Ustawaz dnia 29 marca 1963 r.o służbie wojskowej chorążych Sił Zbrojnych

Spis treści

   Rozdział 1   

Przepisy ogólne

Art. 1.

Tworzy się korpus chorążych Sił Zbrojnych.

Art. 2.

1.

Ustanawia się następujące kolejne stopnie wojskowe chorążych:

1)

chorąży, chorąży marynarki,

2)

starszy chorąży, starszy chorąży marynarki.

2.

Minister Obrony Narodowej może ustalić również inne nazwy stopni chorążych używanych w poszczególnych rodzajach wojsk lub służb równoznaczne ze stopniami wymienionymi w ust. 1 oraz ustanawiać w drodze rozporządzenia nowe stopnie w korpusie chorążych i ustalać ich nazwy.

3.

Ilekroć ustawa używa określenia „chorążowie”, należy przez to rozumieć żołnierzy w stopniach określonych w ust. 1 i 2.

Art. 3.

1.

Na stopnie w korpusie chorążych mianuje Minister Obrony Narodowej.

2.

Warunki mianowania na stopień chorążego (chorążego marynarki) są następujące:

1)

posiadanie wykształcenia co najmniej w zakresie szkoły podstawowej,

2)

przesłużenie w stopniu starszego sierżanta (starszego bosmana) 5 lat,

3)

posiadanie wzorowej opinii służbowej oraz

4)

posiadanie odpowiedniej zdolności fizycznej i psychicznej do służby wojskowej.

Art. 4.

1.

Minister Obrony Narodowej może tworzyć szkoły lub kursy chorążych, których absolwenci mogą być mianowani na stopień chorążego niezależnie od spełnienia warunku określonego w art. 3 ust. 2 pkt 2.

2.

Minister Obrony Narodowej określi warunki przyjmowania do szkół chorążych i przebieg służby uczniów tych szkół.

3.

Do uczniów szkół chorążych zawodowych stosuje się odpowiednie przepisy o służbie wojskowej uczniów oficerskich szkól zawodowych.

Art. 5.

Mianowanie na wyższy stopień w korpusie chorążych może nastąpić po przesłużeniu w posiadanym stopniu 5 lat.

Art. 6.

Starszy sierżant (starszy bosman) może być mianowany na stopień chorążego, a chorążowie na wyższe stopnie w korpusie chorążych w drodze wyróżnienia, chociażby nie spełniali warunku określonego w art. 3 ust. 2 pkt 2 lub w art. 5.

Art. 7.

1.

Szczegółowe zasady i warunki mianowania na stopnie w korpusie chorążych określa Minister Obrony Narodowej.

2.

Minister Obrony Narodowej może uzależnić mianowanie na pierwszy i wyższe stopnie w określonych korpusach osobowych lub grupach albo specjalnościach wojskowych wymagających specjalnej wiedzy fachowej od posiadania odpowiedniego wykształcenia lub złożenia odpowiedniego egzaminu.

Art. 8.

Chorążowie mogą uzyskiwać stopnie oficerskie na warunkach określonych w przepisach o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych.

Art. 9.

1.

Warunki mianowania na stopnie w korpusie chorążych określone w art. 3, 5, 6 i 7 stosuje się w czasie pokoju.

2.

Warunki mianowania oraz organy wojskowe uprawnione do mianowania na stopnie w korpusie chorążych w czasie wojny określa Minister Obrony Narodowej.

Art. 10.

1.

Za dokonanie czynu świadczącego o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi można mianować szeregowca lub podoficera na stopień w korpusie chorążych, a chorążych na wyższe stopnie w tym korpusie albo na stopień oficerski, niezależnie od spełnienia warunków wymaganych do mianowania.

2.

Przepis ust. 1 stosuje się, również do szeregowców lub podoficerów albo chorążych, którzy zmarli lub utracili zdolność do służby wojskowej wśród okoliczności świadczących o szczególnym męstwie lub o wyjątkowych zasługach.

   Rozdział 2   

Chorążowie zawodowi

Art. 11.

Do wojskowej służby zawodowej w korpusie chorążych powołuje i zwalnia z tej służby Minister Obrony Narodowej lub organy przez niego upoważnione.

Art. 12.

Podoficer zawodowy staje się, chorążym zawodowym przez mianowanie go na pierwszy stopień w korpusie chorążych.

Art. 13.

