Ustawaz dnia 17 marca 1933 r.o rozporządzeniach ostatniej woli osób wojskowych

Na mocy art, 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art. 1.

(1)

Prawo sporządzania rozporządzeń ostatniej woli według postanowień ustawy niniejszej służy w czasie mobilizacji, wojny lub przebywania w niewoli:

1)

żołnierzom w służbie czynnej,

2)

osobom, pełniącym;

a)

służbę pomocniczą,

b)

wojskową służbę kolejową,

c)

wojskową służbę w pocztach, radiotelegrafach i telegrafach wojskowych,

d)

wojskową służbę drogową,
ej wojskową służbę Żeglugi Śródlądowej;

3)

osobom, powołanym do osobistych świadczeń wojennych;

4)

osobom, które przebywają przy jednostce wojskowej na mocy jakiegokolwiek stosunku służbowego lub umownego, albo wogóle jednostce takiej towarzyszą;

5)

osobom, wchodzącym w skład załogi lub wziętym w charakterze służbowym na pokład:

a)

okrętu, należącego do marynarki wojennej,

b)

statku, wcielonego czasowo do marynarki wojennej,

c)

statku powietrznego, wchodzącego w skład siły zbrojnej.

(2)

Prawo sporządzania rozporządzeń ostatniej woli według postanowień ustawy mniejszej służy osobom, wymienionym w ust. (1) p. 1, 4 i 5, również w czasie mohilizacji częściowej, jeśli pełnią służbę w jednostkach zmobilizowanych, przy jednostkach tych przebywają lub im towarzyszą.

Art. 2.

Rozporządzenie ostatniej woli jest ważne, jeżeli zeznający ostatnią wolę:

1)

własnoręcznie je napisał i podpisał, albo

2)

własnoręcznie je podpisał, a prócz niego podpisali je dwaj świadkowie, albo

3)

będąc rannym lub chorym złożył oświadczenie ostatniej woli ustnie w obecności dwóch świadków, albo

4)

zeznał ostatnią wolę ustnie do protokółu wobec sędziego wojskowego.

Art. 3.

(1)

Przy sporządzaniu rozporządzenia ostatniej woli świadkami mogą być osoby, które ukończyły lat 17, posiadają pełnię władz umysłowych i mają rozeznanie swoich czynów.

(2)

Przy podpisywaniu rozporządzenia ostatniej woli, albo przyjmowaniu ustnego zeznania jej, świadkowie nie muszą być równocześnie obecni.

(3)

Świadkiem może być również osoba, pisząca rozporządzenie ostatniej woli.

Art. 4.

Protokół, spisany w myśl art. 2 p. 4, posiada co do treści i podanego w nim czasu sporządzenia moc dowodową dokumentu publicznego.

Art. 5.

(1)

Rozporządzenie ostatniej woli traci moc prawną w rok po ustaniu okoliczności, które uprawniały do sporządzenia go według postanowień ustawy mniejszej.

(2)

Bieg tego okresu ulega zawieszeniu, jeśli zeznający ostatnią wolę jest niezdolny do sporządzenia innego rozporządzenia ostatniej woli, na czas trwania niezdolności.

(3)

Jeśli zeznający ostatnią wolę zmarł lub zaginął przed upływem terminu rocznego, o którym mowa w ust. 1, rozporządzenie ostatniej woli, sporządzone na mocy przepisów ustawy niniejszej, zachowuje moc prawną.

Art. 6.

Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrom Spraw Wojskowycih i Sprawiedliwości.

Art. 7.

Ustawa niniejsza wcodzi w życie z dniem ogłoszenia. Równocześnie tracą moc obowiązującą w zakresie, uregulowanym ustawą niniejszą, wszelkie dotychczas obowiązujące przepisy prawne, a w szczególności: § 44 niemieckiej ustawy wojskowej z dnia 2 maja 1874 r. (Dz. U. Rzeszy str. 45), art. 981 - 984 kodeksu Napoleona oraz art. 1071, 1072, 1074, 1075, 1076 i 1081 tomu X Zwodu Praw.