(1)
Do gruntów prywatnych, stanowiących tereny budowlane w rozumieniu art. 53 rozporządzenia
Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanem i zabudowaniu
osiedli (Dz. U. R. P. Nr. 23, poz. 202) w brzmieniu, nadanem rozporządzeniem Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 3 grudnia 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 86, poz. 663), nie mają
zastosowania: ustawa z dnia 28 grudnia 1925 r. o wykonaniu reformy rolnej (Dz. U.
R. P. z 1926 r. Nr. 1, poz. 1), tymczasowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1
września 1919 r., normujące przenoszenie własności nieruchomości ziemskich (Dz. U.
R. P. Nr. 73, poz. 428), prawo z dnia 11 czerwca 1891 r. o trybie sprzedaży, wydzierżawiania
lub oddawania w zastaw osad i gruntów włościańskich oraz o dzieleniu tych majątków
(Zb. Praw i Rozp. Rządu Nr. 76 z r. 1891) wraz z późniejszemi zmianami i uzupełnieniami,
rozporządzenie Niemieckiej Rady Związkowej z dnia 15 marca 1918 r. (Dz. U. Rz. str.
123) oraz rozporządzenie Komisarjatu Naczelnej Rady Ludowej z dnia 25 czerwca 1919 r.,
dotyczące zezwolenia na przewłaszczenie nieruchomości (Tygodnik Urzędowy Nr. 27, poz.
85).
(2)
Przepis cz. 1 nie ogranicza stosowania rozporządzenia Ministra b. Dzielnicy Pruskiej
z dnia 21 czerwca 1921 r. w przedmiocie zezwolenia na przewłaszczenie (przeniesienie
własności) nieruchomości fabrycznych oraz nieruchomości miejskich (Dz. Urz. b. Dziel.
Prusk. Nr. 23, poz. 149).