2.
Przy przyznawaniu świadczeń powinny być uwzględnione warunki materialne i sytuacja
mieszkaniowa pracownika i jego rodziny.
3.
Pomocy finansowej, o której mowa w ust. 2, można udzielać w formie oprocentowanych
pożyczek oraz w formie pomocy częściowo lub całkowicie bezzwrotnej. Wysokość pomocy
finansowej, wysokość oprocentowania pożyczek, warunki umorzenia pożyczki oraz jej
spłaty ustala zakład pracy w umowie zawieranej ze świadczeniobiorcą.
4.
Okres spłaty pożyczek, udzielanych z zakładowego funduszu mieszkaniowego, ustala zakład
pracy na okres nie dłuższy niż 10 lat. Zakład pracy może, w uzasadnionych wypadkach,
zawiesić w tym okresie spłatę pożyczki.
5.
W szczególnie uzasadnionych wypadkach zakład pracy może umarzać w całości lub w części
nie spłaconą pożyczkę, udzieloną ze środków zakładowego funduszu mieszkaniowego.
6.
Nie spłacona pożyczka, udzielona ze środków zakładowego funduszu mieszkaniowego, staje
się natychmiast wymagalna w razie wygaśnięcia stosunku pracy w następstwie porzucenia
pracy przez pracownika oraz w razie rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 Kodeksu pracy lub za wypowiedzeniem z powodu nienależytego wywiązywania się pracownika z jego obowiązków
albo w wypadku rozwiązania stosunku pracy przez pracownika za wypowiedzeniem. Warunki
i zasady spłaty pożyczki ustala zakład pracy, który pożyczki udzielił.