(1)
Z nieruchomości ziemskich, przejętych na własność Państwa na zasadzie art. 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1920 r. o przejęciu na własność Państwa ziemi w niektórych powiatach
Rzeczypospolitej (Dz. U. R. P. z 1921 r. Nr. 4, poz. 17), na zasadzie dekretów Naczelnego
Dowódcy Wojsk Litwy Środkowej Nr. 39, Nr. 213 i Nr. 257 (Dz. U. T. K. R. L. Ś. z dnia
16 grudnia 1920 r. Nr. 9, z dnia 23 kwietnia 1921 r. Nr. 15,25 i z dnia 15 czerwca
1921 r. Nr. 20/30) oraz dekretu Prezesa Tymczasowej Komisji Rządzącej Nr. 469 (Dz.
U. T. K. R. L. Ś. z dnia 3 lutego 1922 r. Nr. 5/55), osoby uprawnione mogą otrzymać
z zachowaniem postanowień niniejszej ustawy obszary leśne i innego rodzaju grunty
nieużyteczne dla celów osadnictwa wojskowego i reformy rolnej lub jeżeli ich użycie
na inne cele państwowe nie przedstawia specjalnego interesu dla Państwa.
(2)
Przedmiotem uprawnienia są określone w cz. 1 grunty w takimi stanie, w jakim będą
się znajdowały w chwili oddania osobom uprawnionym.