna w stosunku do pobieranej za pierwszą instancję, jeśli wymiar kary pozostawiono bez zmiany.

§ 2.

W razie złagodzenia wymiaru kary, instancje apelacyjne określać będą wysokość opłaty za obie instancje według wyrzeczonej przez nie kary, przyczem opłata za drugą instancję wynosić będzie połowę opłaty za pierwszą.

§ 3.

Opłaty w Sądzie Najwyższym pobierane będą w takiej samej wysokości, jak w wyrokach sądów drugiej instancji w myśl §§ 1 i 2
 ”
 .

Art. 4.

W art. 55 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1928 r. w sprawie organizacji więziennictwa   (Dz. U. R. P. Nr 29, poz. 272) w ustępie pierwszym wyrazy: „Powzięcie decyzji należy do prokuratora apelacyjnego” zastępuje się wyrazami: „Postanowienie wyda na posiedzeniu niejawnem na wniosek prokuratora sąd apelacyjny”: w ustępie zaś drugim wyrazy: „poweźmie decyzję, przewidzianą w ust. 1, w porozumieniu” zastępuje się wyrazami: „przedstawi wniosek, przewidziany w ust. 1, po porozumieniu się”.

Art. 5.

Art. 6 dekretu z dnia 8 lutego 1919 r. w przedmiocie przepisów tymczasowych o obrońcach sądowych i obrońcach przy sądach pokoju   (Dz. P. P. P. Nr 15, poz. 205) uchyla się.
Obrońcy sądowi i obrońcy przy sądach grodzkich podlegają przepisom dyscyplinarnym w myśl art. 18 przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego w brzmieniu, ustalonem niniejszą ustawą.

Art. 6.

Instytut ekspertyz sądowych wydaje opinje w zakresie, określonym rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości o organizacji i zakresie działania tego zakładu.

Art. 7.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Sprawiedliwości, przyczem upoważnia się go do wydania jednolitego tekstu „kodeksu postępowania karnego” i „przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego” z uwzględnieniem zmian, wprowadzonych niniejszą ustawą i przepisami, już obowiązującemi przed dniem jej wejścia w życie.

Art. 8.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po jej ogłoszeniu i ma zastosowanie do spraw, będących już w toku postępowania z tem, że:

a)

przepis art. 192 k. p. k. w brzmieniu dotychczasowem ma zastosowanie nadal do spraw, w których wniosek o wydanie listu żelaznego wpłynął do sądu apelacyjnego przed wejściem w tycie niniejszej ustawy;

b)

przepis art. 226 k. p. k. w brzmieniu dotychczasowem ma zastosowanie nadal do spraw, skierowanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pod rozpoznanie sądu odwoławczego;

c)

przepisy art. 297, 3301, 444 § 2 k. p. k. w brzmieniu niniejszej ustawy nie mają zastosowania w sprawach, w których oskarżonemu doręczono odpis aktu oskarżenia przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;

d)

przepis art. 477 k. p. k. w brzmieniu niniejszej ustawy nie ma zastosowania do spraw, w których sąd odwoławczy wydał już postanowienie na mocy dotychczasowych przepisów;

e)

przepis art. 555 § 2 k. p. k. nie ma zastosowania do spraw, w których wniosek oskarżonego wpłynął do sądu przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;

f)

przepis art. 567 k. p. k. w brzmieniu dotychczasowem ma zastosowanie nadal do spraw, w których wysłano świadkom wezwania sądowe przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;

g)

przepisy art. 8 § 2 pkt. 2 i art. 9 przep. wprow. k. p. k. w brzmieniu dotychczasowem mają zastosowanie nadal do spraw, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wniesiono do sądu akt oskarżenia;

h)

przepis art. 12 przep. wprow. k. p. k. w brzmieniu dotychczasowem ma zastosowanie nadal do przestępstw, popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli przed tym dniem sąd wszczął postępowanie albo oskarżyciel wniósł akt oskarżenia;

i)

przepis art. 3 niniejszej ustawy nie ma zastosowania do spraw, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zapadł wyrok pierwszej instancji.