Do wojskowej służby zawodowej w korpusie chorążych powołuje się mianowanych na pierwszy stopień w korpusie chorążych absolwentów szkoły lub kursu chorążych na ich prośbę wniesioną przed przyjęciem do szkoły lub na kurs.

Art. 14.

Do wojskowej służby zawodowej można powołać żołnierzy rezerwy w stopniach chorążych - na ich prośbę.

Art. 15.

1.

Dokumentem tożsamości chorążych zawodowych jest dowód osobisty.

2.

Wojskowym dokumentem osobistym chorążych stwierdzającym stosunek do służby wojskowej i posiadany stopień wojskowy jest legitymacja chorążych.

Art. 16.

1.

Chorążowie zawodowi zostają zwolnieni z wojskowej służby zawodowej w przypadkach:

1)

ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do wojskowej służby zawodowej,

2)

osiągnięcia 60 lat życia, a przez chorążych - kobiety 50 lat życia,

3)

ukarania karą dyscyplinarną usunięcia z wojskowej służby zawodowej,

4)

utraty stopni chorążych.

2.

Minister Obrony Narodowej może na prośbę lub za zgodą zainteresowanego żołnierza pozostawić go w wojskowej służbie zawodowej pomimo osiągnięcia granicy wieku określonej w ust. 1 pkt 2.

Art. 17.

Chorążowie zawodowi mogą być zwolnieni z wojskowej służby zawodowej:

1)

po osiągnięciu 50 lat życia, jeżeli nabyli prawo do zaopatrzenia emerytalnego z tytułu wysługi lat,

2)

na prośbę zainteresowanego żołnierza, która powinna być rozpatrzona w ciągu trzech miesięcy od jej wniesienia,

3)

na wniosek organów władzy lub administracji państwowej albo władz organizacji politycznych lub społecznych, za zgodą zainteresowanego żołnierza - w razie powołania go do innej służby publicznej,

4)

w razie niewyrażenia zgody na przeniesienie na niższe stanowisko służbowe,

5)

w razie otrzymania dwóch kolejnych okresowych opinii stwierdzających niewywiązywanie się z obowiązków służbowych,

6)

w razie skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności.

   Rozdział 3   

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 18.

Żołnierze rezerwy i zwolnieni od powszechnego obowiązku wojskowego, posiadający w dniu wejścia w życie ustawy stopień chorążego, stają się z mocy, prawa chorążymi (chorążymi marynarki) w rozumieniu ustawy.

Art. 19.

Chorążowie rezerwy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy posiadali stopień oficerski chorążego, mogą być w ciągu 5 lat od dnia wejścia w życia ustawy mianowani na stopień podporucznika (podporucznika marynarki) pomimo niespełniania warunków określonych w art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych   (Dz. U. z 1958 r. Nr 2, poz. 5), po odbyciu ćwiczeń wojskowych i złożeniu egzaminu w zakresie i trybie ustalonym przez Ministra Obrony Narodowej.

Art. 20.

1.

W sprawach nie uregulowanych w ustawie do chorążych stosuje się odpowiednio przepisy o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych.

2.

Ilekroć w przepisach o powszechnym obowiązku wojskowym i w innych obowiązujących przepisach jest mowa o uprawnieniach i obowiązkach oficerów, przepisy te stosuje się odpowiednio do chorążych.

Art. 21.

1.

Przewidziane w ustawie uprawnienia Ministra Obrony Narodowej i podległych mu organów wojskowych przysługują w stosunku do chorążych wojsk wewnętrznych, Ministrowi Spraw Wewnętrznych i podległym mu organom.

2.

Przepisy art. 102 ust. 2-5 ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych stosuje się odpowiednio.

Art. 22.

W ustawie z dnia 13 grudnia 1957 r. o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 35 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„ 

3)

chorążych i podoficerów zawodowych - na ich prośbę wniesioną przed dopuszczeniem do egzaminu na oficera
 ”
 ;

2)

w art. 59 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„ 

2.

Wysokość odprawy określonej w ust. 1 pkt 1 ulega zwiększeniu o 20% uposażenia wraz z dodatkami za każdy dalszy rok wysługi ponad 5 lat nieprzerwanej służby w stopniu oficerskim albo w stopniach chorążych zawodowych lub w charakterze podoficera zawodowego (nadterminowego) - aż do wysokości pięciomiesięcznego uposażenia wraz z dodatkami o charakterze stałym.
 ”
 ;

3)

uchyla się art. 91.

Art. 23.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.