Ustawaz dnia 23 stycznia 1968 r.o zmianie i uzupełnieniu przepisów w sprawie nieuzasadnionej absencji w pracy

Art. 1.

W ustawie z dnia 6 czerwca 1958 r. o zwalczaniu nadużyć w zakresie wykorzystywania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy   (Dz. U. z 1958 r. Nr 35, poz. 154 i z 1959 r. Nr 27, poz. 170) wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 2 dotychczasowy przepis oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 i ust. 3 w brzmieniu:
„ 

2.

Kontrolę, o której mowa w ust. 1, mogą przeprowadzać określone w trybie przewidzianym w ust. 3 organizacje społeczne. Przepisy wydane na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do organizacji społecznych.

3.

Rada Ministrów w porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych określi organizacje społeczne uprawnione do przeprowadzania kontroli oraz zasady ich działania w tym zakresie.
 ”
 ;

2)

po art. 4 dodaje się art. 4a w brzmieniu:
„ 

Art. 4a.

1.

Pracownikowi zobowiązanemu według przepisów wydanych na podstawie art. 9 ust. 1 do doręczenia w określonym terminie zakładowi pracy zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy, a który doręczył to zaświadczenie po terminie, obniża się kwotę zasiłku chorobowego lub wynagrodzenia o 25% za okres niezdolności do pracy przypadający do dnia doręczenia zaświadczenia.

2.

Rada Ministrów określi przypadki, w których doręczenie zaświadczenia po terminie może być uznane za usprawiedliwione i nie powodujące skutków określonych w ust. 1.
 ”
 ;

3)

w art. 8 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„ 

5.

Rada Ministrów może ustalić zasady i warunki zmniejszania wynagrodzenia kierownikom zakładów pracy i pracownikom odpowiedzialnym za dyscyplinę pracy w razie nieuzasadnionego przekroczenia ustalonych kredytów na wypłatę zasiłków chorobowych.
 ”
 ;

4)

w art. 9 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„ 

3.

Rada Ministrów określi organy właściwe do przeprowadzania kontroli orzecznictwa lekarskiego.
 ”

Art. 2.

W ustawie z dnia 10 września 1956 r. w sprawie uchylenia przepisów o zabezpieczeniu socjalistycznej dyscypliny pracy   (Dz. U. Nr 41, poz. 187) art. 3 otrzymuje brzmienie:
„ 

Art. 3.

1.

Uspołecznione zakłady pracy określą dla ogółu pracowników w nich zatrudnionych, w regulaminach pracy, środki stosowane wobec pracowników opuszczających pracę lub spóźniających się do pracy bez usprawiedliwienia, znajdujących się przy pracy w stanie nietrzeźwym oraz nie zachowujących obowiązujących terminów i zasad zawiadamiania o przyczynie nieobecności w pracy - w granicach przewidzianych w przepisach dotyczących regulaminów pracy dla robotników - według wytycznych wydanych przez Radę Ministrów w porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych.

2.

W granicach i według zasad, o których mowa w ust. 1, środki te stosuje się również wobec kierowników odpowiedzialnych za stosowanie środków regulaminowych, w razie zaniedbania wystąpienia z wnioskiem o zastosowanie regulaminowej kary pieniężnej wobec pracownika lub zaniedbania zastosowania tej kary, gdy jej zastosowanie jest obowiązkowe.

3.

Przewidziane w regulaminie pracy środki nie mogą być stosowane wobec pracowników po upływie tygodnia od stwierdzenia przekroczenia, a po upływie dwóch tygodni - jeżeli pracownik jest zatrudniony poza siedzibą zakładu pracy. Terminy te nie dotyczą przeniesienia do pracy niżej zaszeregowanej oraz zwolnienia z pracy za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia z winy pracownika, a także środków przewidzianych w regulaminie pracy wobec kierowników zakładów pracy.
 ”

Art. 3.

1.

W razie niezdolności do pracy spowodowanej nadużyciem alkoholu pracownik traci prawo do zasiłku chorobowego lub do wynagrodzenia za pierwsze 3 dni okresu niezdolności do pracy. To samo stosuje się w razie niezdolności do pracy, jeżeli niezdolność ta zachodzi bezpośrednio po pobycie pracownika w izbie wytrzeźwień.

2.

Pracownik traci w całości lub w części zasiłek chorobowy lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy spowodowanej rozmyślnie lub przez udział z własnej winy w bójkach lub czynach gwałtu.

3.

Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia zasady i warunki, w jakich następuje pozbawienie zasiłku lub wynagrodzenia w całości lub w części w przypadkach, o których mowa w ust. 2, a także może określić przypadki, gdy zasiłek lub wynagrodzenie będą w całości lub w części wypłacane rodzinie pracownika.

Art. 4.

Traci moc art. 121 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym   (Dz. U. Nr 51, poz. 396 z późniejszymi zmianami).

Art. 5.

Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac ogłosi w drodze obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 6 czerwca 1958 r. o zwalczaniu nadużyć w zakresie wykorzystywania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy   (Dz. U. Nr 35, poz. 154) z uwzględnieniem zmian wprowadzonych do ustawy przed ogłoszeniem obwieszczenia i przy zastosowaniu ciągłej numeracji artykułów i ustępów.

Art. 6.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.