Ustawaz dnia 20 lipca 1950 r.o zniesieniu sankcji oraz ograniczeń w stosunku do obywateli, którzy zgłosili swą przynależność do narodowości niemieckiej

Uwzględniając wkład w pracy nad odbudową kraju większości obywateli, którzy - ulegając naciskowi okupanta hitlerowskiego - zgłosili swą przynależność do narodowości niemieckiej oraz mając na uwadze wzmocnienie i ugruntowanie władzy ludowej i jej osiągnięcia we wszystkich dziedzinach życia politycznego, gospodarczego i społecznego - Sejm Ustawodawczy w szóstą rocznicę Odrodzenia Polski uznaje, że dojrzały warunki dla zniesienia w stosunku do tych obywateli istniejących dotąd sankcji oraz ograniczeń w korzystaniu przez nich z pełni praw obywatelskich.
Z tej przyczyny stanowi się, co następuje:

Art. 1.

1.

Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza się, przeciwko obywatelom polskim, którzy w czasie wojny pomiędzy 1 września 1939 r. a 9 maja 1945 r. zgłosili przynależność do narodowości niemieckiej lub uprzywilejowanej przez okupanta, bądź też zgłosili pochodzenie niemieckie.

2.

Kary, orzeczone za czyny, określone w ust. 1, w całości lub w części nie wykonane oraz orzeczoną utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych - darowuje się.

Art. 2.

Przepisy art. 1 nie mają zastosowania do osób, które popełniły przestępstwo z dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy, winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego   (Dz. U. R. P. z 1946 r. Nr 69, poz. 377, z 1947 r. Nr 65, poz. 390, z 1948 r. Nr 18, poz. 124 oraz z 1949 r. Nr 32, poz. 238).

Art. 3.

Upoważnia się Radę Ministrów do wydania w drodze rozporządzenia przepisów dotyczących wykonania ustawy.

Art. 4.

Wykonanie ustawy porucza się Prezesowi Rady Ministrów oraz wszystkim ministrom.

Art. 5.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 22 lipca 1950 r.